φραγκοσυριανος
24-11-2008 @ 03:51 |
ποιά ώρα θα ΄ναι ο δήμιός μου στη σιωπή
και τα ρολόγια που κοιτώ θα τα διαλύσει;
από ποια βρύση θα μου δώσει η λησμονιά νερό
και ποιος θεός θα θέλει να με αναστήσει;
γεια και χαρά σας κόσμοι μου αφανανείς,
γεια και χαρά ψυχή που εισαί σημαδεμένη
απόψε ξέρω πως η νύχτα δεν περνά
και πως το τέλος μου εδω σημά προσμένει
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ...ΑΝΕΒΑΣΜΕΝΟ ΚΟΜΑΤΙ... ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
Ιππαρχος
24-11-2008 @ 04:47 | Πάρα πολύ καλό! | |
Πριγκιπας
24-11-2008 @ 05:29 | Τέλεια σύνταξη!!!!!!! ::yes.:: | |
Celestia
24-11-2008 @ 09:10 | Παααααααααρα πολυ ωραιο!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
**Ηώς**
24-11-2008 @ 09:56 | ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ..... ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
ΕΛΕΑΝΝΑ
24-11-2008 @ 12:45 | χορός.
πολύ ωραίο απόσπασμα Γιάννη.(νια νια.νια..εύκολο είναι ;)
::kiss.:: | |
Noldiel
27-11-2008 @ 15:40 | ποιος δικαστής θα με δικάσει τούτη τη βραδιά;
ποια θάλασσα το νου θα ταξιδέψει;
...και με καπνούς κι άδεις φωνές να τη λατρέψω...
... μαζί της θα παλέψω.
Όταν κάνεις εξομολόγηση σε μια καρέκλα, ξέρεις πως δεν έχει ψυχή κι έτσι μπορείς να παίξεις. Όταν όμως λατρέψεις τη νύχτα σου, τότε όλα παίρνουν άλλη μορφή...
Σκέψου μια χορογραφία με μασκες, σε ακινησία - σαν τους μιμ: μια έκφραση/κίνηση - στιγμή σιωπής/ακινησίας. Κι έτσι, αφήνοντας τη φαντασία του θεατή ελεύθερη, τον οδηγείς στο αναπόφευκτο. Χμ, όχι κι άσχημο...
::hug.:: | |
 |
