| |
| | Για να λέγεσαι Άνθρωπος… |  | | |
Κάποια στιγμή, με φώναξε ο Θοδωρής και μου έδειξε ένα ποιήμα του Τάσου Λειβαδίτη...
Εγώ διάβαζα κι εκείνος με παρακολουθούσε...
Κάποια στιμγή κοντοστάθηκα και διάβασα φωναχτά πια...
«Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.»
Γύρισα, τον κοίταξα έτοιμος κάτι να πώ κι εκεί, στο χαμόγελο του, φάνηκε ότι δεν υπήρχε λόγος να πω τίποτα...
Θα έλεγε κανείς ότι είναι αξιοπερίεργο το πως "σκαλώσαμε" και οι δύο στην ίδια στροφή, αλλά να...είναι που η λογική, δεν είναι υποκειμενική...
Έτσι, αφορμή αυτού, ο Θοδωρής έγραψεν και η αφεντομουτσουνάρα μου συνέγραψεν...
Για να γίνεις, για να λέγεσαι άνθρωπος, χρειάζεται κάτι.. Το γνώθεις εαυτόν, που έλεγε ο Σωκράτης, μα και το «αγάπα τον Πλησίον σου ωσάν εαυτόν..».
«Άνθρωπε να θυμάσαι…η απόσταση ανάμεσα σε κατάρα κι ευχή δεν είναι μεγαλύτερη από ένα απλό Γιατί.» Kin
Αν δεν έχεις χρόνο για σένα, πως θα τον φροντίσεις τον εαυτό σου, πως θα κανακέψεις το παιδί που μέσα σου ζει, πώς θα του δώσεις δυνάμεις να παλεύει, πως θα Σε αγαπάς..; Κι αν δε σε αγαπάς, πώς θα αγαπήσεις τους άλλους..;
«Δίχως το Γιατί, η αγάπη θα ’ναι δανεική, ορφανή, γέννημα μίας κλωσομηχανής, καταδικασμένη για πάντα, να μείνει στείρα, συνένοχη, αλλά αμέτοχη στο παιχνίδι της Ζωής…» Kin
Είναι αυτή η άποψη, κάτι που μπορεί και παγίδα να γίνει, το δεν έχεις καιρό, το αφήνεις πίσω εσένα. Και όχι με τάση εγωισμού, μα μέσα απ’ την παρατήρηση.. Μπορεί κάποιοι να έκαναν το καλό, όπως το εννοούσαν, όπως τους πρόσταζε η της εποχής τους ηθική…
«Είναι σαν τ ’αγέρι το Γιατί, σαν τ’ αγέρι που γκαστρώνει τα πανιά, να σε στείλει σε πέλαγα βαθιά και σ’ όνειρα κρυφά…» Kin
Και έπαιρναν το σταυρό στο ένα χέρι και το σπαθί στο άλλο και καίγανε, τους τάχατε «αιρετικούς..». Γιατί..; Γιατί δεν το πίστευαν μπορεί κάποιος να πει.. Μα και γιατί δεν αγαπούσαν. Εαυτόν και πλησίον κατ’ επέκταση…
«Το Γιατί να μην το φοβηθείς, είναι μάγισσας μαντζούνι, φυλαχτό να σου φυλάει την ευχή, σπόγγος να σβήνει τεμπεσίρια απ’ του χάρου το τεφτέρι…» Kin
Τα πάντα να είσαι έτοιμος να αρνηθείς για να λέγεσαι άνθρωπος, μα πάνω απ’ όλα τα πάντα να χαίρεσαι, να γεύεσαι να μπορείς να νιώσεις..
«Και μη ξεχνάς…το Γιατί, ήταν εκεί, μα δεν ήταν Εφιάλτης, ούτε μονοπάτι, ούτε θάνατος… Ήταν Όνειρο» Kin
Επίσης δε χρειάζεται να ξεχάσεις τα όνειρα σου, να αρνηθείς να ονειρεύεσαι για να είσαι άνθρωπος, να μην σταθείς να δεις ένα ηλιοβασίλεμα, να μην νιώσεις τη μαγεία μιας αγκαλιάς να σε γαληνεύει, να μην νιώσεις τον αγέρα να σε χαϊδεύει δίπλα στη θάλασσα.. Γιατί αν τα κάνεις αυτά, δεν είσαι άνθρωπος… Πεθαμένος θα είσαι, Μηχανή θα γίνεις…
«Μη βγεις απ’ το Όνειρο…σε παρακαλώ, μη βγεις, απ’ το Όνειρο σου…δεν είναι πρέπον…δίχως εσένα θα είναι ένα Όνειρο νεκρό…» Kin
Για να είσαι άνθρωπος πρώτα να μάθεις να Ζεις χρειάζεται, να νιώθεις τη χαρά της ζωής να κυλά μέσα σου κάθε μέρα, να νιώθεις το χαμόγελο να φτάνει ως τα μάτια της ψυχής σου, με κάτι απλό, όπως το να βγαίνεις στον κήπο σου (κι ας είσαι και στο κέντρο της Αθήνας).
«Άνθρωπε, μείνε στ’ Όνειρο σου, γίνε εσύ το κέντρο του κι άστο εκείνο να πλανάτε γύρω σου, σαν σύννεφο που με το πλήρωμα του χρόνου θα σου χαρίσει απλόχερα δυο στάλες Zωής…» Kin
Να μη φοβάσαι λένε.. Μα δεν είναι ήρωας, δεν είναι άνθρωπος, εκείνος που δε φοβάται.. Άνθρωπος είναι αυτός που τους φόβους του τιθασεύει, και που προχωρά μπροστά, που παλεύει, ακόμα κι αν ξέρει πως μπορεί να χάσει…
«Μείνε, μείνε με τα μάτια ανοιχτά…μείνε, κι Ονειρέψου…κι ας αλυχτούνε τα σκυλιά…κι ας βροντούν οι κεραυνοί…κι ας λυσομανούνε τα στοιχειά…Εσύ μείνε…» Kin
Όσον αφορά το να είσαι έτοιμος να πεθάνεις κάθε μέρα για να είσαι άνθρωπος.. Αυτό ναι.. Μα έτσι κι αλλιώς μπορεί κάποιος να μας πει το πότε θα φύγουμε..; Μήπως ξέρουμε το πόσο χρόνο έχουμε, το πόσος μας μένει..; Όχι βέβαια, και γι’ αυτό χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι..
«Μείνε, μείνε και γίνε Εσύ…γίνε Όνειρο και τ’ Όνειρο Εσύ» Kin
Έτοιμοι να πεθάνουμε, σαν άνθρωποι, αν κληθούμε να διαλέξουμε.. Γιατί αν συμβεί άθελά μας, από ατύχημα π.χ., τότε εντάξει.. Δεν είχαν και το μέγιστο της επιλογής τα θύματα των τροχαίων, που πρόσεχαν, και ήρθε ένα μεθυσμένο πλουσιόπαιδο ή ένας ξενυχτισμένος νταλικέρης πάνω τους…
Μα είχαν την επιλογή αυτοί που πολέμησαν στις Θερμοπύλες, στην Πόλη το 1453, στην επανάσταση το ’21, στην Πίνδο το ’40.. Και κείνοι έκαναν αυτό που η ανθρωπιά τους πρόσταζε, έστω κι αν την ανθρώπινη φύση τους αντέβαινε..
Μείναν, πολεμήσαν και πεθάναν, σαν Ελεύθεροι Άνθρωποι…
«Εσύ, Eσύ είσαι ο προστάζων του Ονείρου, γεννημένος εκ του Ονείρου και επί του Ονείρου δεδομένος» Kin
Μπορεί να είναι λίγα αυτά που έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε.. Μπορεί να φαντάζουν μικρά, και αμελητέα μέσα στη θάλασσα του σκοταδιού που μας περιβάλλει.. Μπορεί να ξέρουμε ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να κάνουμε για να φτάσουμε να λέμε τον εαυτό μας άνθρωπο…
«Εσύ…ορίζεσαι κι ορίζεις…κι ότι όρισες θα σε ορίσει…» Kin
Ο χρόνος μπορεί να ‘ναι λίγος, κι ο δρόμος μακρύς.. Μα με κάθε βήμα, με κάθε πράξη, όσο αμελητέα και να φαίνεται στο σύνολο, αλλάζουμε κάτι..
Δε χρειάζεται να έχεις τη δύναμη βουνά να μετακινήσεις με μια πράξη για να πεις ότι είναι μεγάλη..
Για φαντάσου κάθε μέρα μια μικρή πράξη..
Σταγόνα στον ωκεανό θα μου πεις…
Ναι μα για σκέψου, 6,5 δισεκατομμύρια μικρές πράξεις κάθε μέρα…
Αυτές και βουνά μετακινούν μα και τον Κόσμο αλλάζουν…
Και τότε καθένας άνθρωπος θα λέγεται, θα νιώθει και θα είναι….
«Άνθρωπε…να θυμάσαι…Η Ζωή, δεν τελειώνει, εκεί που συναντά τον θάνατο…Η ζωή τελειώνει μόλις Εσύ βγεις από τ’ Όνειρο» Kin
«Ναι, αγαπημένη μου
Εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να’ χουμε μια λάμπα,
ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να’ χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν,
ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε…
Τάσος Λειβαδίτης »
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
mantinada
10-11-2008 @ 15:18 | Την καλησπέρα μου Γιώργο,
χαίρομαι που δυο άνθρωποι αξιόλογοι, δυο πνεύματα μεγάλα,
συναντήθηκαν και η συνάντησή τους είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία σας αυτή που όπως εγώ έτσι και πολλοί άλλοι θα διαβάσουν σ' ετούτο τον ιστότοπο, καθώς και τόσες άλλες που γεννιούνται σε κάθε σας συνάντηση αλλά που, δυστυχώς, δεν τις αποτυπώσατε ποτέ ως τώρα σε πραγματικό ή εικονικό χαρτί...
Χαίρομαι δε, ιδιαιτέρως, που έτυχε να βρεθώ ένα δυο φορές σε τέτοια βραδιά δημιουργίας, ακόμα κι όταν το θέμα που πραγματεύεστε αφορά Ινδιάνους, βορείου και νοτίου Αμερικής...
Εύχομαι σύντομα να ξαναέχω την τιμή και την τύχη...
Καλό σου βράδυ Άνθρωπε! | | kin
10-11-2008 @ 15:32 | Την κεντρικη ξέχασες!!!! | | mantinada
10-11-2008 @ 15:50 | Λάθος μου; Ίσως... Απλά στο μυαλό μου χώρισα τη συγκεκριμένη ήπειρο σε δυο κομμάτια και όχι σε περισσότερα...
Άσε που μια υπόσχεση φροντιστηρίου που έχω λάβει δεν έχει εκπληρωθεί ακόμα, οπότε θα υποστείς για λίγο καιρό ακόμα την "αγραμματοσύνη" μου...
Φιλιά! | | swordfish
11-11-2008 @ 00:00 | Πολύ καλό, μπράβο!!!!! ::up.:: ::up.:: | | Ελένη Σ.
11-11-2008 @ 02:53 | Υπέροχες Γιώργο....και οι δικές σας οι σκέψεις και του Λειβαδίτη οι λέξεις....βουτηγμένες στην αλήθεια του ονείρου, ποτισμένες με τη δύναμη και την ομορφιά της στιγμής....της κάθε στιγμής που κρύβει μέσα της μια ζωή!!! | | φραγκοσυριανος
11-11-2008 @ 03:09 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ierapostolos
25-04-2015 @ 18:04 | ..................................!!!! | | seizeTHEday
29-09-2023 @ 11:29 | 14 ολόκληρα χρόνια Φίλε πέρασαν
πολλές οι Απώλειες που μαζεύτηκαν εδώ
Γιώργο, Μαργαρίτα, Στέλιο
πάντα θα σας έχω στην καρδιά μου
στην ψυχή μου
στο μυαλό μου
στο Είναι μου
πόσο μου λείπετε | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
