| |
Μες στου παρκου μας την λίμνη
που συχναζαν τα βατρακια
αν καθησεις μ ησυχια
στα απεναντι παγκακια
βρεκεκεξ αν τους φωνξεις
και φουσκωσεις το προγουλι
καταπιεις και καμια μυγα
να αφησουν το κρυφτουλι
θα μπορεσεις να τα πεισεις
πιο κοντα λιγο να ρθουνε
και τραπεζι να σου στρωσουν
μες στα νουφαρα που ζουνε
να βουτηξεις στα νερα τους
και τις βατραχοζωες τους
να σου πουνε ιστοριες
κι ολες τις συνηθειες τους
φτανει να σαι ο εαυτος σου
και μπορεις μη μου κομπιαζεις
σα σε βλεπω πιστεψε με
βερος βατραχος μου μοιαζεις
η κοιλια σου διαβατηριο
βλεμα που χεις κοιμισμενο
για κουνουπια καθε βραδυ
θα σε εχουν καλεσμενο
ετσι μπλεχτηκα κι ο ιδιος
διχως να το κυνηγαω
στα λασπονερα ριγμενος
που μου στησαν για να φαω
γυρω γυρω απ το τραπεζι
ο μαμπας στη κεφαλη του
η μαμα και τα παιδια τους
ενας φιλος και η καλη του
μ ενα υφος βατραχισιο
και ηλιθιο μασουσαν
καταπινανε με παθος
και ποτε τους δε μιλουσαν
ο καθενας σ ενα φυλλο
στο καβουκι του κλεισμενος
εβγαζ εξω τη γλωσσαρα
και ρευοταν χορτασμενος
φτανει να σαι ο εαυτος σου
και μπορεις μη μου κομπιαζεις
σα σε βλεπω πιστεψε με
βερος βατραχος μου μοιαζεις
η κοιλια σου διαβατηριο
βλεμα που χεις κοιμισμενο
για κουνουπια καθε βραδυ
θα σε εχουν καλεσμενο
κι αφου αφαγα λιγακι
απο την σπεσιαλιτε τους
ειπα μηπως τη κουβεντα
αναστησω στο τεκε τους
"βρεκεκεξ μωε βατραχια
πειτε μου πως τα περνατε
ολη μερα μες στη λιμνη
δε βαριεστε να γυρνατε?"
μ αυτα δε καταλαβαιναν
και ηλιθια κοιτουσαν
να πεινανε και να τρωνε
μαλλον δε θα σταματουσαν
κι αφου ειπα κατι ακομα
διαλογο να ξεκινησω
μου ρευτηκανε στα μουτρα
κι ειπα να το σταματησω
φτανει να σαι ο εαυτος σου
και μπορεις μη μου κομπιαζεις
σα σε βλεπω πιστεψε με
βερος βατραχος μου μοιαζεις
η κοιλια σου διαβατηριο
βλεμα που χεις κοιμισμενο
για κουνουπια καθε βραδυ
θα σε εχουν καλεσμενο
ετσι εμαθα στ αληθεια
τι ζητανε τα βατραχια
σα ρεμβαζουν ξαπλωμενα
στης λιμνουλας μας τα βραχια
κατιτι δως τους να φανε
και χαρουμενα θα γινουν
για ιστοριες και ταξιδια
φραγκο φιλε μου δε δινουν
στα βρωμονερα αφημενα
ξεχασαν και να μιλανε
ετσι τα μαθαν γυρινους
φτανει να χουνε να φανε
κι αν σου φαινεται αστειο
κι αλλος κοσμος των βατραχων
και νομιζεις πως διαφερεις
απ τους πριγκηπες των βραχων
φτανει να σαι ο εαυτος σου
και μπορεις μη μου κομπιαζεις
σα σε βλεπω πιστεψε με
βερος βατραχος μου μοιαζεις
η κοιλια σου διαβατηριο
βλεμα που χεις κοιμισμενο
για κουνουπια καθε βραδυ
θα σε εχουν καλεσμενο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
