| |
Δυο τραγούδια δεμένα.
2ος τίτλος Το δικό μας όνειρο
Σ’ ώρα γλυκιά ξεχύθηκαν/ οι ξεχασμένες μνήμες
ζητούσαν πάλι να δεθούν/ μισές δυό ιστορίες·
χαράζει πια και έριξες/ το σάλι απ’ τον ώμο
σα φίδι ξετυλίγεσαι/ κι αργά διαλέγεις δρόμο.
Το κύμα αντέχεις της φωτιάς/ και κράτησες μια φλόγα
μικρά στενά προσπέρασες, ξένα μονιάζεις λόγια
για λίγο ανήμπορη περνάς/ πιο πέρα απ’ τη όχθη
η δύναμή σου μυστική/ κι άγια θυμίζει λόγχη.
Κράτησε μόνο μια στιγμή/ αυτό το πέρασμά σου
δυο κλαδιά που γείρανε/ μάθανε τ’ όνομά σου
για να αντέξουν τη σιωπή/ και τη βαριά σκιά τους
νέα μορφή σχημάτισαν/ και ήταν η δικιά σου.
Σαστίσανε τα όνειρα / σύννεφα μαζεμένα
με μια ματιά σου το ‘ξερες/ πως τα 'χα φυλαγμένα
μοιάζεις αλαφροΐσκιωτη/ κι η λέξη σε τυλίγει
ποια ξένη γη φαντάστηκες/ και μπρος μου τώρα ανοίγει.
Δε σ’ έφερνε το μυστικό/ του νότου που ανασαίνεις
σε ουρανούς απόμακρους/ όλο να ξεμακραίνεις
και μήτε σ’ έφερνε ο βοριάς/ που βρόνταγε την πόρτα
να μείνουν όλα ήσυχα/ να γίνουν όπως πρώτα.
Μήτε σε γύρισε η στροφή/ του χρόνου που ‘ταν φταίχτης
ασήμαντη η αφορμή/ κι ο λεπτοδείχτης ψεύτης
σ’ έφερνε πάντα η ευχή/ και σ’ έδιωχνε ο πόνος
η ομίχλη μου σε έκρυβε/ νόμιζα είμαι μόνος.
Τακτοποιείς τις σκέψεις μου/ κι αδειάζεις το τραπέζι
μ' αγκάλιασες σαν τη ζωή/ στο φως που τρεμοπαίζει.
Γελάς και ξέρω μ’ αγαπάς/ δίχως να πεις μια λέξη
υπόσχεται κι αυτό το γκρι/ πως αύριο θα βρέξει
τα σύννεφα από μακριά/ τη γη την αγαπούνε
δεν έχει αυτή η στιγμή καημό/ δάκρυα να τη βρούνε.
Ούτε μια αλήθεια δεν κρατάς/ και μυστικά δεν έχεις
μες στην καρδιά τ’ ανώφελα/ αρνείσαι να μαζέψεις
ο θησαυρός σου η φωτιά/ κι αυτή καίει μονάχη
τη βρίσκει μόνο ο νοτιάς/ κι η μοίρα με τ’ αδράχτι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
