Μέχρι και ένα χαλασμένο ρολόι,δύο φορές το εικοσιτετράωρο,λέει σωστά την ώρα.
Για το καλύτερο το μέλλον που επιφύλαττες
τις ομορφότερες τις μέρες που 'χες τάξει
για τα κακά που είχες πει θα με προφύλαττες
για το παρόν μας που υποσχόσουνα ν'αλλάξει.
Για την αγάπη που να έδινες ορκίστηκες
για κάποια μάγια που εξαφάνιζαν τις λύπες
για αυτό τον έρωτα που μου λεγες εθίστηκες
για τα παρήγορα ενδεχόμενα που είπες.
Τις διαφορές μας που θα πάλευες να ένωνες
και τις πλήγες που είχες πει θα θεραπεύσεις
για τους κακούς που θα εξόντωνες τους δαίμονες
τις θετικές και για τους δυο μας που 'χες βλέψεις.
Για τις ελπίδες που μου ξύπναγαν τα λόγια σου
για όσα όνειρα μ'ενέπνευσες να κάνω
στην ανομβρία μου θα πέφταν πρωτοβρόχια σου
την ευτυχία που απο σένα θα λαμβάνω.
Για όσες πλάνες έχω πέσει που με έριξες
γι'αυτά που με πεισες και είχες αθετήσει
για όλα εκείνα που τα ξέχασα και έθιξες
για τα προβλήματα που δεν έψαξες λύση.
Για τον χαμένο μου τον χρόνο που επένδυσα
την αναστάτωση που έχεις προκαλέσει
για την ψευδαίσθηση στο πλάι σου που έζησα
για τις δυνάμεις μου που έχω απωλέσει.
Για τόσο πόνο που απερίσκεπτα προκάλεσες
για όσα έπρεπε μονάχος να σκεφτόσουν
γι'αυτά που έταζες και έπειτα ανακάλεσες
γι'αυτό τον έκπτωτο στον νου μου εαυτό σου.
Για να λυτρώσω τη ψυχή μου που αναστάτωσες
για ν'ανατρέψω όσες γίναν εξελίξεις
για να επουλώσω την καρδυά μου που την μάτωσες
για να τελειώσω όσα δεν ήρθες να λήξεις.
Για να ηρεμήσει το μυαλό μου και η σκέψη μου
να νιώσω ότι κάτι κάνω και για μένα,
μορφή εκδίκησης θα έχει πια η γεύση μου
ως το αντίτιμο στα τόσα σου εσφαλμένα.
Μα θα'ναι απλά αποκοπή μ'όσα μας έδεναν
μία φυγή που θα φωνάζει πως σ'αφήνω
φόρος τιμής στα ψυχοφθόρα που συνέβαιναν
βαρύ το βήμα που όμως πια επιταχύνω.
Θα σε ξεχάσω σου το λέω μα δεν ορκίζομαι
φύγε και άφησε με πίσω σου θαμμένη
για τον φθαρμένο εαυτό μου θ'αγωνίζομαι
με την εικόνα σου στα αίσχη μου κρυμμένη.
