| |
[align=center] [I] Έσκυψα μια ακόμη φορά το κεφάλι
και ξεκίνησα να βαδίζω.
Εννοείται πως δεν είχα προορισμό
άλλωστε αυτό ήταν και το μόνο που με χαροποιούσε
δεν υπήρχε κανένα τέλος.
Τίποτα να διακόψει τις σκέψεις μου.
Τίποτα να [B] με [/B] κόψει στα δυο.
Μερικές φορές οι λέξεις γίνονται τόσο.. τόσο λίγες
δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να περιγράψουν τα συναισθήματα
Οι επιθυμίες..
Οι ψευδαισθήσεις..
Πόσο καιρό έχουν να μας κυριεύσουν;
Διψάμε.
Η ψυχή και το σώμα μας ξεψυχούν..
Σιγά – σιγά..
Συνεχίζω να περπατάω.. ξεκινάει να βρέχει
Δεν θα βάλω την κουκούλα
Ούτε θ’ ανοίξω μια πολύχρωμη ομπρέλα
Αλήθεια,
πώς γίνεται μερικοί άνθρωποι να βγάζουν χρωματιστές ομπρέλες στον κατασκότεινο ουρανό;
Προσβολή..
Οι άνθρωποι φοβόμαστε τόσο πολύ
Τα πάντα
Ακόμα και τη σκιά μας.
Ή μήπως
Το ότι δεν έχουμε σκιά πια
Φοβόμαστε ό,τι στη ζωή είναι δωρεάν
Φοβόμαστε την ελευθερία
Τον έρωτα
Την εμπιστοσύνη
Την αξιοπρέπεια
Δεν εξαγοράζονται όλα αυτά, κερδίζονται
Φοβόμαστε να κερδίσουμε.
Όχι να χάσουμε, να κερδίσουμε.
Γι αυτό δεν παίζουμε καν το παιχνίδι
Δεν μπαίνουμε στο γήπεδο ως παίχτες
Αλλά ως θεατές
Μας αναγκάζουν να πληρώσουμε εισιτήριο
Εισιτήριο;
Για να δω τι;
Την ίδια μου τη ζωή;
Χρεώστε την στην πιστωτική..
Ίσως να έρθω να δω τον αγώνα το Σάββατο..
Ίσως πάλι όχι
Μπορεί να βγω απ’ τον πάγκο και να παίξω τελικά..
Σηκώνω το κεφάλι και συνεχίζω να περπατώ.
Στέκομαι.
Ψιθυρίζω μια φράση στον εαυτό μου.
Τόσο καιρό δεν την έλεγα δυνατά
Δεν ήθελα να βγει από μέσα μου.
Τώρα επιτέλους τη λέω
Την φωνάζω.
Κανείς δεν αγαπάει κανέναν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
