| |
| | αδεία ποιητική |  | | | καλημέρα σας.... έτσι χωρίς συνοχή... εκ του αυτομάτου | | |
δεν ξέρω αν είμαι άνθρωπος ταγμένος να τραγουδώ το μάταιο
δεν ξέρω αν υπάρχει - όπως λεν- ελπίδα
να ανοίξει δρόμος μέσα από τα λόγια
που να οδηγεί, δίχως πολλές περιστροφές,
ίσα στα σκιερά καταφύγια του ανέμελου
ή και του αδιάφορου ακόμη…
σκέφτομαι δίχως να σκέφτομαι,
μηχανικά αραδιάζω τη μια πίσω απ' την άλλη λέξη
μα τι με μέλει;
μήπως κι υπάρχει ακροατής κανείς
ή αναγνώστης που θα βρεθεί σε σύγχυση;
μονάχος μου μιλώ και μοναχά για μένα
προσμένοντας το αδύνατον, το θαύμα :
πως κάποτε, λέει, η ευτυχία θα προηγείται της ελπίδας της
κι έτσι πρώτα θα τη γευόμαστε
κι ύστερα θα την καρτερούμε…
κερματισμένα λόγια
ενός κατακερματισμένου νου.
κι είναι πολλές φορές που συλλογιέμαι
αν έχω γεννηθεί για να μιλώ
ή για να ακούω τη σιωπή
ή μοναχά το θρουν από τα φορέματα της άνοιξης
στην πόρτα απέξω
την ώρα που βιώνω τους χειμώνες μου…
δε νιώθω ποιητής,
δεν θέλω να νιώθω ποιητής
γιατί εκείνοι έχουνε ταυτιστεί με το πλαστό
με την προσποίηση και την υπερβολή
εγώ θα ήθελα μια ποίηση με λέξεις που να ζουν
και να αναπνέουν
κι όχι από εκείνες που ξεχνιούνται
ευθύς ως ειπωθούν
όπως οι υποσχέσεις των εφήβων
περί αιωνίου έρωτος…
αν είναι δύνατον.... ποίηση που να ζει
τι λέω.... υπάρχει μεγαλύτερη υπερβολή από τούτη;
φαίνεται ετούτη η ενασχόληση
να αραδιάζω λέξεις, τη μια στην άλλη δίπλα
δίχως συνδετικούς δεσμούς και συνοχή
με έκαναν να μην καταλαβαίνω πια που βρίσκομαι…
κι ανησυχώ καμιά φορά για μένα,
παράνοιας δείγματα είναι αυτά;
ή σκέψεις ενός μυαλού που ματαιοπονεί
ψάχνοντας μιαν αλήθεια
που μήτε υπάρχει, μήτε και υπήρξε ποτέ
μήτε και θα υπάρξει;
βλέπεις κι ετούτο ακόμη το παιχνίδι με τους χρόνους
είναι αμιγώς ποιητικόν
παίζοντας με τις χρονικές βαθμίδες των ρημάτων
μπορώ να ξεπερνάω το παρόν, να σβήνω περασμένα
ή ακόμη και να οραματίζομαι μελλοντικές χαρές…
ποτέ εξάλλου οι λέξεις δεν αρνηθήκανε να μου δοθούν
κι ίσως κάπου στο μέλλον να μπορέσω
αδεία ποιητική να δω
ίσα στα μάτια άφοβα ακόμη και το φόβο…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | http://luogointerno.blogspot.com/ | | | |
|
Μοιάζω μ'εσένα
25-10-2008 @ 00:29 | Οι μηχανικές σου αράδες, οι -κατ'εσέ- χωρίς συνοχή
είναι τα αυθεντικά απότοκα της ψυχής σου ανεπεξέργαστα.
δε νιώθω ποιητής,
δεν θέλω να νιώθω ποιητής
γιατί εκείνοι έχουνε ταυτιστεί με το πλαστό
με την προσποίηση και την υπερβολή
Επί το πλείστον ναι... Αλλα και να μη θες..είσαι!
πρόσεχε μην περάσεις στην αντίπερα όχθη. Αν και δεν βλέπω να γίνεται κάτι τέτοιο. Καλημέρα Ποιητά. | | zpeponi
25-10-2008 @ 01:26 | καλα Χρηστο, αυτη την ελπιδα την ειχα κι εγω, να ξυπνησω μια μερα και να ειμαι μηχανικος ή σουβλατζης ή νοσοκομος ή εστω δημ. υπαλληλος... αλλα δυστυχως υπαρχουν χειροτερες δικες και τωρα πεσαμε μεσα στην λουμπα, αντε να δω πως θα βγω
καλότατο! ::yes.:: | | de la flores
25-10-2008 @ 01:34 | Αυτό το ανέμελο , το αδιάφορο και σιωπηλό που περιγράφεις φίλε Χρήστο, αυτό που δε μιλά απλά ζει και πράττει, ρουφά τη ζωή όπως αυτή είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι......................
δεν επιστρατεύει κανένα ποιητικό μηχανισμό για να αποφορτιστεί από τα αδιέξοδα και τις ανασφάλειές του ( γιατί πολύ απλά δεν έχει τίποτα απ αυτά) , αυτό το πλάσμα , έιτε είναι ζώο διάφορο από τον άνθρωπο είτε είναι ένα απο εκείνα τα .......... ανθρωπάκια..........τα οποία καταδικάζονται στο απόλυτο περιθώριο λόγω της απούσας νοημοσύνης τους!!!!!!!
κι έρχεται κι ένα ηλήθιο ρητό να μας απενοχοποιήσει '' μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι''!!!!!!!!
όλοι νοιώθουν, όλοι σκιρτούν, όλοι πονούν και ερωτεύονται μα μερικοί φρονούν πως κάνουν κάτι τόσο σπουδαίο το οποίο χρήζει ανάμνησης!!!!! και κρατούν σημειώσεις από φόβο μην τους εγκαταλείψει το συναίσθημα και ξαναβρεθούν άδειοι και νεκροί ως την επόμενη φορά. όλη τους η ζωή συσπειρώνεται γύρω από το συναίσθημα και καταλήγουν γέροι, εθισμένοι και μισοπαρανοϊκοί συναισθηματικομανείς.
Λυπάμαι γιατί τέτοια είμαι κι εγώ. Μα χαίρομαι γιατί οι άνθρωποι που περισσότερο αγάπησα ανήκαν στο άλλο στρατόπεδο. Μάλλον είναι θέμα ισορροπίας.........
Ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία για μια τέτοια εξομολόγηση. Μακρυγόρησα, το ξέρω..........
Υπέροχος και στο πιο ελεύθερο.
::love.:: ::wink.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
