| |
Στον αργαλειό των αναμνήσεων υφαίνω
Μια νύχτα μαύρη κι ένα άσπρο πρωϊνό
Κι όταν τα χρώματα αλλάζουν, αρρωσταίνω
Λες και τ' ασπρόμαυρο με δίκασε να ζω
Να φύγω θέλω, σαν τη νότα που σωπαίνει
Όταν τα χέρια στην παραίτηση λυγούν
Μα τι 'ναι αυτό που στην ψυχή μου ανασαίνει
Και δεν αφήνει τ' άδεια μέλη να κοπούν?
Συνήθισέ με, της ζωής μελαγχολία
Σ' όλα εκείνα που αδιάκοπα πονούν
Αχ, του καημού μου τ' αναρίθμητα βιβλία
Με τα στερνά μου σ' αγαπώ θα διαβαστούν
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
