| |
Τις χειμωνιατικες νυχτες διχως φεγγαρι
με την δυση του ηλιου η ψυχη μου φευγει...
ορμα στο σκοταδι...
Σε ψαχνει στις σκιες,κατω απο της νυχτας
το σκοτεινο πεπλο..
Μεσα σε στενα,σε λεωφορους σπασμενων ονεορων...
σε ψαχνει αναμεσα στα πνευματα των ερωτευμενων...
Ψυχες αδικοχαμενες...
ανθρωποι που δεν φοβηθηκαν βαθια να αγαπησουν...
Ο θανατος ζηλευει αυτες τις σχεσεις...
γιατι ποτε δεν εμαθε αγαπη τι θα πει..
οποιος το παγωμενο αγγιγμα του γευτει
χανει την ζωη του....
Ψυχες καταδικασμενες να νιωθουν το κρυο..
γυρνανε πανω σε ενα κοσμο που ποτε δεν ανθει...
ψαχνουν να βρουν το αλλο τους μισο...
μα ακομα κι αν απο διπλα τους περασει δεν μπορουν
να το δουν...να το αγγιξουν...
Χλωμες μορφες...ραγιζει η καρδια απο τις κραυγες.
Πνευματα που ψιθυριζουν το πενθημο τραγουδι τους
παλι απο την αρχη..
διηγειτε την ιστορια που τους χαραξε την καρδια
και την ψυχη..Μολις ο ηλιος δυσει
ξεχεινονται στους δρομους....ζηταν να νιωσουν
την ζεστασια μιας αγκαλιας,να λιωσει ο παγος
της καρδιας...
Οποιος ειναι ερωτευμενος νιωθει την σκοτεινη τους
παρουσια καθως ο χωρος γεμιζει με απελπισια...
Ζωντανοι νεκροι...εχουν γνωρισει τον θανατο
τηςς ψυχης...Στα ματια τους δακρυα λαμπυριζουν...
δακρυα κρυσταλλινα,φτιαγμενα απο αιμα...
Προσωπα βαμμενα κοκκινα...στο χρωμα του
παθους και του ερωτα...Δακρυα που γινονται ενα με
την βροχη...Αδικημενες ψυχες,συγχρονοι αγνωστοι ηρωες...
ονοματα που ποτε δεν θα ακουστουνε
Φαντασματα της σιωπης....
κουβαλανε τον ρομαντισμο μιας αλλης εποχης...
Ανθρωποι που το μονο που τους εχει μεινει
ειναι ενα ποιημα και μια καρδια που σιγοσβηνει....
Καθε βραδυ με επισκεπτονται στα ονειρα μου...
παγωνουν την σκεψη μαχαιρωνουν την καρδια μου...
Απο τοτε που εφυγες αγαπη μου...
ερχονται ολο και πιο συχνα....
διαικδηκουν μια ζωη ακομα...
Φοβαμαι...ειμαι και εγω μια απο αυτους...
Καθε βραδυ η ψυχη μου φευγει....
ψαχνει στα νεκροταφεια..
σκαβει το χωμα...
ανοιγει τους ταφους...
ψαχνει το κουφαρι μιας νεκρης αγαπης...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
