| |
Πέταξε πάλι το φεγγάρι
πάνω στη στράτα που λαμποκοπάει
η φλογισμένη σφαίρα του ανθίζει
να γείρω πίσω μου ζητάει.
Στ΄ ασημοστολισμένο δάσος
απ΄τη ματιά του μέρες έχω κρύψει
λόγια γλυκά που ζω, χαμού μικρές σταγόνες
σα να ΄ναι αιώνες μες στη θλίψη.
Μέσα μου γέρνει, μ΄ αποδιώχνει
το φως ματώνει και με τυραννάει
μήπως να πω για πάντα πως έχω σβησμένη
τη φλόγα μου όταν ρωτάει;
Του φεγγαριού θα ΄μαι κομπάρσος
στ΄ απατηλά γλυκόπιοτα ξενύχτια
μήπως μου κλέψει όνειρα, να μη τα μπλέξει
στα γαλανά της λήθης δίχτυα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
