| |
[align=center][B]To κλαδί λύγιζε
ώσπου άρχισε να σπάει.
Το παράπονό μου έμεινε ημιτελές
φωτίζοντας το -ψεύτικο- χαμόγελό μου
με το κόκκινο μιας απραγματοποίητης επιθυμίας.
Κάπου εκεί
έκλεισα τα μάτια
περιμένοντας εκείνη να γράψει έναν επίλογο.
Ο αέρας κόπασε
μην αφήνοντας τα δάκρυα να στεγνώνουν.
Την κοιτούσα να ξεμακραίνει.
Το -αληθινό τώρα- χαμόγελό μου
εμφανίστηκε πάλι.
Ο έρωτας μας άρχισε να δύει,
όμως κοίταχτε πόσο όμορφη είναι ακόμα.
Μα,ναι.
Ακόμα και τα δειλινά,μερικές φορές είναι υπέροχα.
[/B][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
