| |
| | Όσο Υπάρχουν Άνθρωποι |  | | | Γιατί υπάρχουν Άνθρωποι, κι ας χρειάζεται να τους ψάξουμε με το φανάρι κάποιες φορές.. Κι όμως Υπάρχουν! | | |
Σκέψεις το μυαλό ταλανίζουν.. Από κείνες που απ’ τη γκριζάδα των καιρών, την «καθημερινότητα» που μας παρουσιάζουν τα ΜΜΑ (Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης), είναι γεννημένες..
Πετρέλαια, πολέμοι, ανεργίες, τράπεζες και τραπεζίτες.. Και ανάγκη στήριξης των «καημένων» των τραπεζιτών για να μη χρεοκοπήσουν.. Να πρέπει να στηρίξουμε δηλαδή τους τοκογλύφους, τις αιμορουφήχτρες που γλεντάγαν τόσα χρόνια σε βάρος μας, γιατί..; Μα γιατί δε θα χουν να δανείζουν άλλο.. Δε θα μπορούν να κερδοσκοπήσουν κι άλλο σε βάρος μας δηλαδή…
Μάλιστα… Και κλεμμένοι και δαρμένοι δηλαδή..
Και βλέπεις κι ακούς τους γραβατομένους να μιλάνε, με τα ψεύτικα χαμόγελα φορεμένα και με τη σοβαρή τη μάσκα τους βαλμένη, και να λένε, να λένε… Και τι μένει μετά το μπλα, μπλα..; Ένα τίποτα, ένα κενό..
Μια και τίποτα δε λένε, παρά χωματολογίες.. Γιατί αν λέγανε αερολογίες, τουλάχιστον θα μπορούσαμε να ακούσουμε τον άνεμο για λίγο.. Μα όχι, στη γη θέλουνε δεμένους να μας έχουν.. Όχι την πραγματική τη Γη, μα το βούρκο που θέλουν να βλέπουμε..
Και «σκοτώνουμε λοιπόν την ώρα μας», μια ανατριχιαστική μα και τόσο κοινότυπη, τόσο συνηθισμένη έκφραση πλέον.. Λες και έχουμε τον άπειρο το χρόνο, ή λες και ξέρουμε έστω πόσο χρόνο έχουμε, και γι’ αυτό λέμε, «ε δε βαριέσαι, άπλετος είναι, ας σκοτώσω λίγο..».
Και σκοτώνουμε ένα κομμάτι μας έτσι, κι ας μην το καταλαβαίνουμε.. Τον εαυτό μας σκοτώνουμε.. Εκείνον που θα ήμασταν αν το χρόνο μας αξιοποιούσαμε.. Για μας, για τον καθένα, και όχι για να βλέπουμε τους τάχατε «σοφούς», να μας αποκοιμίζουν…
Και μες εκείνη της γκριζάδα, αγανακτείς, και ψάχνεις.. Αιρετικά σκεπτόμενος βέβαια, μια που το να σκέφτεσαι, να ψάχνεις, να διαβάζεις, είναι κατακριτέο για τους εν λόγω «σοφούς» και τα τσιράκια τους, που καλά και «άγια» μας το χουνε περάσει..
Ναι αλλά ψάχνοντας βρίσκεις.. Βρίσκει το χρώμα μες τη μουντάδα..
Μια είδηση, απ’ τις πραγματικές, από κείνες που πια πουθενά μες το βόρβορο της τηλε-όρασης τους δεν ακούς…
Για έναν 91χρονο διαβάζεις.. Που βλέποντας τον κόσμο να περιμένει για ακτινογραφία στο νοσοκομείο της Βούλας, εκεί που νοσηλεύτικε η γυναίκα και η κόρη του, που έπασχαν από καρκίνο παίρνει μια απόφαση.. Πως αφού είναι χαλασμένο το μηχάνημα, αφού δεν «υπάρχουν» κονδύλια, θα κάνει εκείνος κάτι..
Και πουλάει το σπίτι του.. Και μένει σε ένα δωματιάκι που του παραχωρούν οι αγοραστές στον κήπο. Και τα 60.000 Ευρώ, τα δίνει δωρεά, και αγοράζεται ακτινολογικό ψηφιακό, από κείνα που σε ελάχιστα δημόσια νοσοκομεία υπάρχουν..
Και δίνει την ελάχιστη ακτινοβολία και είναι φιλικό στο περιβάλλον, μια και δε χρησιμοποιεί φιλμ και υγρά..
Το μόνο που ζήτησε είναι να έχει μια μικρή ταμπελίτσα…
«Στη μνήμη της γυναίκας του», ζήτησε να γράφει…
Και σκέφτεσαι βουρκωμένος…
Πως ευτυχώς ήταν Άνθρωπος… Γιατί φαντάσου να ήταν κάτι άλλο, σαν κι αυτά που ανάμεσά μας κυκλοφορούν..
Φαντάσου να ήτανε πολιτικός.. Μια και απ’ τις μίζες και τα τοιαύτα, χρόνια θα κανε το μηχάνημα να πάει (όπως και η επισκευή του παλιού), και της χειρότερης ποιότητας θα τανε.. Τι ακτινοβολίες και περιβάλλοντα θα λέγανε, μωρέ να Φάμε, κι όλα καλά..
Φαντάσου να ήτανε δημοσιογράφος.. Θα έβγαινε με ύφος αδικημένου δυσκοίλιου ουρακοτάγκου, θα εξαπέλυε μύδρους για θεούς και δαίμονες, θα είχε και πέντε – έξι ανάλογους «ειδικούς» να ψευτοτσακώνονται στα παράθυρα, θα έπαιρνε κι ο διοικητής του Νοσοκομείου τηλέφωνο, και σε μια – δυο μέρες τι θα γινόταν..; Τίποτα, θα έβρισκε άλλους ταλαίπωρους πολίτες θέμα να κάνει.. Σάμπως ποιος βγαίνει να μιλήσει για το Ζαχόπουλο, που μας βομβαρδίζαν για βδομάδες..; Και για τόσα άλλα..
Φαντάσου να ήτανε ρασοφόρος.. Τι κι αν έλεγε ο Χριστός, στον οποίο τάχατες πιστεύουν, «αν έχεις δύο ιμάτια, δώσε το ένα στους φτωχούς..». «Καλά για ηλίθιους μας περνάς;», θα λέγαν.. Το πολύ πολύ να το σκεφτόταν, να κάνανε συμψηφισμό με κανένα κορφοβούνι στου τρεχαγυρεβόπουλου, και να ανταλλάσανε μ' αυτό το νοσοκομείο, αλά Βατοαπαίδι.. Για να το μοσχοπουλήσουν σε κανέναν επιχειρηματία..
Και ναι αυτός θα έπαιρνε μηχάνημα.. Μα αν δεν είχες ένα μάτσο Ευρά μαζί σαν πήγαινες, στο δρόμο θα σε πετάγαν.. Σιγά μην κάνανε τα ιδιωτικά νοσοκομεία «κοινωφελή» ιδρύματα..
Όσο για το Χριστό… Θα τον ξανασταυρώνανε.. Μια και θα τους χαλούσε την πιάτσα.. Χαλαρά…
Ναι νιώθεις, εύχεσαι, ότι δεν είναι όλοι τους έτσι.. Μα βαθιά μέσα σου γνωρίζεις, πως οι διαφορετικοί, είναι η εξαίρεση ενός αδυσώπητου κανόνα.. Είδος προς εξαφάνιση..
Σαν τον Αετό..
Αλλά μες τη γριζάδα όλων αυτών, σε αντίθεση, μ’ όλα όσα θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, Υπάρχουν Άνθρωποι.
Με κεφαλαίο το Α..
Από κείνους που νοιάζονται για το διπλανό τους, από κείνους που αντιστέκονται ο καθένας με τον τρόπο του, όσο μικρό κι αν μοιάζει αυτό που κάνουν μπροστά στην πλημύρα της μαυρίλας που μας ζώνει.. Απ’ αυτούς που παλεύουν, που δε σκύβουν το κεφάλι, που ονειρεύονται..
Απ’ αυτούς που μέσα τους γνωρίζουν..
Πως όσο υπάρχουν Άνθρωποι, θα υπάρχει κι Ανθρωπότητα.. Ότι κι αν λένε τα «αφεντικά», ότι κι αν κάνουν!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 18
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
01-11-2008 @ 15:22 | Παραθέτω όλο το δημοσίευμα που η έμπνευση για το γραπτό ήταν. Από το www.ygeianet.gr.
«01/11/2008
«Εδωσα με την ψυχή μου τις οικονομίες μιας ζωής»(ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ)
Oι 60.000 ευρώ δεν του περίσσευαν. Είναι χαμηλοσυνταξιούχος και αυτά ήταν ό,τι είχε απομείνει από το σπίτι του, που το πούλησαν όσο όσο, όταν χρειάστηκαν χρήματα για τους γιατρούς και τις θεραπείες.
Σίγουρα δεν είναι από τους «συνηθισμένους» ευεργέτες νοσοκομείων ή άλλων ιδρυμάτων, που κατά κανόνα είναι εύποροι, κληρονόμοι σεβαστών περιουσιών.
Ομως την επιταγή την έδωσε χωρίς δεύτερη σκέψη αμέσως μόλις την πήρε από την τράπεζα, για τη δωρεά στο Ασκληπιείο, στη μνήμη της Μαρίας, της κόρης του που «χτυπήθηκε από τον καρκίνο».
«Τα έδωσα με την ψυχή μου και ευχαριστιέμαι που ξέρω ότι με το μηχάνημα που αγόρασα εξυπηρετούνται άρρωστοι άνθρωποι. Για τη μνήμη του παιδιού μου και της γυναίκας μου που πέθανε μέσα σ’ αυτό το νοσοκομείο».
Ο κ. Θανάσης Γκοβόστης είναι 91 χρόνων, συνταξιούχος ωρολογοποιός, «από τους καλύτερους στην τέχνη, είχαν να το λένε».
Σήμερα ζει μόνος του σ’ ένα παλιό ισόγειο δωματιάκι με μια μικρή αυλή στη Γλυφάδα - του το έχουν παραχωρήσει χωρίς ενοίκιο οι αγοραστές του σπιτιού του. Τα καλοκαίρια περνάει τις περισσότερες ώρες στην ταράτσα, καθώς εκεί έχει περισσότερη δροσιά και ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό για να προσεύχεται για τους δικούς του.
Παρέα του είναι οι φίλοι του από το ΚΑΠΗ της γειτονιάς, οι φωτογραφίες των δικών του ανθρώπων, το βιολί και το μπάντζο του. «Σ’ αυτό το σπίτι που βλέπεις έχουν γίνει μεγάλα γλέντια, ο πατέρας μου ήταν κεφάτος και δεν έχανε ευκαιρία να παίζει και να τραγουδά με τους φίλους του. Μαζεύονταν και γλεντούσαν με τις ώρες», λέει κ. Γκοβόστης. Τις Τετάρτες τ’ αφήνει όλα. Εχει άλλες ασχολίες, αφού είναι η μέρα που πηγαίνει στο νεκροταφείο για τη γυναίκα και την κόρη του, τη Μαρία του, που δεν άντεχε να τη βλέπει «να λιώνει από την αρρώστια και να υποφέρει».
Την απόφαση για τη δωρεά την πήρε ξαφνικά την περασμένη άνοιξη, όταν βρέθηκε στο Ασκληπιείο της Βούλας για να επισκεφθεί κάποιο φίλο του που είχε αρρωστήσει. «Πέρασα από το ακτινολογικό και είδα κόσμο πολύ μαζεμένο και πολλούς αρρώστους σε φορεία να περιμένουν.
Αλλά το μηχάνημα είχε χαλάσει και δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν. Τότε σκέφτηκα μήπως μπορώ να κάνω κάτι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που ταλαιπωρούνταν για μία ακτινογραφία», περιγράφει ο ίδιος στον ΕΤ. Το μυαλό του πήγε αμέσως στις οικονομίες που του είχαν μείνει από την πώληση του σπιτιού. Μόλις γύρισε στο σπίτι, τηλεφώνησε στο διοικητή και του είπε πως θέλει να κάνει μια δωρεά στο νοσοκομείο. Λίγες μέρες αργότερα, ο διοικητής κ. Ηρακλής Καραγιώργος τον υποδεχόταν στο γραφείο του για να συζητήσουν τις λεπτομέρειες. «Στην αρχή, μου πρότειναν να δωρίσω ένα ασθενοφόρο στο νοσοκομείο αλλά εγώ είπα πως προτιμώ να κάνω δωρεά για κάποιο μηχάνημα στο ακτινολογικό», λέει ο κ. Γκοβόστης. Εθεσε μόνο έναν όρο, μόλις αγοραστεί το μηχάνημα να αρχίσει αμέσως να λειτουργεί. «Είχα ακούσει για άλλες δωρεές μηχανημάτων που τα αγόραζαν αλλά έμεναν αχρησιμοποίητα. Δεν ήθελα να γίνει το ίδιο και το είπα στο διοικητή».
Ακολούθησαν οι διαδικασίες που απαιτούνται σε αυτές τις περιπτώσεις και στα μέσα του καλοκαιριού αγοράστηκε και εγκαταστάθηκε το μηχάνημα - ένα υπερσύγχρονο σύστημα ψηφιακών ακτινογραφιών στο ακτινολογικό εργαστήριο του Ασκληπιείου. Αμέσως τοποθετήθηκε και η πινακίδα: «Στη μνήμη της Μαρίας Γκοβόστη».
«Δεν ήταν πως μου περίσσευαν τα χρήματα, αλλά πιστεύω πως έπιασαν τόπο, αφού τα έδωσα για να βοηθηθούν τόσοι άρρωστοι άνθρωποι.
Στο Ασκληπιείο πέθανε η γυναίκα μου, η κόρη μου είχε νοσηλευτεί για ένα διάστημα εκεί κι εγώ έχω πάει αρκετές φορές για εξετάσεις. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες τρέχουν για να τα προλάβουν όλα, αλλά είναι πάντοτε ευγενικοί. Πάντα φέρονταν πολύ καλά και έκαναν ό,τι περισσότερο μπορούσαν για μένα και την οικογένειά μου», λέει συγκινημένος.
Τα χρήματα έπιασαν τόπο Το σύστημα ψηφιοποίησης ακτινογραφιών που δώρισε ο κ. Θανάσης Γκοβόστης στο Ασκληπιείο της Βούλας είναι ένα από τα ελάχιστα που υπάρχουν σήμερα στο δημόσιο σύστημα Υγείας της χώρας. Πρόκειται για ένα μηχάνημα που μετατρέπει απευθείας τις ακτινογραφίες σε ψηφιακές εικόνες. Ετσι, για όλο τον ακτινολογικό τομέα του νοσοκομείου, έχει καταργήσει το παραδοσιακό εμφανιστήριο που έβγαζε τις ακτινογραφίες με την «παλιά» τους μορφή σε φιλμ - τέτοια εμφανιστήρια λειτουργούν στα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία. Με το σύστημα αυτό δεν χρειάζεται να χρησιμοποιούνται τα ειδικά χημικά υγρά που απαιτεί το εμφανιστήριο τα οποία έχουν μεγάλη τοξικότητα και κρύβουν κινδύνους για την υγεία των τεχνολόγων που τα μεταχειρίζονται.
Της ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΚΟΥΚΛΑΚΗ Φωτό: ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΩΝΗΣ»
Καλό μας βράδυ.
| | oneirodromio
01-11-2008 @ 15:26 | Tι να πω......σε Νιωθω ::smile.:: | | Μοιάζω μ'εσένα
01-11-2008 @ 15:30 | Άνθρωπε... Καλό ξημέρωμα~! ::cry.:: ::hug.:: | | heardline
01-11-2008 @ 15:37 | Και από εμένα κύριε Άνθρωπε..............καλό ξημέρωμα !!!!!
Καλό μήνα δεμε όνειρα που να τύχουν πραγματοποιήσεως ! | | Aris4
01-11-2008 @ 15:39 | Κι απο μενα καλο ξημερωμα φιλε μου , να σαι καλα !! ::yes.:: | | agrafos
01-11-2008 @ 16:08 | μπραβο ::up.:: ::up.:: | | mychoco
01-11-2008 @ 18:55 | Eπ...σε τσάκωσα!!!!
Ειλικρινά,πολύ συγκινητικό...Αξίζει να κάθεσαι να διαβάζεις τέτοια λόγια ακόμα κι αν είναι ξημερώματα...
Μπράβο!!!!!!!!!!!
::angel.:: ::kiss.:: ::theos.:: | | ΟΡΦΕ@Σ
01-11-2008 @ 19:32 | Πολύ όμορφο αφιέρωμα....
Που να βρεις Ανθρώπους σαν τον Κύριο Γκοβόστη ....
Μπράβο του ! ! ! ::theos.:: Εδώ αξίζει να προσκυνάς ! | | kin
01-11-2008 @ 20:11 | Ο Λεωνίδας είναι...
Βλέπεις, σήμερα, ο Λεωνίδας και οι 299 του, δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μυριάδες τοξά και σπαθιά...
Μόνο την χλεύη...
Μια χλεύη δίχως ήχο...
Μια χλεύη, προιόν μυριάδων πράξεων, που ορμούν πάνω στις πράξεις σου σαν αφηνιασμένοι βάρβαροι, αποφασιμένοι να καταστείλουν κάθε τι όμορφο έχεις επιλέξει για να ζείς....
Ο Λεωνίδας είναι...ο Λεωνίδας που τα βάζει με το θεριό...
Αλλά να ξέρεις...στις Θερμοπύλες, δεν πέθαναν οι τριακόσιοι...
Στις Θερμοπύλες, γεννήθηκε η Σαλαμίνα...και οι Πλαταιές...και η Ισσός...και τα Γαυγάμηλα...
Καλή μέρα σε όλους ::smile.:: | | zpeponi
01-11-2008 @ 22:44 | βεεεεεβαια, ο νομος της αιτιας και του αποτελεσματος ειναι βλεπεις σαν τον νομο της βαρυτητας... καρφι δεν του καιγεται αν καποιοι πιστεουν στην υπαρξη του ή οχι... | | Ιππαρχος
02-11-2008 @ 00:17 | Το είχα διαβάσει κι εγώ...μπράβο σου που το κοινοποιείς! | | sofianaxos
02-11-2008 @ 00:18 | Δυνατή γραφή κι αληθινή !!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::
Καλημέρα | | Nefeligeretis
02-11-2008 @ 00:52 | Μπράβο Νεφελοβάτη, πολύτιμο το θέμα που καταπιάστηκες, άξιζε...
| | MARGARITA
02-11-2008 @ 01:28 | .............μπράβο σου | | Helene52
02-11-2008 @ 01:29 | Καλημέρα και ΜΠΡΑΒΟ και από μένα !!!!! | | Νεφελοβάτης
02-11-2008 @ 11:12 | Σας ευχαριστώ όλους!
Και ναι Γιώργο μου (Kin), πράγματι δεν πέθαναν. Εκεί ξεκίνησαν πολλά. Αν και μου έρχεται αυτό που λένε μύστες, θρησκείες, αδελφότητες..: «για να ζήσεις, πρέπει πρώτα να πεθάνεις».. Με τη μεταφορική έννοια το θεωρούσα πάντα, μα τώρα βλέπω πως και με την κυριολεκτική ισχύει μετά το γραπτό σου.. Μια και ο Λεωνίδας και οι 299 ζουν. Σαν ιδέα, σαν όραμα, μα και κυριολεκτικά. Αφού τους θυμόμαστε και όχι μόνο. Κάποιοι από μας πράττουν σύμφωνα με τα δικά τους έργα..
Όπως ο κ. Θανάσης Γκοβόστης..
Και χαίρομαι γιατί όσο Υπάρχουν Άνθρωποι, θα Υπάρχει και Ελπίδα..
| | χάρης ο κύπριος
02-11-2008 @ 14:59 | άργησα να σε διαβάσω μα άξιζε τον κόπο ! | | maty99
03-11-2008 @ 05:08 | Θοδωρή γειά, σημαντικό αυτό που εντόπισες μέσα στα σκουπίδια της ενημέρωσης. Θα ήθελα να γράψω κάποιες απόψεις για το θέμα.
Η πράξη αυτού του ανθρώπου πραγματικά δείχνει το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης σε σχέση με το καλό, και θα έλεγα ότι απαντά με πειστικότητα σε όλους όσοι καταφέρονται εναντίον του «ανθρώπου», ότι δηλαδή είναι μια μεγάλη άρνηση, ένα μεγάλο όχι, ένα ατέλειωτο εγωϊστικό κακό. Και όμως υπάρχουν άνθρωποι!
Πολλά τα παραδείγματα καθημερινά, απλοί άνθρωποι να στερούνται μικρές «πολυτέλειες» για να προσφέρουν πράγματα που ήταν, είναι και θα είναι υποχρέωση του κράτους, της «εκκλησίας» ή άλλων αρμόδιων φορέων ή ακόμα ευθύνη και υποχρέωση όλης της «πολιτισμένης ανθρωπότητας».
Όταν εγώ λοιόν ή άλλοι συνάνθρωποί μου σκέφτονται και πράττουν με διάθεση φιλανθρωπίας ή ελεημοσύνης για τους συνανθρώπους τους, βάζω στον εαυτό μου το ερώτημα, . Άραγε φτάνει αυτό; Και απαντώ ευθέως, όχι.
Γι’ αυτό παραθέτω ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη και νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτε άλλο.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
