| |
Φτάνει ο πόνος που την καρδιά μου γέμισε κηλίδες
Φτάνει ο χρόνος που το πρόσωπο μου γέμισε ρυτίδες
Οι κάμποι, τα βουνά, οι θάλασσες και οι ξέρες
Κλαίν απόψε μαζί μου για παρηγοριά
Απαγγέλω αιώνια σε γαλαξίες από το χρόνο σταματημένους
Με την σοφία του αδιαπότιστου και την υγρή μου πέννα συντροφιά
Φτάνει το δάκρυ που τα μάτια μου γέμισε με κόκκινα ρυάκια
Φτάνει το πείσμα που το μυαλό μου προσπάθησε να κάνει σεισμογενή κομμάτια
Οι ουρανοί απόψε άνοιξαν, με άφησαν να δώ λίγο πιο μακριά
Και την ζωή μου την προχωρούν ένα βηματάκι κάθε μέρα και πιο μπροστά
Βηματάκια ειρήνης, εξοικείωσης με τον εσωτερικό κλοιό του θανάτου και της ζωής
Μια ακόμα επιβίωση ξεκινά κάθε πρωί προτού Ήλιε μου να φανείς
Προτού σε κοιτάξω – και δεν μπορώ ακόμα κατάματα… Φοβάμαι-
Ξεκινώ το ταξίδι μου προς εσέ
Φτάνουν αυτά που για σας έχω κλάψει
Τον δρόμο μου τώρα μόνο κοιτώ
Καθισμένη στην αμμουδιά ακούγοντας της θάλασσας το νεράκι
Του ανθρώπινου γένους την καρδιά εξυμνώ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
