| |
Αναίτια εγκατέλειπα δήθεν την αναζήτηση
αιφνίδια σε ξεγέλαγα, χανόσουν στην ομίχλη
ήτανε ο πόνος βιαστικός, ζητιάνος που ‘χε φύγει
καλά κρυμμένος εαυτός σ’ ατέλειωτο κυνήγι.
Πότε ξεκίνησε ρωτάς αυτή η παρωδία
ποιος το παιχνίδι έστησε, ποιος βλέπει τα αστεία
ποιος το σκοτάδι έδεσε στ’ απίστευτα σενάρια
ποιος στο τραπέζι ατάραχος ρίχνει της μοίρας ζάρια;
Καλοντυμένη η χειμωνιά με τους φτωχούς γελάει
του χρόνου μοιάζει η απονιά, συμβολικά μιλάει
ζητάει πίσω δανεικά και σκάβει δυο ρυτίδες
πολέμου μέτωπο πιο κει και θύματα δεν είδες.
Βαδίζει η σιδηρά εποχή, δε λέει ακόμη αντίο
σ’ ένα παιχνίδι εμείς οι δυο και της ζωής το κρύο
στην πέμπτη τη διάσταση εκεί δε θα κρυώνεις
μια επανάσταση ζητά ο μύθος που βιώνεις.
Μες του ονείρου τα στενά εφτά σεμνά κορίτσια
κι εφτά αγόρια ατίθασα μικρή κρατούν φωτίτσα
απ’ της ψυχής τ' αναίτια το κύμα της σιωπής
το κώνειο δε θέλησες ακόμη να το πιεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
