| |
Θυμάσαι εκείνα τα χρόνια του Ογδόντα
τότε που ψάχναμε τα χίλια όνειρά μας
ζωή να φεύγει και να έρχεται από σπόντα
και οι σκιές να κουρελιάζουν τη χαρά μας
Σχολεία, γήπεδα, σφαιριστήρια, αλητεία
χρόνος να σβήνει σε χωμάτινες αλάνες
και σε υπόγεια ιδρώτας και μανία
να αγαπάμε ντεσιμπέλ - σκληρές καμπάνες
Ζωή που χάσαμε, ζωή που αφήσαμε
το ροκ που ανάψαμε, το ροκ που αγαπήσαμε
Κι ύστερα, ξάφνου, οι παρέες να σκορπίζουν
τα ντεσιμπέλ σιγά-σιγά να χαμηλώνουν
θύμησες άψυχες στους δρόμους να γυρίζουν
και οι σκιές απ' τα παλιά να μας σκοτώνουν
Κι όμως, ακόμα, γουστάρουμε τα όνειρα
και μες στους στίχους, ακόμα, τα γυρεύουμε
θα δεις, θ' αντέξουμε κι αυτό το χειροκρότημα
μες στις σκηνές, κάθε βραδιά, θα ζωντανεύουμε
Ζωή που χάσαμε, ζωή που αφήσαμε
το ροκ που ανάψαμε, το ροκ που αγαπήσαμε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
