| |
με μαυρο φορεμα σε καλοσωρισα μια νυκτα
ησουν η απαντηση στα ονειρα ενος αλητη
μια ξεχασμενη αναμνηση σε κιτρινο βιβλιο
και οι σκιες εκεινη τη νυκτα κουρνιασαν
και ηθελα τοσο να πιστεψω οτι ησουν δικη μου
μελαγχολια τα ονειρα που εκανα
μια στιγμη να παγωνα τον χρονο
και υστερα σε φωτογραφιες να σε ειχα
μα τα ονειρα ποτε δεν μπορεσαν να τα κρατησουν τοσοι
του ουρανου τη σκαλα να την ανεβουν οι ταπεινοι
ηουν ωραια σαν ενα τριανταφυλλο στη μεση του χειμωνα
ανοιξη στα χερια ενος ζωγραφου κοσμημα της γης
αν τις πορτες ξεχασω θα χαθω
σε θροισμα των φυλων και βουη μελαγχολικη
μα οι αναμνησεις καταρα ειναι και καρδια μελαγχολικη
ισκιοι που κουρνιασαν σε δωματια σκοτεινα
εκεινη που εφυγε απλα κλυταιμνηστρα ενος μενελαου
ερινυες οι φωνες των ενοχων ,τα παντα σκορπισαν
στου καθρεφτη το γυαλι βλεπω μοναχα σκονι
η φλογα παει εσβησε και η μοναξια ματωνει
της νυκτας το αδραχτι και της αυγης το δορυ
μεσα μου της ερημιας τη σιωπη ματωνει
με μαυρο πουκαμισο σε αποχαιρετισα ενα πρωι
τα λογια που ηθελα να πω μου εμειναν στα χειλη
αν ησουν αιτια πτωσης ποτε δεν εμαθε
ο δολος για το πεσιμο της τροιας δεν καταλαβα
μα για μια ελενη θνητη εσβησαν τοσοι
ας ειναι λοιπον τα οσα εδωσες δωρο για το δρομο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
