| |
[I][font=calibri]Νύχτωσε κι άρχισα να βαδίζω πιο γρήγορα…
Φτάνω έξω απ’ το σπίτι
Στα σκαλοπάτια στέκομαι για λίγο
Παίρνω μια βαθιά ανάσα
Θέλω να νιώσω το κρύο να διαπερνά όλο μου το σώμα
Κοιτάζω το φεγγάρι που κρύβεται διακριτικά πίσω απ’ τα σύννεφα
Ο δρόμος είναι άδειος.
Ψυχή.
Βγάζω τα κλειδιά απ’ την τσέπη κι ανοίγω την πόρτα
Δεν ανάβω το φως.
Ξέρω την ακριβή τοποθεσία κάθε αντικειμένου στον χώρο άλλωστε…
Ανεβαίνω τα σκαλιά
Τα 19 εκείνα σκαλιά…
Ίδια κι απαράλλαχτα.
Στο πλατύσκαλο ανατριχιάζω… ακόμα το τζάμι σπασμένο, ακόμα φυσάει ο αέρας και ύπουλα τρυπάει τη σιωπή.
Φτάνω στο δωμάτιο και ξαπλώνω στο κρεβάτι.
Δεν υπάρχουν άλλα έπιπλα έτσι κι αλλιώς ν' ακουμπίσω…
Ημίφως.
Απο το παράθυρο με το χαλασμένο πατζούρι τρυπώνει το φως απ'τις λάμπες του δρόμου κι εκείνο της πανσέληνου.
Το φεγγάρι κι απόψε είν’ εκείνο που θα μου κρατήσει συντροφιά.
Κλείνω τα μάτια μα δεν κοιμάμαι
Έπαψα να κοιμάμαι
Έμαθα να ονειρεύομαι ξύπνια.
Ονειρεύομαι για έναν συγκεκριμένο λόγο.
Να ξαναδώ εσένα… έστω κι ας είσαι όνειρο, οφθαλμαπάτη, σκόνη, αέρας…
Έστω και για λίγο.
Μου φτάνει μια στιγμή.
Να ξαναθυμηθώ το πρόσωπό σου.
Που σημάδεψε την ύπαρξή μου ανεπανόρθωτα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
