stixoi.info: Χωρίς κερματοδέχτη

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132760 Τραγούδια, 271255 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Χωρίς κερματοδέχτη

Σε όσους μπορούν να το νιώσουν, σε όσους μπορούν να με νιώσουν ....

Έχω μια θάλασσα από δάκρυα
Κάθε που δειλοσκάει ένα χαμόγελο και μου διπλώνει μια ρυτίδα,
τρικυμιάζει. Θέλει να πνίγει τις στιγμές μου σαν αγέννητα μωρά
έχω μια μήτρα αφιλόξενη και σκάρτη.
Πρώτα συνουσιάζεται με όνειρα και ελπίδες , καρποφορεί τα μέγιστα
συλλαμβάνει τα ελάχιστα και αποβάλλει τα πάντα.
Κανένα ιδανικό μέχρι στιγμής δεν ευτύχησε να την πει μητέρα!
Τα ανέθρεφε στο σάκο της με αμνιακό υγρό για ανθρώπινες αιωνιότητες
Τους λείαινε το έδαφος για να πατήσουνε στον κόσμο’
μεγάλωναν οι μνήμες ανεμπόδιστες και έστηναν πόδι.
Διαγραφή πολιτικών αδικημάτων.
Διαγραφή.
Θυμάμαι κάποτε σου έγραφα για αγάπη.
Ορμήνευα την πένα μου στο σχήμα της καρδιάς για να χωρέσουν τα αρχικά μας.
Θυμάμαι τότε, μου’χες δώσει ένα κουπί.
Κάπως παράξενα η θάλασσα σταμάτησε να αφρίζει.
Κάπως ασύμμετρα μετρήθηκε σε μια αγκαλιά ο ουρανός
κάπως περίεργα και κάπως μαγικά ζηλοτσακώνονταν οι όψεις κι οι μορφές μας.
Μα τώρα ζήτησαν κι εκείνες αμνηστεία. Πολιτευτήκανε σ’αξίωμα υψηλό.
Τώρα σου γράφω μ’ένα χέρι ασταθές
με μια πορφύρα στο μελάνι μου σαν αίμα
Πώς ναυαγήσαμε μου λες;
θαρρώ η θάλασσα πληθαίνει όταν λείπεις
θαρρώ τα κύμματα με σπρώχνουν στο βυθό
Είναι βαριά , πολύ βαριά τα δάκρυα όταν λείπεις.
Καθόλου διάφανα, εν τη δεινότητα μιας θλίψης
εν τη ρύμη του λόγου, εν του λόγου τη ρύμη
Όλα αναποδογυρίζονται. Ακόμα και οι παλμοί εκείνης της βάρκας με τους δυο μας μαζί
που ταξίδευε με φόντο το πασίφαο φεγγάρι,
τώρα μου μοιάζουν πιο ισχνοί έως να πω ανύπαρκτοι.
Όλα σταμάτησαν.
Έχω μια θάλασσα από δάκρυα που με κοιτάζει ανάσκελα
ρουφώντας της ψυχής μου την αλήθεια
Έχει η αλήθεια μου μεδούλι και βαθαίνει.
Μέσα της ρίχνουν ψέμματα , την παίρνουν για πηγάδι
φτύνουν φτηνές δικαιολογίες, πετούν σκουπίδια σκωπτικά
μα κάποιος πρέπει να το γλείψει αυτό το μάρμαρο.
Αυτό το στόμιο της πάσας ανοχής
χρόνια συλλέγει ενοχές χωρίς κερματοδέχτη.
Χρόνια πλουταίνει από βρωμιά και ψάχνει περιπαίχτη.
Κάποιος πρέπει να ξεπλύνει την αμαρτία από το πέτρινο στόμα μου
Κάποιος... Ας πούμε εγώ '
πρέπει να κλέψω απ’τα μάτια μου τη θάλασσα,
το προσωπό μου το ακέραιο να νίψω.
Το τελευταίο μου το δάκρυ... για κάθαρση θα ρίξω.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 23 Στα αγαπημένα: 3


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες,Φαντασίας Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή.

MARGARITA 21-11-2008 @ 04:03	Έχει η αλήθεια μου μεδούλι και βαθαίνει. και η δική μου μάτια μου ::hug.::
νετη541 21-11-2008 @ 04:45	...είδα πρώτα το σχόλιό σου και μετά ήρθα από δω...έχω διαβάσει μόνο τον πρώτο στίχο και στάμάτησα...δεν ξέρω τι θα πεις παρακάτω αλλά είμαι σίγουρη ότι θα μου μιλησεις....πάντα το κάνεις εξάλλου....τα φιλιά μου ::kiss.:: ::love.::
peiraiotissa 21-11-2008 @ 05:18	Έχω μια θάλασσα από δάκρυα που με κοιτάζει ανάσκελα ρουφώντας της ψυχής μου την αλήθεια Να κάνω σχόλιο...δεν θέλω...δεν έχω λόγο...δεν μου πέφτει λόγος(για σχόλιο)Απλά....ανατρίχιασα!!!!!!!!!!!!! ::kiss.::
Aris4 21-11-2008 @ 06:06	Δεν ξερω τι να πω ..... μονο πως θα το ξαναδιαβασω ! ::kiss.::
Κακτίνα 21-11-2008 @ 06:15	μου άρεσε η σκέψη σου πολύ
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ 21-11-2008 @ 06:54	::theos.:: ::up.:: ::theos.::
mychoco 21-11-2008 @ 07:00	Υπέροχα τα λόγια σου... ::up.:: ::up.:: ::up.::
Ιππαρχος 21-11-2008 @ 07:06	Πολύ δυνατό!
Πριγκιπας 21-11-2008 @ 07:11	Είσαι το πιο λευκο χρώμα στις σκέψεις μου ενα παιδί που περπατάει με τα χέρια μπράβο Αθανασία!!!!!!
petrwnas 21-11-2008 @ 07:41	καλησπερα πολυ καλη γραφη ::up.:: ::up.:: ::up.::
Σελίνα 21-11-2008 @ 08:00	άναυδη..
χάρης ο κύπριος 21-11-2008 @ 08:09	Έχω μια θάλασσα από δάκρυα που με κοιτάζει ανάσκελα ρουφώντας της ψυχής μου την αλήθεια ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: υπέροχη ! ευχαριστώ και για την αφιέρωση !
Χ.Ρ.Υ.Σ.Α 21-11-2008 @ 09:52	Κάπως παράξενα η θάλασσα σταμάτησε να αφρίζει. Κάπως ασύμμετρα μετρήθηκε σε μια αγκαλιά ο ουρανός κάπως περίεργα και κάπως μαγικά ζηλοτσακώνονταν οι όψεις κι οι μορφές μας Αθανασία μου δεν έχω λόγια...... ::hug.:: Μου φερες δάκρυα στα μάτια..... Υπέροχη ::hug.:: !!
TAS 21-11-2008 @ 10:51	κι εγώ σαν την Σελίνα. . . Άναυδος . . . και μου γεννώνται και κάποιες απορίες, για κάποια πράγματα . . .Νάσια μου . .
TAS 21-11-2008 @ 11:23	η συγκίνηση . . . οι γενιές . . οι . . http://www.youtube.com/watch?v=ibAoY8jyfQ4&feature=related
heardline 21-11-2008 @ 11:40	Ωραία εισαγωγή βρε κορίτσι, πολύ ωραία, πολύ καλά τα λες !!
dodoka 21-11-2008 @ 12:11	eisai άπαιχτη αγάπη μου!!!! ::up.:: ::up.::
Ιχνηλάτης 21-11-2008 @ 12:15	------------------ Είπα να σιωπήσω, αλλά πώς όταν... "η θάλασσα πληθαίνει όταν λείπεις.. και όταν ... τα κύμματα με σπρώχνουν στον βυθό" ::yes.::
μαρίλλη 21-11-2008 @ 13:01	Τώρα σου γράφω μ’ένα χέρι ασταθές ... η συγκίνηση.. η θάλασσα από δάκρυα... Το τελευταίο δάκρυ χάρισμά σου έτσι σαν απόδειξη ότι σε νιώθω
poetryf 21-11-2008 @ 14:15	Είστε όλοι συγκινητικα υπέροχοι... Βαθιά σας ευχαριστώ!
rock sugar 22-11-2008 @ 06:25	αν πω κάτι απλά θα είναι λίγο.. ΣΕ ΝΙΩΘΩ. ΣΕ ΞΕΡΩ, ΣΑΝ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ... ::hug.:: ::kiss.::
το κορίτσι του Μαι 22-11-2008 @ 14:48	"Θυμάμαι κάποτε σου έγραφα για αγάπη. Ορμήνευα την πένα μου στο σχήμα της καρδιάς για να χωρέσουν τα αρχικά μας. Τώρα σου γράφω μ’ένα χέρι ασταθές με μια πορφύρα στο μελάνι μου σαν αίμα Πώς ναυαγήσαμε μου λες; Όλα σταμάτησαν. Το τελευταίο μου το δάκρυ... για κάθαρση θα ρίξω." αυτά με βόλευαν-που λένε ::smile.:: υπέροχοι στίχοι!!!
Ηώς 23-11-2008 @ 09:56	Πρώτα συνουσιάζεται με όνειρα και ελπίδες , καρποφορεί τα μέγιστα συλλαμβάνει τα ελάχιστα και αποβάλλει τα πάντα. Κανένα ιδανικό μέχρι στιγμής δεν ευτύχησε να την πει μητέρα! ::hug.:: ::hug.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο