| |
Δεν σε ήξερα, όχι προσωπικά δυστυχώς,
Δεν έτυχε, των χρόνων οι ομίχλες μας χώριζαν,
Μα πέρα απ’ αυτές, σε πείσμα εκείνων βρεθήκαμε,
Σε χώρο από όνειρα φτιαγμένο,
Που για των ψυχών τη λαχτάρα μιλά,
Εκείνων που μέσα τους Γνωρίζουν..
Πως πέρα απ΄ της ρουτίνας τις ομίχλες,
Πέρα απ’ της «πραγματικότητας» το βάλτο,
Πέρα από μια ζωής άηχης τους θορύβους,
Υπάρχει και ο Κόσμος,
Εκείνος που την άκρη του ματιού μας συναντά,
Που μας χαμογελά σε κάθε παιδιού το γέλιο,
Που μας γνέφει κάθε ανατολή,
Μα και σε κάθε ηλιοβασίλεμα.
Εκείνος που την καρδιά μας κάνει να χτυπά,
Που την Αλήθεια μέσα μας μπολιάζει,
Που το Φως του, τα σκοτάδια τα σκορπά,
Εκείνος ο Κόσμος που μέσα του ζούσες,
Και σε μας εικόνες του χάριζες,
Εκείνος στον οποίο είσαι τώρα,
Φως μέσα στο Φως, εις τους Αιώνες των Αιώνων,
Καλό ταξίδι Σπήλιο, και είθε να σε συναντήσουμε,
Στων Ονείρων τα λιβάδια..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
