| |
| | Αθάνατοι |  | | | Αφιερωμένο στους φοιτητές και σε όλους όσους αγωνίστηκαν απαιτώντας τα αυτονόητα τη 17η Νοεμβρίου 1973 | | |
[align=center][I][B]Ημέρα μνήμης είπαν θα 'ναι,
να μην ξεχάσουμε ποτέ,
όσα για χρόνια μας πονάνε,
όσους χαθήκαν κάποτε...
"Επέτειο" την ονομάσαν,
γιορτάζουν μέσα στα σχολειά
το θάρρος μα και την ανδρεία
παιδιών που 'θέλαν λευτεριά...
Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,
τριανταπέντε χρόνια πριν,
άρματα μάχης μπρος τους είδαν,
να κλέβουν όσ' είχαν ζωή...
"Αδέρφια μας, μη μας χτυπάτε,
εχθρός δεν είμαστε εμείς,
ψωμί, παιδεία, ελευθερία
ζητάμε μα δε μας ακούει κανείς..."
Κάποιοι τραγούδαγαν πιο πέρα
"πότε θα κάνει ξαστεριά..."
κι άλλοι κρατώντας μια σημαία
"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά..."
Μα, διψασμένα όπως ήταν
για αίμα τ' άγρια "σκυλιά",
κανέναν τους δε λυπηθήκαν,
τους 'θέλαν άψυχα κορμιά...
Ρίχνουν την πύλη μ' ένα άρμα,
σφαίρες σφυρίζουνε παντού,
μάνες που σπάραζαν στο κλάμα,
νεκρό το σπλάχνο τους κρατούν...
Κραυγές θανάτου στον αέρα,
παιδιά που τρέχουν να σωθούν,
κουρέλια λάβαρα... και αίμα
και τα "σκυλιά" να αλυχτούν...
Σύντομα όλα είχαν τελειώσει,
κανείς δεν είχε μείνει πια
για να φωνάξει σαν και πρώτα
"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά!"
Οι "σκύλοι" κέρδισαν τη μάχη
μ' αργότερα κατάλαβαν
τον πόλεμο πως είχαν χάσει
τα λάβαρ' όταν μάτωσαν...
Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,
τριανταπέντε χρόνια πριν,
άλλαξε δρόμο η Ιστορία
κι εκείνοι πια... Αθάνατοι![/B][/I][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Της μοναξιάς μου το χρώμα το βλέπεις; Είναι κρυμμένο στα μάτια μου, κοίτα καλά και πες μου... | | | |
|
mantinada
18-11-2008 @ 14:46 | Αφορμή για την παραπάνω δημιουργία μου στάθηκε,
εκτός από την ίδια την επέτειο,
μια άλλη δημιουργία, του πολυαγαπημένου μου "Νεφελοβάτη" ,
η οποία αφορά φυσικά τα γεγονότα εκείνης της ημέρας...
Έχει τίτλο "Αθάνατοι..."
(επέλεξα να χρησιμοποιήσω τον ίδιο τίτλο γιατί θεωρώ πως όσα έγραψα είναι αναπόσπαστο κομμάτι των όσων έγραψε ο Θοδωρής)
και βρίσκεται αναρτημένο εδώ http://nefelovatis.blogspot.com/2008/11/blog-post_19.html
Εύχομαι σύντομα να το δω - δούμε και στους Στίχους....
Να είσαι καλά Ουρανέ μου,
καλό βράδυ σε όλους! | | kin
19-11-2008 @ 06:45 | Καλησπέρα σας!
Τριανταπέντε χρόνια πριν, κάποιοι αγόρασαν με αίμα την ελευθερία τους.
Μόνο, που η ελεθερία τους, δεν ήταν το μετά, αλλά το παρόν.
Η ελευθερία τους, ήταν εκείνη η στιγμή, που αποφάσισαν ότι δεν αντέχουν άλλο να σκύβουν το κεφάλι και θα το σηκώσουν ψηλά κι ας διατρέχει τον κίνδυνο να κοπεί, ετσι όπως θα εξέχει...
Μακάρι, να αποκτήσουμε κάποτε κι εμείς το σθένος να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλα.
Γιατί, ελευθερία δανεική = μη ελευθερία...
Την καλησπέρα μου ξανά και τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου ::smile.:: | | mantinada
19-11-2008 @ 08:28 | Καλησπέρα σας αγαπητέ μου ::smile.:: ,
σωστά τα λες φίλε Γιώργο, μακάρι να είχαμε οποιοδήποτε σθένος για να κάνουμε το οτιδήποτε ώστε να αλλάξουμε έστω και κάτι λίγο στη ζωή μας...
Ακόμα κι αυτό το λίγο πολύ θα ήταν μπροστά στην πλήρη απραξία του δικού μας τώρα...
Να είσαι καλά,
καλό σου βράδυ! | | Νεφελοβάτης
29-11-2008 @ 04:46 | Ένα ποίημα, μια δημιουργία που στο kithara, μια πολυσέλιδη συζήτηση ξεκίνησε.. Και εκεί έχω πει όσα μου έφερε στο νου.. Και θα βάλω λοιπόν και δω ένα από τα σχόλια που έγραψα.
"Μια και το γραπτό της Μαρίας είναι αλληλένδετο, από πολλές απόψεις, με το δικό μου το ομότιτλο (που είναι σε πεζό), θα ήθελα να καταθέσω και τη δικιά μου θεώρηση.
Ξεκίνησα να γράφω με αφορμή μια εκδήλωση μνήμης που έγινε από καθημερινούς ανθρώπους, και όχι κομματικά στελέχη, στο χώρο που εργάζομαι.
Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν πρώτα αυτό.
Μιλάω Πολιτικά και όχι κομματικά.. Ψιλά γράμματα μπορεί κάποιος να σκεφτεί. Μα η διαφορά τεράστια.
Άλλο η Σκέψη η Πολιτική κι άλλο ο Κομματισμός. Η πρώτη στην Ουσία της κοινωνίας, εκείνης που θέλουμε, στη φιλοσοφία της, στην Πολιτεία του Πλάτωνα και του καθενός που το Δίκιο αναζητά κι ονειρεύεται μπορεί να μας πάει. Ενώ η άλλη..
Η άλλη σε κάτι μπλε, πράσινα, ροζ και άλλα πολύχρωμα ίσως δοντάκια κι ανθρωπάκια.. Και σε αφορισμούς. Του στυλ, «έλα μωρέ όλοι ίδιοι είναι», «δεν μπορούμε τίποτα ν’ αλλάξουμε κτλ»…
Ότι θέλουν τ’ «αφεντικά» να πιστέψουμε δηλαδή.. Μα έλα που Δεν είναι έτσι.. Μια και άλλο η Πολιτική και άλλο αυτά τα λαμόγια (ανεξατρήτως χρωματισμού) που «πολιτικοί» το παίζουν.
Όλοι μας μπορούμε να δούμε στο Πολυτεχνείο το ’74 έναν αγώνα. Αυτό κάποιων Ανθρώπων που ζήτησαν αυτό που μέσα μας όλοι έχουμε. Και πάλεψαν και πέθαναν για αυτό. Τη Λευτεριά ζητούσαν. Και αυτό το έκαναν όχι από κομματικό ή άλλο συμφέρον.
Η κοινωνία γιατί άραγε φτιάχτηκε; Για να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε αρχικά, και για να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε. Σαν άνθρωποι. Μια που και αυτό που πραγματικά έχουμε να δώσουμε στο συνάνθρωπο, μα και στην Κοινωνία είναι ένα πράγμα. Ένα και μόνο.
Τον εαυτό μας να δώσουμε έχουμε! Γι’ αυτό και οι κοινωνίες εκείνες που ήταν φτιαγμένες για να προχωρούν και να εξελίσσονται, ένα σκοπό είχαν. Το να βοηθήσουν το Άτομο να εξελιχθεί, να μορφωθεί, να Σκέφτεται. Μια και όσο πιο εξελιγμένο, ενεργό, και φιλοσοφημένο ήταν το κάθε άτομο που την αποτελούσε, τόσο πιο εξελιγμένη, πιο Ανθρώπινη θα ήταν και η Κοινωνία.
Αυτός είναι ο θετικός κύκλος.. Υπάρχει όμως και ο Φαύλος, αυτός που σήμερα ζούμε..
Θέλουν να μας ελέγχουν, να κάνουνε ότι από τη σάπια την «ψυχή» τους περνά, να καλύψουν τη δικιά τους την Κενότητα με «εξουσία». Και πώς να το κάνουν μπορούν; Μα με το να μας έχουν Σκλάβους.
Και πώς από ανθρώπους που στη φύση τους είναι να ‘ναι Λεύτεροι, σκλάβους θα φτιάξουν;
Μα με το να τους κάνουν να ξεχάσουν ποια είναι η φύση τους, ποιοι και τι είναι ικανοί να κάνουν.
Οπότε..; Τους κάνουν για ένα ξεροκόμματο να δουλεύουν, να τρέχουν, να πεινάνε και να μη σκέφτονται. Και τι άλλο;
Χτυπάνε την Παιδεία!
Γι’ αυτό και φώναζαν «ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»!!! Αυτό που βλέπουμε πως να το έχουμε δε ακόμα μπορούμε..
Γιατί άραγε..;
Γιατί όλοι λέμε Ναι πάλεψαν, αγωνίστηκαν, μα δεν γιατί κερδίσαμε ακόμα..; Και τι κέρδισαν Εκείνοι που τότε Πέθαναν;
Μπορεί να ήταν νεαροί στην ηλικία, μα μεγάλοι στο πνεύμα. Τον κίνδυνο τον έβλεπαν, κάθε μέρα. Στις προσαγωγές στην «ασφάλεια» στο ξύλο, στα βασανίστρια, στις εξορίες το βλέπαν.
Ξέρανε με τι τέρατα θα τα βάλουν. Τον ξέρανε τον κίνδυνο.
Ο Θάνατος μέρος της ζωής τους ήτανε..
Μα παρόλα αυτά να πολεμήσουν αποφάσισαν! Με όπλο..; Τα κορμιά τους. Όχι δε θα γινόταν Δολοφόνοι σαν τους φονιάδες που τους καταδυνάστευαν. Μια και ήξεραν πως όσο κι αν ήταν πλανημένοι, ήταν αδέρφια τους..
Ονειροπόλοι, Νεφελοβάτες; Μπορεί.. Ή και μπορεί να ήταν άνθρωποι. Με κεφαλαίο εκείνο το Α!
Και ξέροντας τις συνέπειες αγωνίστηκαν. Και πέθαναν.
Μα ναι δεν άλλαξαν και πολλά από τότε..
Γιατί λοιπόν…;
Γιατί τα παιδιά εξακολουθούν να πεθαίνουν μια και δεν υπάρχει ελικόπτερο να τα μεταφέρει από το νησί τους, γιατί οι πυροσβέστες χάνονται στη μάχη με τη φωτιά από έλλειψη υλικών, γιατί οι συνταξιούχοι δεν έχουν να πάρουν φάρμακα..; Γιατί για τους τραπεζίτες, αυτούς που τοκογλύφοι νόμιμοι είναι, μια χαρά τα βρίσκουν τα 28δις.. Γιατί τόσα παιδιά από ναρκωτικά πεθαίνουν. Γιατί οι φυλακές ακόμα είναι κολαστήρια;
Κάποιος φταίει για όλα αυτά.. Ή κάποιοι. Και δεν είναι εκείνοι μόνο που τη μνήμη των αγωνιστών καπηλεύονται, δεν είναι μόνο οι κάποιοι που απ΄ τη γενιά του Πολυτεχνείου καρέκλες πήραν. Δεν είναι μόνο οι μαριονέτες που το παίζουν υπουργοί και κυβερνήτες..
Για δες το λίγο πιο βαθιά. Από πού τη δύναμη και την εξουσία τους αντλούν όλοι αυτοί..;
Μα ναι από κείνους που βλέπουν την Αδικία γύρω τους, τη Σκοτεινιά, το κακό, και κάνουν τι..;
Κάθονται στο σπιτάκι τους, βλέπουν τηλεόραση, και τους ανέχονται. Συνένοχοι είναι όλοι. Όσοι δεν δρουν, μια και «συνέπειες» φοβούνται. Που για τη βόλεψη τους το κακό να σεργιανά στον Κόσμο αφήνουν.
Συνένοχοι και πλανημένοι οικτρά.. Μια και θα ‘ρθει η ώρα που το Κακό και τη δικιά τους πόρτα θα χτυπήσει.
Οι κυβερνώντες με το «διαίρει και βασίλευε», βασιλεύουν. Και κάθε αγώνας, κάθε δικαίωμα που χάνεται, είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της Λευτεριάς. Στο θάψιμο της μνήμης εκείνων που όταν ήταν η ώρα τους το ανάστημα όρθωσαν.
Τότε Πέτυχαν. Η Χούντα έπεσε μια και δεν τους ανεχόταν ο λαός πια. Παίρνοντας από κείνα τα παιδιά τους Ήρωες παράδειγμα ξεσηκώθηκε..
Αυτοί που σήμερα πεθαίνουν από αδιαφορία..; Δεν είναι ήρωες, όχι.. Γιατί..;
Μα γιατί μέχρι η ώρα τους να έρθει (ακόμα και ο πατέρας εκείνου του παιδιού), το κεφάλι έσκυβαν. Και λέγανε εντάξει θα περάσει κι αυτή η λιτότητα, ο νόμος, η φορολογία, η αδικία.. Μέχρι που την πόρτα τους χτύπησε…
Όλοι όσοι σκύβουν, είναι συνύπευθοι και συνένοχοι.. Μια και ενώ βλέπουν και γνωρίζουν, δεν αντιδρούν..!
Εμείς φταίμε που είμαστε σκλάβοι! ΕΜΕΙΣ, που τους αφήνουμε να μας κάνουν έτσι.!
Και τι να κάνουμε..;
Να σκεφτόμαστε χρειάζεται, να μιλάμε, το Δίκιο να ζητάμε και να το Πράττουμε.
Μικρές πράξεις τον Κόσμο αλλάζουν.
Κάθε μας Σκέψη προς το Δίκαιο, και πράξη, τον κόσμο μας αλλάζει.
Της σκλαβιάς σπάει τα δεσμά. Και τους γύρω μας βοηθά! Μα και εμάς τους ίδιους!"
Να είσαι καλά και να γράφεις Μαρία μου! Φιλιά.
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
