| |
άνεμος φυσά
πίσω έχω αφήσει τα μισά
από τα αινίγματά μου να γυρεύουν λύση
μόνος περπατώ
σε πεζοδρόμιο αδειανό
μήπως και βρω κανέναν για να μου μιλήσει
στόμα σιωπηλό
στίχοι φτιαγμένοι από πηλό
γεννούν φαντάσματα της σκέψης τα χαλκεία:
τάχα πως μπορώ
αιώνια όσα λαχταρώ
πίσω από χάλκινα να κρύβω προσωπεία
ίδιες στη σειρά
μέρες, καράβια στην ξηρά
σαν καραβάνια από κόκκινους τερμίτες
και για να σωθώ
πονώ μα πρέπει να δεχτώ
πως δεν υπάρχει άλλο σύμπαν και πλανήτες
τρόμος το μετά
κι ο θάνατός που με κοιτά
σαν να μαι άλλο ένα γύψινο εκμαγείο
μα υπάρχει ελπίς
τη νύχτα αν έρθεις να μου πεις
ό,τι φοβάμαι ένα κακό πως είναι αστείο
τέθριππο γοργό
τότε θα ζέψω να οδηγώ
και του Φαέθοντα θα πάρω την πορεία
κόντρα στο γραφτό
κι αν ίσως αιφνιδιαστώ
θα χω κερδίσει την αιώνια εφηβεία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
