| |
Σαν οδηγοί, σαν πέτρινοι σωτήρες της αγάπης,
Ζούμε με αίμα μοναξιάς στον κόσμο της απάτης,
Ξοδεύοντας τα όνειρα και αγάπη χρεωμένοι,
Στη σωτηρία της ψυχής πίνουν μαζί ενωμένοι.
Τα όπλα τους τελειώσανε με θάνατο από ψέμα,
Κι η ελευθερία έδωσε σύνθημα με το βλέμμα.
Κηδεύοντας τόσες χαρές στου ονείρου τις εικόνες,
Σκηνοθετείς την μοναξιά στης κόλασης τις πόρνες,
Έχοντας φύγει μακριά το βλέμμα σου σκυμμένο
Δείχνει το μαύρο σου μυαλό να μοιάζει ταραγμένο,
Πυροδοτείς τα όνειρα να μείνουν αναμμένα
Μα εσύ πεθαίνεις και έτσι αυτά χάνονται από εσένα.
Κι όταν θα πέσει η βροχή στους ιερούς σου τόπους
Τότε θα έρθει έλεος στης γης σου τους ανθρώπους.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
