| |
μα οι φωνες τριγυρω μας καρφια
αναμνησεις καθε εικονα απο τα παλια μας φερνει
πως αφησαμε ετσι την ζωη πως ξεχαστηκαμε σε κωμα
απο τα ματια μας χανεται η ζωη η φλογα λιγο λιγο φευγει
και σαν την ελπιδα μεσα μας ψαχνουμε να βρουμε
μια ταμπελα βρισκουμε να γραφει κατεδαφιζεται γιατι δεν ηταν εκει
αγαπη διχως λογικη φωνη που χανεται στου ανεμου τη βουη
κανει κρυο και ματωνει καθε ιντζα της βασανισμενης μας ζωης
με δακρυα στα ματια κοιταζουμε απο την κορνιζα στη γωνια εκει
κατεδαφιζεται για παντα η ζωη
και ενα σπουργιτη μες στο δρομο συντροφος για μας θα ναι εκει
αγονη γη και ερημοι δρομοι τριγυρω κοσμος και βοη
μα η αληθεια μας τρομαζει μονοι σε ενα κοσμο διχως λογικη
με το καλο σαν βγουμε απο του κοσμου το κελι
ας ειναι μια φορα ελπιδα να βρουμε για αγαπη και ζωη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
