stixoi.info: Μικρές σκηνές υπερρεαλιστικής λαχτάρας

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Μικρές σκηνές υπερρεαλιστικής λαχτάρας

Σε μένα (σαφώς!) και σ' όλους τους εθισμένους σε υπερρεαλιστικές φαντασιώσεις. . .

Συχνά αμφιταλαντεύομαι
Ανάμεσα στο θέλω και στην ντροπή
Του δε θα ‘πρεπε
Όμως
Οι σκέψεις μου είναι μόνο δικές μου
Εγώ σκηνοθετώ τα βιντεάκια του μυαλού μου
Και μόνο, μόνο εγώ τα βλέπω
Ήταν άνοιξη όταν σε έκλεψα
Τώρα βρέχει βαριά βροχή
Τώρα
Είσαι περισσότερο δικό μου δημιούργημα παρά αυτοτελής ύπαρξη
Εγώ ο αυταρχικός ο σκηνοθέτης
Κι εσύ ο εύπλαστος ηθοποιός μου
Ό,τι θέλω σε κάνω
Ό,τι προστάζω νιώθεις
Στα βιντεάκια του μυαλού μου
Προχτές που σχόλασα από τη δουλειά
Με χτύπησε και πάλι κατακέφαλα η έμπνευση
Να ‘σουν απέξω ως διά μαγείας λέει
Να κοιταχτούμε
Και ν’ αγκαλιαστούμε
Σε μια ξαλαφρωμένη αγκαλιά
Εσύ να με κρατάς – να μη μιλάς
Κι εγώ σφιγμένη πάνω σου
- Κράτα με, κρυώνω –

Απίστευτο που σκέφτομαι όλα αυτά για σένα
Για σένα;
Ας μην κοροϊδευόμαστε
Εσύ δεν έχεις όνομα ούτε και μορφή
Το δικό μου θεόρατο παλιατζίδικο απωθημένων είσαι μόνο
Που ‘χει γι’ αχνή ταμπέλα τ’ αδρό πρόσωπο
Ενός ευγενικού περαστικού
Που κάπου ζει και αναπνέει εκτός μου
Και μόνο στις μικρές μου σκηνές
Της υπερρεαλιστικής λαχτάρας μου
Είναι
- Γίνεται –
Αυτό που θέλω
Κάθε που σχολάω απ’ τη δουλειά
Με πρησμένα πόδια
Είσαι τ’ αμάξι που θα με περιμαζέψει
Ο ώμος που θα γείρω το αποκαμωμένο σώμα μου
Κάθε που χτυπιέμαι στα ντουβάρια της ασυνεννοησιάς
Της μοναξιάς και της σιωπής
Είσαι αυτός που θα μου δέσει τις πληγές
Και θα οδηγήσει τη μισοπεθαμένη από ασφυξία κραυγή μου
Στο δρόμο για το έξω απ’ το λαβύρινθο
Της μη-επικοινωνίας...

Εσύ
Ο ηθοποιός
Κι εγώ
Ο σκηνοθέτης του εξωπραγματικού
Του εξωπραγματικά ωραίου
Ας μην κοροϊδευόμαστε
Εσύ
Σίγουρα θα προσέχεις πριν καθίσεις
Μη σου τσαλακωθεί το παντελόνι
Εγώ
Θ’ απλώνω με το δάχτυλο στο βλέφαρο τη σκιά
Και θ’ αγοράζω τζιν με πέντε ευρώ
Κι όταν βρέχει τα φθηνά παπούτσια μου θα μουλιάζουν
Τα πόδια παγωμένα θα συνεχίζουν το βάδισμά τους στις λάσπες
Με ένα γλιτσερό ήχο
Εσύ
Δε θα βρεχόσουν ποτέ
Είτε μες στο γραφείο σου
Είτε μες στο ζεστό σου σπίτι
Είτε μες στ’ αυτοκίνητο προστατευμένος
Κι ίσως
Ίσως γι΄αυτό και μόνο να σ’ αποζητώ
Και να ‘χω τόσο απεγνωσμένη ανάγκη
Με το ομοίωμά σου να ονειροβατώ...

Είχα έμπνευση τελευταία
Ολίγον τι σαδιστική
Μας έριξα και τους δυο σ’ ένα τοπίο
Που το μαστίγωνε η βροχή
Τα καθαρά, σιδερωμένα σου τα ρούχα
Την περιποιημένη σου ευπρέπεια
- Εσύ ο αληθινός αυτό ποτέ
Ας μην κοροϊδευόμαστε –
Και τότε σα να επαναστάτησες
Δημιούργημά μου
- Ή μήπως το ‘κανα εγώ μέσα από σένα;-
Μες στης βροχής το ρημαδιό
Μου φώναξες
«Τι θέλεις από μένα;»

Κι έτσι
Της φαντασίας μου το πρόσωπό σου
Με το πραγματικό σου
Έγιναν ένα...

ΤΕΛΟΣ


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 5 Στα αγαπημένα: 2


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

mantinada 20-11-2008 @ 18:36	Διαφορετικά όμορφο, καλό ξημέρωμα!
Nefeligeretis 20-11-2008 @ 20:53	Ετσι είναι, η απόλαυση είναι ακριβή και αργεί να φανεί, πιο συχνά να έρχεσαι Τζο... ::hug.::
MARGARITA 21-11-2008 @ 04:38	πάρα πολύ καλό...πρωτότυπο...μπράβο σου ::smile.::
χάρης ο κύπριος 21-11-2008 @ 06:49	ευχαριστώ για την αφιέρωση ! πολύ καλό !
TAS 21-11-2008 @ 10:59	Είχα έμπνευση τελευταία ::oh.:: Σ ί γ ο υ ρ α !

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο