[B][I]Κρατώ στα χέρια μου οδύνες
Και στα μάτια μου κουρτίνες
Που μου κρύβουν τον καιρό
Ακούω πάλι τις σειρήνες
Και παρασέρνομαι σε μήνες
Μέσα στη σκέψη την καρό
Τα χρώματα έχουν ευθύνες
Και είναι τόσες οι ρουτίνες
Που ζωγραφίζουν ουρανό
Τι να σου πω; [/I]
[I]Πες μου πως χώρεσε η ζωή
Σε μια κρυστάλλινη σιωπή
Που βλέπει όνειρα
Απ’ το διάφανο κελί
Ψάχνει μια ελεύθερη ψυχή
Μες στα λασπόνερα
Αν είναι το μέλλον μου αυτό
Καλύτερα να μη το δω
Να ζω στα όρια ….[/I]
[I]Κρατώ φεγγάρι σκοτεινό
Είμαι δωμάτιο μικρό
Χωρίς διάσταση
Μοιάζω με περιπολικό
Τυχαία που με σταματώ
Για μια παράσταση
Δεν έχω πάνω μου χαρτιά
Αυτόφωρη είμαι μοναξιά
Σαν επανάσταση ..
Τι είναι ανάσταση ;[/I][/B]
