| |
| | Στης Φλόγας το Σκοπό |  | | | Αφιερωμένο στον Παντελή, που πάντα, όπως και να ναι, έχει ένα καλό λόγο να πει, κι ένα χαμόγελο να χαρίσει. Και στη δουλειά του μα κι έξω.. Να είσαι πάντα καλά Φίλε. | | |
Κεριά που τρεμοσβήνουν… Με του θανάτου τη Θωριά πάνω στο εύπλαστο κορμί τους, κάτω απ τη φλόγα.
Μισοσκόταδο, μες τους καπνούς χαμένο. Μουσική, κορμιά να λικνίζονται σ υπνωτικό χορό..
Μαγεμένα απ της φλόγας το σκοπό. Του χρόνου που τελειώνει, της ζάλης, του ποτού παρανάλωμα..
Μια εικόνα πίσω από σίδερα. Που φυλακή απεικονίζει.. Μ ένα πνεύμα ατίθασο, Πειρατή τον λέγανε θαρρώ, που σε κοιτά στα μάτια.
Σ ένα κελί τον έχουνε, θαρρούν φυλακισμένο.
Μα απ τα κάγκελα του, μπορεί τον ουρανό να δει..
Ενώ εσύ το κελί του..
Κι οι καπνοί σε τυλίγουν, σαν την ομίχλη που σου σκιάζει το μυαλό, και την ψυχή αντάμα. Σαν τη καταχνιά που σου δώσανε να ζεις, και καθημερινότητα, ρουτίνα τη βάφτισαν.
Και συ..
Α, και συ..
Μένεις να αναρωτιέσαι..
Ποιος να ναι τάχα ο Ελεύθερος, και ποιος Φυλακισμένος..;
Και μια φράση του Όσκαρ Ουάιλντ, μες τα σοκάκια του μυαλού να τριγυρνά.
«Όλοι ζούμε βουλιαγμένοι μες στο βούρκο, μα κάποιοι από μας κοιτάν τα αστέρια..»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
15-10-2008 @ 11:31 | Γράφτηκε σε ένα μπαράκι κατά τις 1.30, Δευτέρα 13/10, με αφορμή μια εικόνα από ένα άλλο μπαράκι, πολλά χιλιόμετρα μακριά, δυο μέρες και δυο θάλασσες πιο πέρα.. Αγαπημένα και τα δύο..
Την καλησπέρα μου σε όλους.
| | sofianaxos
15-10-2008 @ 11:45 | Πολύ όμορφο!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::
Καλησπέρα | | margokap
15-10-2008 @ 12:10 | δεν ειναι ποτε χαμενο ότι μπορει κανεις να ονειρευτει.... μα κι ότι μπορει κανεις να δει και να νιωσει... | | kin
15-10-2008 @ 12:12 | Στα σίδερα βρίσκεται εκείνος, ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται την στέρηση της ελευθερίας του.
Τα σίδερα του μπορεί να είναι απλά χαρτόκουτα, απλές συσκευασίες αντικειμένων των οποίων έχει γίνει δούλος.
Μπορεί να είναι απλά, μικρά διαμερισματάκια, κλουβιά σαν αυτά που φτιάχνει ο ίδιος για τα διάφορα πτηνά που θέλει να διαφεντεύει.
Τα σίδερα του, μπορεί να είναι ακόμη και η άγνοια του, η άγνοια της άγνοιας του, η ακόμη και η γνώση του πως να φτιάχνει μονάχος του την φυλακή του.
Το σίγουρο είναι όμως, ότι δεν βρέθηκε ποτά στα σίδερα ο Κατσαντώνης, ο Διάκος, ο Μακρυγιάννης, ο Λεωνίδας, ο Άρης...
Έζησαν ελεύθεροι μέχρι και την τηλευταία στιγμή της ζωής τους.
Επέλεξαν ακόμη και το πότε και πως θα πεθάνουν....
Τα σίδερα, δεν είναι σίδερα...δεν βρίσκονται μπροστά μας, βρισκονται μέσα μας....
Γι αυτό, όσο τα βλέπεις μπροστά σου, μη σκιάζεσαι...είσαι απ'έξω... | | **Ηώς**
15-10-2008 @ 13:28 | «Όλοι ζούμε βουλιαγμένοι μες στο βούρκο, μα κάποιοι από μας κοιτάν τα αστέρια..»
μπορούμε!!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::theos.:: | | Νεφελοβάτης
16-10-2008 @ 12:13 | Σ ευχαριστώ Σοφία, την Καλησπέρα μου και σε σένα.
Καλησπέρα Γιώργο. Στα σίδερα λοιπόν.. Ναι βρίσκεται και κείνος φίλε μου. Ειδικά όταν νομίζει ο δούλος πως ειν ελεύθερος, τότε εκεί είναι δούλος στ αλήθεια. Μια και ποτέ δεν θα προσπαθήσει να κάνει κάτι γι αυτό..
Εδώ μου έρχεται κάτι που είχε ειπωθεί σε μια συνέλευση εκεί που δουλεύω, για εργασιακά θέματα πριν κάτι μήνες.
Είπε λοιπόν ένας συνάδελφος. «Έτσι όπως μας έχουν κάνει, με την καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος, με την απαξίωση της έννοιας του δικαίου, με την ισοπέδωση των πάντων στο βωμό του κέρδους, νιώθω το εξής. Υπάρχουν δύο κατηγορίες εργαζομένων. Μια είναι οι δούλοι, και μια οι φυλακισμένοι.
Οι δούλοι λοιπόν, κι αν τους ανοίξεις την πόρτα της φυλακής τους, ή που δε θα βγούνε έξω, ή που θα κάνουνε ένα δυο βήματα δειλά και θα ξαναμπούνε μέσα..
Οι φυλακισμένοι, έτσι και τους την ανοίξεις θα αρχίσουν να τρέχουνε, και μην τους είδατε..»
Και δεν ισχύει μοναχά στους εργαζομένους, μα και στους ανθρώπους γενικότερα.
Ναι οι αλυσίδες και τα σίδερα, είναι πρωτίστως μέσα μας. Μα κι εδώ έξω, γύρω μας, πάνε να τα βάλουνε. Αυτό που λέμε εδώ και καιρό.
Μια φυλακή έχουνε φτιάξει, και δεν είναι για το σώμα.. Για τη σκέψη, μα και για την καρδιά είναι τούτη εδώ φτιαγμένη..
Τουλάχιστον το παρήγορο είναι πως κάποιοι τη βλέπουμε, την αναγνωρίζουμε..
Οπότε ναι μπορεί και να ρθει μια στιγμή της απόδρασης η ώρα..
Ναι margokap έτσι είναι. Όταν κάτι το ονειρεύεσαι, το νιώθεις, πάντα μπορείς να το βρεις. Ίσως και να σε βρει και κείνο..
Μπορούμε Ηώ, και αυτό πολλές φορές είναι που κάνει τη διαφορά… Του φυλακισμένου, απ το δούλο που αναφέραμε..
| | mantinada
16-10-2008 @ 12:52 | Επιστροφή στα παλιά "λημέρια" μας αγαπητέ, μα κι αγαπημένε, Νεφελοβάτη με ματιά πίσω από κάγκελα που συχνά να δούμε αποφεύγουμε μα που όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε πως δέσμιους μας κρατούν.. Ελεύθεροι λένε πως είμαστε κι όμως πάντα κάτι μας κρατάει δεμένους σ' έναν κόσμο που παράδεισος θα' πρεπε να είναι μα κόλαση θυμίζει.. Στα όνειρα ζω για να μπορώ τα κάγκελα χρυσόσκονη να κάνω.. Στα όνειρα που μόνο της καρδιάς μου ο κάτοχος γνωρίζει κι ελπίζω.. πως κάποια μέρα, σύντομα, όλα τα όνειρα πραγματικότητα θα γίνουν και η καρδιά ελεύθερη θα μπορεί να φωνάξει εκείνο το "Σ' αγαπώ" που, δυστυχώς, απαγορευμένο φαντάζει τώρα..
Να είσαι καλά εύχομαι..
Φιλιά.. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
