| |
[I]Κρατούσα στο χέρι μου ένα αστέρι...το ψάρεψα μια νύχτα
που έλαμπαν κοπάδια στο βυθό τ'ουρανού...
-Θα το κρατώ στην τσέπη μου ,ειπα,...Θα το έχω μόνο για μένα...
να λαμπει οταν εγω το θελήσω , ίσως τις νύχτες που θα υπάρχει απόλυτο σκοτάδι...
Κι ήρθαν βράδια φωτεινά...
Μαγεμένη απο το φως αμέτρητων άλλων , είχα ξεχάσει το δικό μου αστέρι...
τόσο φως αφημενο σε μια τσέπη...
Ωσπου ένα βράδυ παγωμένο , απλώθηκε αβάσταχτο σκοτάδι...
Θυμήθηκα το αστέρι μου...
Ετρεξα αμέσως να το ψάξω στην τσέπη...
Μα που το είχα βαλει...α...να το...έκει ηταν...
μουδιασμένο στην μοναξιά του , ειχε χάσει κάτι απ'την λάμψη του...
γέμισε όμως φως αυτην την πρώτη σκοτεινή μου νύχτα...
Κ ηρθε κι το επόμενο βράδυ...Και σκοτάδι ξανά...
-Δε με νοιάζει ,έλεγα υπεροπτικά...έχω το αστέρι μου...
Το πήρα ξανά στα χέρια μου...το φώς του ηταν τόσο αχνό που μετα βίας μπορούσα
να το διακρίνω...
-Δε πειράζει ,έλεγα πάλι ,...έστω κ αυτο μου φτάνει...
Το επόμενο βράδυ τσακισμένη απο την επιμονή τ'ουρανού να μένει χωρις αστέρια ,
αναζήτησα την μόνη μου παρηγοριά...
το μόνο που κατάφερα να κρατήσω στα χέρια μου ήταν ένα μικρό σβησμένο αστέρι...
Τιποτα δε φώτιζε την μοναξιά μου...
Τιποτα δεν εκανε παρέα στο σκοτάδι μου...
Κι ομως πίστεψα οτι μου άνηκε μια αστείρευτη πηγή...
Μάταια προσπαθούσα με δάκρυα στα μάτια να αναστήσω το αστέρι μου...
Είχε πια πεθάνει...
Δε μ'ένοιαζε πια το σκοτάδι...
Δε με ένοιαζαν τα χιλιαδες άλλα αστέρια...
μονάχα απελπισία για το χαμό του δικού μου άστρου...
Πόσα θ'άλλαζα αν γυρνούσα πίσω εκέινη τη νύχτα που το έκλεψα απ΄τον ουρανό...
Τώρα είμαι σίγουρη...
Θα το διάλεγα ανάμεσα σε όλα τ'αστέρια τ'ουρανού ,
γιατί τώρα το ναί το βλέπω , ηταν το πιο όμορφο...
Θα του μιλούσα για την δυναμή του ,
Θα του έλεγα για τις σκοτεινές νύχτες που φοβάμαι οτι θα'ρθουν...
Αλλά ποτέ δε θα το τραβούσα απ'τον ουρανό....
Θα το παρακαλούσα να με κοιτάει που κι που απο εκεί ψηλά ,
κι να μου χαρίζει μια στάλα φως οταν όλα τ'άλλα αστέρια θα κρύβονταν στα σύννεφα...
Να έλαμπε εστω κι για μια μόνο στιγμή...
ετσι...μόνο κι μόνο για να ξέρω οτι υπάρχει...
κι ίσως κατάφερνα μ'αυτό το λιγο φως
να βγώ απ΄τα σκοτάδια της ψυχης μου...
Μα ο χρόνος πίσω δε γυρνά...
Νομίζω τώρα πια καταδικάστηκα...
Πάντα να σέρνω τα βηματά μου σε σκοτεινά μονοπάτια...
Πάντα να θρηνώ ένα άστρο που έσβησε μέσα στου εγώ μου
την φυλακή....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
