| |
Θα φύγω από τον έρωτα της σιωπηλής κατάρας
Θα χρεωθώ τον θάνατο της άχαρης λιακάδας
Ο κόσμος όλος ξύπνησε στο βάθος περιμένει
Και εσύ περνάς ανάμελη και περπατάς χαμένη
Στης νύχτας τα φεγγάρια εσύ τάζεις τα όνειρά σου
Και αυτή ζητά ενέχυρο την άχρωμη καρδιά σου
Όταν χαθείς στα όνειρα μπερδεύεσαι και πέφτεις
Και όπως κοιτάει ο θάνατος τα δάκρυα του κλέβεις
Μέσα στο χρώμα της φωτιάς την λάμψη σου γυρεύεις
Μα σαν τα φώτα της χαθούν τη στάχτη ανακατεύεις
Η ώρα έφτασε ξανά θλιμμένη να γυρίσεις
στη ζοφερή σου μοναξιά που θες να τη μεθύσεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
