| |
Δεν ειναι η στράτα που θαμπή το νού μου πλήθος έγνοια σφίγγει
Πίσω απο ξόδι ακολουθά γραμμή σαν το μυρμήγκι
Εδω κρατάνε αθώρητες το πνέμα μου κολώνες
Διάπλατοι είν’όλοι ανοικτοί του καυμού στα σκοτεινά οι πυλώνες
Μεγάλα δέντρα ,τους αϊτούς ψηλά που σταματάνε
Στην γή αυτή που στέκομαι τη ρίζα τους πατάνε
Βράχος ο κάθε λογισμός στον άλλο απάνω,δίχως
Μια μάταιη τέχνη,στήνουνε το κοιμητήρι,τείχος
Στης Αμμοχώστου την πλατιά χρυσή αμμουδιά
Σε στοχαζόμουν πάλι να φτάνεις συντροφιά μου
Μ’ένα καράβι αψηλό αραγμένο αργά κρυφά
Μες στη βαθιά αγκαλιά της άμμου
Φορώντας φόρεμα μεταξωτό,τα πέπλα τα κρινάτα
Εφάνης στην ακοίμητη αναμονή μου μέσα
Γύρω μου εφάνταζε καινούργια στο κύμα η κάθε στράτα
Κι η ταραγμένη μου καρδιά πήρε ξανά λίγη γλυκειά ανέσα
Να σε κοιτώ στοχάζομουν μέσα στα μάτια σου τα δυό
Που ω παντάνασσα ,τάχεις σαν ελάφι
Με βλέμμα που γυμνή θα σ’έλουζε και μ’ερωτα τρανό
Θα σ’έντυνα χιτώνα απο λαμπρό χρυσάφι
Μα πιότερο εστοχάζομουν σαν σκύβοντας στ’αυτί
Θα σούλεγα μ’αρχή φωνή χαμηλωμένη «σ’αγαπώ,
Κράτα τα μάτια σου καλή μου γιατί σε λίγο θα φανεί
Στα μάτια μας ο έρωτας,γλυκό αχτιδοβόλημα σαν άστρο γελαστό»
Και ξάφνου απο την πόλη που έλουζε αχνό ανοιξιάτικο αυγινό
Σαν μακρινά εξωτικά μελίσσια
Αργόηχα τα καμπαναριά ξεψυχισμένα αχούσανε σκοπό
Βαθιά στ’Αϊ Γιαννιού και στου Σταυρού τα ερημοκλήσσια
Ευλάβεια τότες πήρα περισσή στα σπλάχνα μου όλη μέρα
Ολοένα βάνοντας στο νού τη μυστική σιωπή
Του έρωτα,που ολάκερον άνθιζε τον αγέρα
Σαν έρθει η ωρα του το θάμπος για να πεί
Κι ως να μέτραγα μυστικά κι ανατολή και δύση
Τον ουρανό την άβυσσο σα νάθελα να βρώ
Στου ίδιου μου πάνω του κορμιού τη μεστωμένη ζήση
Το δειλινό σηκώνομαι και κάνω ένα σταυρό
Γλυκά το δάκρυ μου αναβρά στα μάτια ,δεν τ’αγγίζω
Μα ανοίγοντας τα βλέφαρα τ’αφήνω να κυλά
Και των ανθρώπων γαληνά αρχίζω και ιστορίζω
Της αγαπητικιάς το στόρισμα το μέγα ,σιωπηλά......
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
