| |
| | Periods of rain … |  | | | Ας είχα την απάντηση…. | | |
Periods of rain …
Σκηνή 1η
Ρε συ
Μέσα στο εξευγενισμένο σου τίποτα
Αναβοσβήνεις με ηλίθιες αναλαμπές
Και τόσο προβλέψιμες,
Που πάλι δεν φαίνεται …τίποτα…
Βυθίζεσαι στην νιρβάνα σου
Αποχαυνωμένος διανοητής με μια πίπα που σιγοκαίει ευτελή καπνό από μασημένα λόγια κι εμποτισμένες θεωρίες.
Ξένος δεν είσαι μα ούτε και γνωστός ανάθεμα σε… τι είσαι
Ένας ευνουχισμένος λόγιος?
μια ετερόφωτη αστραπή?
Ένας υπόκωφος κρότος?
Εσύ θεέ μου εσύ.
Ηλίθιε …….
Σκηνή 2η
Δεν περνάει μέρα που να μην βγαίνω στους δρόμους..
Για να μυρίσω πτώματα.
Εδώ ο ήλιος βγαίνει και το βράδυ
Δεν έχει αργία, ούτε απεργία
Η μηχανή αλέθει σαματάδες και παράγει γνώση
Στρεβλή μα ακλόνητη
….Διασχίζω τους ίδιους δρόμους
Τις ίδιες διαδρομές τις σχίζω σε τεμάχια δρόμων, κτιρίων, ακόμα και αέρα… συμπαγούς.
Με τα ίδια στοιχεία παίρνω πάντα το ίδιο αποτέλεσμα.
Πώς να τον δω τον κόσμο μ’ άλλα μάτια. Αυτά έχω.
Γύρω μου , αλυχτούν οι κόλακες, και σαν τίποτα,
τίποτα να μη βλέπω πια, προχωρώ σε προδιαγεγραμμένες πορείες.
Ωραίο άσμα…
Αλλοίμονο…
Δεν θα είμαι ο πρώτος που θα χαθεί. Tο ίδιο νόμιζαν κι οι άλλοι.
Φίλοι μου, ζητιάνοι της πολυτέλειας κι εγώ μαζί σας είμαι. Εκεί . ..
στο ανεπαίσθητο τελείωμα της ανθρωπιάς.
στην αρχή της ομαδικότητας,
αγκαλιασμένοι στο σωρό θα ρευστοποιούμε τα όνειρα μας .
Τροφή για την δημιουργία.
Σκηνή 3η
Αμετανόητε … ούτε τα χρόνια που πέρασαν δεν συγχώρησες , κι ας σου έστειλαν ραπόρτο των λαθών.
Έφταιγαν πάντα οι άλλοι κι όχι εσύ. Εσύ είχες το δίκιο σου σημαία , την γνώση μπαιράκι. Και τώρα γνέθεις το παρελθόν, φτιάχνοντας μέλλον να σε ντύσει.
Σκηνή 4η
Εχθές ταράχθηκα πάλι. Ένιωσα απειλή και η πιο εσωτερική μου καταδίωξη με ξαναθυμήθηκε.
Τα σημάδια της πάλης παντού στο προσκήνιο.
Πάνω στο σώμα αποτυπώματα,
στις φλέβες κορυφές,
στα μάτια μελανώματα.
Άνοιξα πάλι το βιβλίο,
σελίδα ξεχασμένη παράγραφος μηδέν… ωραία μου λέξη.
Όλα αρχίζουν και τελειώνουν εκεί, στο σημείο που η υπόληψη ευτελίζεται από την υπέρμετρη γιγαντοσύνη, από το ίδιο της το βάρος κι από το σαθρό υπόστρωμα.
Σκηνή 5η
… θα ήθελα… να μην με έβλεπες να καταρρέω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
| | το πιο ξένο σε μένα... είναι ο εαυτός μου | | | |
|
ψιτ-ψιτ
23-10-2008 @ 10:05 | βρε βρε...πως απο ΄δω ? | | justawoman
23-10-2008 @ 10:13 | Αφήνω μερικά !!!!!!!!! και φεύγω
Πρέπει να το ξαναδώ... έχει ένα ίζημα τόσο βαρύ και σκούρο που θέλει να πάρει κανείς δυνάμεις πρώτα
a bientot
| | φεγγαροφως
23-10-2008 @ 10:22 | Δεν θα είμαι ο πρώτος που θα χαθεί. Tο ίδιο νόμιζαν κι οι άλλοι.
Φίλοι μου, ζητιάνοι της πολυτέλειας κι εγώ μαζί σας είμαι. Εκεί . ..
στο ανεπαίσθητο τελείωμα της ανθρωπιάς.
στην αρχή της ομαδικότητας,
αγκαλιασμένοι στο σωρό θα ρευστοποιούμε τα όνειρα μας .
Τροφή για την δημιουργία.
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: ολο το κειμενο ειναι παρα πολυ ωραιο μπραβο σου ... | | Χ.Ρ.Υ.Σ.Α
23-10-2008 @ 10:57 | Μου άρεσε πάρα πάρα πολύ!!!! ::up.::
http://www.youtube.com/watch?v=PVPXB2rBCLo
http://www.youtube.com/watch?v=GLgKA2sSRZs
| | Xωρολάτρης
23-10-2008 @ 14:10 | Φανταστικό!!!!!!!!!!!!!!!! | | guesswho
23-10-2008 @ 16:13 | άουτς..... συγνώμη αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το εκφράσω.... ό,τι έπρεπε για την ώρα που το διαβάζω.
Κατά τα άλλα με τη Στέλλα.... καλό ξημέρωμα να έχουμε. | | φραπες
10-09-2010 @ 22:56 | ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
