| |
[align=center]
Η ζωή μια μέρα είναι
Ένα αύριο που δε ξέρεις
Αν δρομολογηθείς ποτέ
Φλόγα είναι απογυμνωμένη
Το σφρίγος της ταπείνωσης
Πνιγμένο στα σπλάχνα της αξιοπρέπειας
Κόβει ανεπίδεκτα
Κάθε τσούλα επανάληψη
Εκ προθέσεως ανθρωποκτονική
Μπρος στη τόση βαρβαρότητα απειροστή
Υπάρχει μι’ ακόμη επιλογή :
Αφανίζομαι
Μηδενίζομαι ανθρωπινά
Τη γνωρίζεις καλά
Η οδύνη είναι
Ξεκάθαρη
Η άτυπη λογική
Τα θρυψαλιασμένα νεύρα
Τα σπασμένα νερά της φύσης
Νεκρωμένης μέσα σου γεννά αλλόφρονα
Κατασπαράζει τις αλλοτριωμένες
Σάρκες σου ξένες
Σπάζει κάθε φράγμα κοινής ηδονής
Δίνης προστακτικής
Από σκοπιά αναρχούμενη δύναται
Στίγμα μετάβασης σε διάσταση αμόλυντη
Υπό το φως της κρίσης της φριχτό
Όπως και συ ασπρίζω αναπότρεπτα
Εξαντλούμαι αριστουργηματικά
Αναπόσπαστη στην ακατάλυτη σκιά της
Ανασταλμένη
Μονό να υποπτεύομαι μπορώ τη θωριά της
Να λαχταρώ τη Στιγμή απόλυτα
Που ενώ με διανύει με τη κενότητα της
Με μι’ ασελγή με σαρώνει νοσταλγία
Με τα δυνητικά κύματα της εγκαρτέρησης
Παλεύω ν’ αγκιστρωθώ κι ας το ξέρω
Στους βυθούς της θα την βρω να σεργιανά
Να μας περιγελά τρανταχτά να μας αντηχεί
Κατάληξη ανυπόστατη ο άνθρωπος
Που αλλάζει δέρμα στη τροχιά του
Αστείο πράγμα !
Αδιαπραγμάτευτο
Δικαίωμα η σιωπή
Εγκυμονεί την ίδια την ύπαρξη
Αυτή η ίδια την επανατοποθετεί στη ζωή
Της μιας μέρας
Και πάω πάσο
Για αύριο δε ξέρω
Αν δρομολογηθώ ποτέ[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
|
