| |
Έξω απ’το όνειρο στημένη μια αυλόπορτα
κρύβει κομμάτια φυλλωσιές και το φεγγάρι
Ένα χερούλι σαν κερί πα’στο παγκάρι
που σιγοκαίει της ψυχής μου τ’ανεμόστρωτα.
Ριχτοί χιτώνες οι ανάσες που ανθίζουνε
πάνω σε σώματα ερώτων και θεριών
κι έρχονται ζέφυροι χιλίων προτροπών
Κρότοι που πέφτουν , τη σιωπή για να ραπίζουνε.
Μέσα στο όνειρο , εσύ μόνο κι εγώ
και δεν με νοιάζει αν η θύρα είναι κλεισμένη
σου επουλώνω μια στιγμή τραυματισμένη
μ’ένα φιλί π’αναπαράγει εκατό.
Εσύ τ’απόλυτο φιλί μου , για ν’αρχίσω
Τ’άλλο μισό για της μονάδας μου το υπόλοιπο
γλυκό ποτό που το ελήστεψα απ’τον Όλυμπο
στάλα τη στάλα να το πιω και να μεθύσω.
Μόλο τρεμάμενα δικά μας καρδιοχτύπια
κουλουριαζόμαστε στη βάρκα , στο σεντόνι
Κι έχουμε κάτι από ήλιο κι από χιόνι
Της εποχής να μη μας σκιάζουν τα τερτίπια.
Κλέβω απ’το χέρι σου σμαράγδινο κλειδί
διπλοκλειδώνω την πιο κόκκινη στιγμή μας
σμίγουν στ’ακέραιο οι σκόρπιοι οι λυγμοί μας
και η αγάπη ... αυτή το μόνο «επειδή....»
Κλείνει για πάντα του ονείρου την αυλόπορτα
βγαίνεις κι εσύ μ’ένα κερί μόνο στο χέρι..
Ό,τι μου έδωσες το έκανα αστέρι
Πάνω στης νύχτας τα υγρά μας τα λιθόστρωτα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
