| |
ο δρομος ειναι σκοτεινος εκει που πας
το φως δεν εχει φτασει ως εκει
σκιες βουβες στα σκοτεινα
υστερα μοναχα σιωπη
καποτε ταξιδευες σιωπηλα
καποτε τα ονειρα σου ειχαν μορφη
να θυμασαι οπου και να σαι
μια σαλεμενη μορφη ,ενας που χαθηκε στο δρομο
μια πληγη που αιμοραγει
ενας που δεν αντεξε στο κοσμο και εγινε σιωπη
ο κοσμος γινεται μικρος τοσο μοναχος
μα ειναι αδικο το φως ολοι φευγουν και σιωπη
αυριο θα γελα ο φρουρος στη σκοτεινη τη φυλακη
μια μερα πριν φυγεις ορκιστηκες σε μια αγαπη
και ο ορκος εγινε πληγη και δακρυ
ο δρομος σκοτεινος εκει που πας
μα το φως εχεις σκοτωσει απο καιρο
μοναχα σιωπη ολα μια πληγη και ενα δακρυ
ας ηταν ονειρο ολα αυτα και ηρεμια ας ειχε απο αδη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
