Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Παράπονο
 
Είναι τα μάτια του θολά, ανθρώπου μόνου
τα φρύδια θυμωμένα και σμιχτά
κλεισμένα είναι τα χείλη του σφιχτά
μονίμως με μια γεύση παραπόνου

Πάντοτε ερχότανε η άνοιξη στο νότο
κι αυτός περίμενε στο κρύο του βορρά
ποτέ δεν κοίταξε τον κόσμο καθαρά
το τζάμι του εθάμπωνε απ’ το χνώτο

Ποτέ δεν χάρηκε μια μέρα με λιακάδα
και φωταψία νόμιζε τη φλόγα ενός κεριού
και ούτε ένιωσε το χάδι ενός χεριού
ή μιας ματιάς την τρυφεράδα

Πώς νοσταλγεί τους ήχους από γέλια
τη μυρωδιά πεθύμησε ανθών
που δεν τους γνώρισε ποτέ στο παρελθόν
η ευτυχία ήταν για κείνον πολυτέλεια



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 18
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Έρωτας είναι να είσαι ευτυχισμένος με κάποιον, αγάπη να είσαι δυστυχισμένος χωρίς αυτόν
 
νετη541
26-11-2008 @ 14:59
....σαν να μην ήταν η ώρα δύσκολη από μόνη της!!....άντε, να ξημερώσουμε κι απόψε....
Celestia
26-11-2008 @ 15:52
::theos.:: ::yes.:: ::theos.::
iokasth
26-11-2008 @ 15:53
,,και ούτε ένιωσε το χάδι ενός χεριού.
Κατι το προηγούμενο τραγούδι, κατι οι στίχοι σου...
μια θλιμένη ομορφιά.! ! ! ! !
Καλό μας ξημέρωμα τουλάχιστον.
ΝεφΕλλη

**Ηώς**
26-11-2008 @ 22:02
ποτέ δεν κοίταξε τον κόσμο καθαρά
το τζάμι του εθάμπωνε απ’ το χνώτο

καλημέρα Δημήτρη!!!!!!!!!!!είναι πολλοί έτσι που χάνουν τη ζωή μέσα από τα χέρια τους!
Nefeligeretis
26-11-2008 @ 22:06
Αλλης εποχής,
μαγικά συναισθήματα γέννησες,
Δημήτρη...
Mικρουλι
26-11-2008 @ 22:06
"Πώς νοσταλγεί τους ήχους από γέλια
τη μυρωδιά πεθύμησε ανθών
που δεν τους γνώρισε ποτέ στο παρελθόν
η ευτυχία ήταν για κείνον πολυτέλεια"

Δημήτρη Υπέροχο!! Μπράβο σου!!
::yes.:: ::up.:: ::yes.::
ΑΝΤΗΣ
26-11-2008 @ 22:27
καταπληχτικο,τελειο
peiraiotissa
27-11-2008 @ 01:42
Ποτέ δεν χάρηκε μια μέρα με λιακάδα
και φωταψία νόμιζε τη φλόγα ενός κεριού
και ούτε ένιωσε το χάδι ενός χεριού
ή μιας ματιάς την τρυφεράδα

Μπράβο Μήτσε...πολύ καλό!!!!!!!!!!!! ::up.:: ::yes.::
Πριγκιπας
27-11-2008 @ 04:25
Πάντοτε ερχότανε η άνοιξη στο νότο
κι αυτός περίμενε στο κρύο του βορρά
ποτέ δεν κοίταξε τον κόσμο καθαρά
το τζάμι του εθάμπωνε απ’ το χνώτο

Με έστειλες Δημήτρη!!!
φραγκοσυριανος
27-11-2008 @ 10:14

Πάντοτε ερχότανε η άνοιξη στο νότο
κι αυτός περίμενε στο κρύο του βορρά
ποτέ δεν κοίταξε τον κόσμο καθαρά
το τζάμι του εθάμπωνε απ’ το χνώτο

Ποτέ δεν χάρηκε μια μέρα με λιακάδα
και φωταψία νόμιζε τη φλόγα ενός κεριού
και ούτε ένιωσε το χάδι ενός χεριού
ή μιας ματιάς την τρυφεράδα

ΓΙΑΣΟΥ ΜΕΓΑΛΕ ΜΕ ΤΑ ΜΑΓΚΙΟΡΑ ΣΟΥ... ::up.:: ::theos.:: ::up.::
rock sugar
27-11-2008 @ 10:39
σε πνίγει αυτό το συναίσθημα... μακάρι η ευτυχία να μην είναι πολυτέλεια για κανέναν, αλλά μέρος κάθε ανθρώπινης ύπαρξης!!! ::hug.::
Rannia . k
27-11-2008 @ 10:42
Πολύ καλό ! Μπράβο ! ::up.:: ::up.::
Nikos Krideras
27-11-2008 @ 11:20
εξερετικό καλησπέρα Ιππαρχε! ::up.:: ::up.:: ::up.::
Ελένη Σ.
27-11-2008 @ 11:28
Ποιητική περιγραφή...μιας μοναχής ψυχής!
γιώργος εν πλω
27-11-2008 @ 11:46
Πάντοτε ερχότανε η άνοιξη στο νότο
κι αυτός περίμενε στο κρύο του βορρά
ποτέ δεν κοίταξε τον κόσμο καθαρά
το τζάμι του εθάμπωνε απ’ το χνώτο

μου υπεράρεσε
πολύ εκφραστικό και ηθογραφικό
oneirodromio
27-11-2008 @ 12:45
ποτέ δεν κοίταξε τον κόσμο καθαρά
το τζάμι του εθάμπωνε απ’ το χνώτο ::theos.::
Yol
25-09-2011 @ 12:39
Απέδωσες υπέροχα τα αισθήματα της μοναξιάς, της εγκατάλειψης και της παραίτησης, καθώς και το παράπονο εκείνου που τον προσπέρασε η ζωή. Πολύ ωραίο το ποιήμά σου, Ίππαρχε.
puzzle
25-09-2011 @ 19:59
::up.:: ::up.:: ::up.:: υπεροχο ολο!!!!!!!!!!!!!!!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο