stixoi.info: Το σπίτι

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132819 Τραγούδια, 271332 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Το σπίτι

Κάποτε πέφτει η ψυχή, εκεί που το κορμί σκοντάφτει. Πέφτει σαν αρμαθιά κλειδιά, μένεις απ' έξω (Μ.Γκ.)

Το σπίτι

Είχα ένα σπίτι δίπατο σε μια πλαγιά χτισμένο
Που έμοιαζε να κατρακυλά, προς τα γκρεμνά να πέφτει
Πίσω απ’ την πόρτα κρέμασα τον πρώτο μου καθρέφτη
Τότε που ένα χαμόγελο φορούσα ανθισμένο

Τα πρωινά περίμενα να ‘ρθει να με ξυπνήσει
Δεν άνοιγα τα μάτια μου πριν νιώσω το φιλί του
Μετρούσα πόσα βήματα μέχρι που η αναπνοή του
Το πιο γλυκό της άγγιγμα επάνω μου αφήσει

Τα βράδυα όταν γύριζε πάλι στην αγκαλιά μου
Σχήμα είχα το σχήμα του, ρυθμό απ’ τους παλμούς του
Την παιδική του θύελλα κι όλους τους στεναγμούς του
Πάλευα μα ήμουν τόση δα κι όλο έχανα άρχοντά μου

Κι ήρθε μια νύχτα που ο γκρεμός το σπίτι ζήλεψέ μου
Κι είπε πως θα το καταπιεί κι άλλο δε θά ‘χει ζήση
Και σαν αγρίμι έψαξα τριγύρω να ‘βρω λύση
Που μπρος μου για παντοτινά η αγάπη μίσεψέ μου

Παζάρεψα τις ώρες μου μ’ έναν τελώνη χρόνο
Που, ως μέτρησέ μου τις χαρές, ζήτησε τη δεκάτη
Από το γέλιο μού ‘κοψε το πιο ακριβό κομμάτι
Κι έχω στα μάτια ανοιχτή πληγή κι όλο ματώνω

Κατέβηκα στα υπόγεια να ψάξω τα θεμέλια
Αράχνες μόνο ένα σωρό και χώμα νοτισμένο
Κι ένα μπαούλο με όνειρα πιο κει αποξεχασμένο
Παραδομένο σε υγρά της λησμονιάς ξεστέλια

Πήρα αξίνα κι έσκαψα μα ίχνος τους δεν είδα
Γέμισα λάσπη μοναχά κι άνοιξα μου το λάκκο
Κι ήταν η ώρα η σωστή, ξημέρωμα Σαββάτο
Πού ‘πα, δεν έχω σπιτικό, δεν έχω πια ελπίδα


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 15 Στα αγαπημένα: 2


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

...σκέτη νούμερο...(της μητρός μου)

poetryf 15-11-2008 @ 11:58	Παζάρεψα τις ώρες μου μ’ έναν τελώνη χρόνο Που, ως μέτρησέ μου τις χαρές, ζήτησε τη δεκάτη Από το γέλιο μού ‘κοψε το πιο ακριβό κομμάτι Κι έχω στα μάτια ανοιχτή πληγή κι όλο ματώνω Τί να πει κανείς... εξαιρετική γραφή! ::oh.::
Α.Ε. ΕΠΕ 15-11-2008 @ 12:07	Εφη μου, έπαινο τον αξίζεις έτσι κι αλλιώς, για τον άπταιστο χειρισμό της γλώσσας και το ποιητικό σου ταλέντο. Μα αυτό που θέλω να σου πω, είναι πως γράφεις τόσο βαθιά συναισθηματικά, που με κάνεις κρόσια κάθε φορά...
mychoco 15-11-2008 @ 12:12	::up.:: ::up.:: ::up.::
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ 15-11-2008 @ 12:22	Παζάρεψα τις ώρες μου μ’ έναν τελώνη χρόνο Που, ως μέτρησέ μου τις χαρές, ζήτησε τη δεκάτη Από το γέλιο μού ‘κοψε το πιο ακριβό κομμάτι ::hug.:: ::love.:: ::hug.::
ivikos 15-11-2008 @ 22:40	Άμα πω πως ευτυχώς που αργά μεν αλλά σταθερά, συναντώ πολύτιμα διαμαντάκια δεν θα είναι ψέμα... Έφη μου, το λιγότερο που μπορώ να πω: ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!! Να 'σαι καλά και να γράφεις!!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.::
peiraiotissa 16-11-2008 @ 01:08	Εχεις το χάρισμα.........τέλος!!!!!!!!!!!!! ::kiss.:: ::up.::
Χ.Ρ.Υ.Σ.Α 16-11-2008 @ 01:35	Υπέροχη γραφή!!! είσαι καταπληκτική βρε Έφη!!! http://www.youtube.com/watch?v=JE7bgzE0DOI
Μπάμπης 16-11-2008 @ 02:53	υπέροχο ,υπέροχη για άλλη μια φορά ::kiss.::
Αγνή 16-11-2008 @ 08:55	υπέροχο!!!
Yol 16-11-2008 @ 10:16	Δεν έχουμε όντως ξανασυναντηθεί... Γιατί έτσι όπως γράφεις, σίγουρα θα σε θυμόμουν, Νέτη. Τιμή μου.
justawoman 16-11-2008 @ 10:58	"Τα λόγια σου ήταν άνθρωποι"!!! (Ναζίμ Χικμέτ) Ναι δεν είναι τυχαίοι οι στίχοι της υπογραφής σου... Πόσο σε καμαρώνω ::hug.::
Ιππαρχος 17-11-2008 @ 00:33	Κι ήταν η ώρα η σωστή, ξημέρωμα Σαββάτο !!!! Τι μένει να πω? Έχεις τεράστιες δυνατότητες...
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ 17-11-2008 @ 01:33	Κατέβηκα στα υπόγεια να ψάξω τα θεμέλια ::up.:: ::up.::
dodoka 20-11-2008 @ 00:50	Καλημέρα Εφη Σε διαβάζω και σε απολαμβάνω!!!
Θεττάλια 20-11-2008 @ 13:32	Έφη μου, το ποίημα είναι συγκλονιστικό. Το να σε έχω γνωρίσει και προσωπικά, κάνει το στίχο ακόμα πιο δυνατό. Άνοιξε την ψυχούλα σου κι' άλλο, κι' άλλο στα δύσκολα και βγάλε το γρανίτη που σε εμποδίζει ν' αναπνεύσεις. Έτσι μόνο θ' απελευθερωθείς! Εύγε κοριτσάκι μου, εύγε!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο