| |
Μ’ ένα σκαρί που κόντρα πάει στον άνεμο
βγαίνω χωρίς να σκέφτομαι το αύριο
με μια ψυχή αδάμαστο άτι, άγριο
σε πόντο που δεν έχει όρμο απάνεμο
Μια Χάρυβδη ρωτώ απ’ το κατάστρωμα
προτού με πιάσει στα φριχτά της δόκανα
«τι έπρεπε να κάνω και δεν το ‘κανα;
ποιο ήταν το μεγάλο μου παράπτωμα;»
Κι εκείνη - πράγμα σπάνιο για τέρατα-
δακρύζει και μου λέει «διόλου δεν άλλαξες
δυστυχισμένε τράβα ως τα πέρατα
εσένα η γιατρειά σου είναι οι θάλασσες»
Της Τροίας τα τείχη προσεγγίζω τ’ άχτιστα
κι από τη λήθη μέσα βγαίνει ο Έκτορας
«πριν να λαλήσει τρεις»- μου λέει- ο αλέκτορας
τα αισθήματά θα σε προδώσουν τ’ άπιστα
Τα παραθύρια της ψυχής σου ορθάνοιχτα
άσε, να μπει το φως του πανδαμάτορα
κι ως θα το στέφεις μέσα σου αυτοκράτορα
ποτέ δε θα σε βρούνε τα μεσάνυχτα»
Τα μάτια με πονούν, χάνεται η όραση
σκιές η Τροία κι η χάρυβδη κι η θάλασσα
δεν ήτανε αλήθεια πως δεν άλλαξα,
είχα αποκοιμηθεί στην τηλεόραση…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
