| |
Πήρα κιθάρα ξύλινη
προσπάθησα να γράψω
μια μελωδία μαγική
τον πόνο να εκφράσω
Ήταν τραγούδι σαν ευχή
που κάνουμε την νύκτα
παρακαλώντας το Θεό
να μας δείξει τον Χριστό
Κι οταν στο δρόμο περπατάς
κι όλοι σε κοιτάζουν
τότε το παίρνεις σοβαρά
πως είν'αργά να πετάξουν
Κάποια πουλιά που κτύπησαν
μα έχασαν τον τρένο
που οδηγούσε στην ευχή
παραδεισένιο κόσμο
Πάλι κοιτάς τον ουρανό
που χρώματα αλλάζει
μα πάντα μένει ίδιος
χωρίς καν να αλλάζει
Κι οταν σε βλέπω απο ψηλά
τότε καταλαβαίνω
πως είσαι πάντα ίδια
με διαφορετικό καπέλο
Μα ρώτησα και το Θεό
καθόταν στο πλευρό μου
και μου 'γνεψε τα μάτια του
δείχνωντας το μυαλό μου
Κι όλα μπρος κοκκίνισαν
ερωτικό το χρώμα
και ήσουν πάντα ίδια
σαν δωματίου η φόδρα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
