| |
[align=center][font=Georgia]Είσαι η μύτη του δικού μου μολυβιού
μια ακαριαία έμπνευσή μου
έτσι κι απόψε αναμοχλεύοντας σκιές
κι ανασκαλεύοντας εικόνες
σε χύνω πάνω στο χαρτί,αλώβητή μου ύπαρξη.
Να είχαμε υπάρξει σε σωρούς από εαυτούς
και σε πακέτα από τσιγάρα απ'έξω
να ήταν γραμμένοι οι πόνοι μας..οι ίσκιοι μας..
οι τρυφερές τριανταφυλλιές των ιδεών μας.
Μα ήμασταν άσπονδοι εραστές των πεπραγμένων μας
και κρατούσαμε ημερολόγια τις καρδιές
για να χωθούν τα παγωμένα βράδια μας..
Έλα..
σε βάφτισα ακαριαία έμπνευση,
μα με ταϊζεις θάνατο στο στόμα
ρουφάς κάθε μου εφηβεία
και το μπορείς αλοιδόρητος να βγαίνεις μέσα απ'τα μάτια μου.
Σαν γρίφος τρέχεις στο κορμί μου
κι ύστερα το προκαλείς να ζήσει μακριά σου
το ρωτάς αν σε χρειάζεται,
γιατί σ'αρέσει να σ'έχουν ανάγκη.
Κι όμως αντέχει,πέρα απ'τις ανταύγειες των θέλω
πέρα απ'τα μυστικά περάσματά σου
πέρα απ'το σκορπισμένο τώρα βλέμμα σου
στον ξεραμένο τόπο του να υπάρχει,αντέχει..
Ανοίγω άλλη μια καραμέλα
μου θυμίζουν εσένα αυτές οι καραμέλες
κόκκινες με γεύση φράουλας[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
