| |
Όπως το κύμα έκλαιγε, γαλάζιο καθώς ήταν
έμοιαζαν τα δάκρυα νερό, που όμως δεν σαλεύει
σαν το βουνό που χάνεται και συντροφιά γυρεύει
μια συντροφιά που άραξε σε λιμάνι χίλια χρόνια.
Μέσα του περπατάνε νύχτες, λύπες και καημοί
απλωμένα στον αφρό, διαλυμένα από τα χρόνια
ένα τραγούδι λεν' για κείνα τ' άμοιρα τα αηδόνια
που προσπαθούν μες απ' τα κάγκελα ν' αφήσουν μια ψυχή.
Τα μεγάλα καράβια βουτάνε στο κενό
και η θάλασσα τα πετάει μακριά στο φεγγάρι.
Ο αγέρας θα φυσήξει και θα πάρει
τη μέρα, τον ήλιο και το φως σε άλλη γη.
Καθώς αυτά θα χάνονται με την ορμή τ' ανέμου
τη θέση τους θα πάρει ένα και μόνο αστέρι.
Που θα κρατήσει δυνατά, με σιγουριά, το χέρι
μιας νύχτας που σε όνειρο αγκαλιάζει την αυγή.
Ο ήλιος βγαίνει ντροπαλός στο κάλεσμα της μέρας
που μοιάζει με έναν μοναδικό, ψαλμό αγγέλων προς τον ουρανό.
Τι παράξενο! Το τραγούδι έχει τον ίδιο σκοπό
μ' εκείνον που ακούγαμε, στης αμμουδιάς το πέπλο.
Μία συγγνώμη αμίλητη διέσχισε την μπόρα.
Στεγνή, και απρόσωπη στάθηκε μπροστά μου
κι έμοιαζε με χαρτί λευκό που βγήκε απ' την καρδιά μου,
μια συγγνώμη χάρτινη που έσταξε ιδρώτα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
