| |
Ο χρόνος λένε είναι γιατρός μα εμένα δε γιατρεύει
όσα και να περάσουνε απ' την απουσία σου χρόνια
η σκέψη μέσα στα όνειρα τα άδηλα σε γυρεύει
νομίζει ότι αποδήμησες απλά με χελιδόνια
και θα γυρίσεις, μια άνοιξη μαζί της θα σε φέρει.
Μα εγώ σε νιώθω στο μυαλό τις νύχτες να γυρίζεις
με αέρινο ένα νυχτικό, τα πέλματα γυμνά
κι όπως δειλά και άτολμα εσύ με προσεγγίζεις
έτσι δειλά κι εγώ φιλώ τα μαύρα σου μαλλιά
κι αναριγώ σαν το κορμί μέσα στον ύπνο αγγίζεις.
Μέσα σε λουλουδόκαμπο σε βάζω να κοιμάσαι
και σε σκεπάζω πάπλωμα από κίτρινη γύρη
για μια στιγμή όπως άλλοτε, -αλήθεια το θυμάσαι-;
το μάγουλό σου ας γίνονταν στον ώμο μου να γείρει
μα πως μπορεί στα σκοτεινά να ζεις; Πως δε φοβάσαι;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
