| |
| | Μετουσιώνοντας τα Ψεύδη… |  | | | Ο Στόχος και ο Αγώνας, μέσω Λογικής και Κρίσης, Μετουσιώνονται σε Ουσιαστική Αντίσταση… Αυτή που να τους πονάει… Όπως μας χτυπάνε κάθε μέρα… | | |
Όλα όσα ζούμε, όσα βλέπουμε, το ξέρουμε, το νιώθουμε, πως από σκέψεις, αναμειγμένες με όνειρα, δηλαδή από Φαντασία είναι φτιαγμένα..
Μια και κάποιος τα σκέφτηκε, τα ονειρεύτηκε και τα σχεδίασε, τα έφτιαξε, για να έρθουν σ’ αυτό εδώ τον κόσμο να γίνουν δηλαδή «πραγματικότητα»…
Η πραγματικότητα δηλαδή είναι μια Μετουσίωση.. Παίρνεις όνειρα, δικά σου ή άλλων που σε εκφράζουν και φτιάχνεις έπιπλα, μουσική, σπίτια, δρόμους…
Το τι θα φτιάξεις, δεν έχει τόσο σχέση με την τέχνη ή την τεχνική, όσο με τ΄ Όνειρο, που διαλέγεις να φέρεις στο εδώ, και πραγματικότητα να φτιάξεις.. Άρα με τον Κόσμο στον οποίο ονειρεύεσαι να ζεις…
Οπότε μπορεί να φτιαχτούν Παρθενώνες από μάρμαρα, ή πολυκατοικίες από τσιμέντα και ενίοτε κακότεχνες.. Μια και που ο Παρθενώνας, αν και φτιάχτηκε πριν 2500 χρόνια, όρθιος είν’ ακόμα, ενώ οι πολυκατοικίες μας…; Ε όλο και κάποια θα σωριαστεί μετά από κανένα σεισμό… Από κείνους που ούτε ρούπι δεν κούνησαν τα μάρμαρα τόσα χρόνια..
Από το Όνειρο λοιπόν.. Όχι μόνο για την πραγματικότητα που θα φτιάξεις, μα και για κείνη στην οποία θα επιλέξεις να ζήσεις… Αν π.χ. τ’ όνειρο που έχει κάποιος είναι ένα σπιτάκι, μια γυναικάρα (που όλα να τα κάνει, από μαγείρεμα, μέχρι τρελό κρεβάτι), δυο παιδάκια, δυο – τρία αμάξια, ένα σκύλο (συνήθως χαζοχαρούμενο), και να είναι καλά, κι ας καίγεται κι ο κόσμος δίπλα του, ε τότε το πιο πιθανό είναι να γίνει…
Όχι το να «ζήσει» τ’ όνειρο… Όχι αυτό το λέγανε στα Αμερικανάκια παλιά, όταν υπήρχε ο κίνδυνος.. Ναι εκείνων των κακών κομουνιστών καλέ.. Που δε θα ‘χανε και καλά ιδιοκτησία.. Ενώ εκείνοι… Να γυναίκες, να και σπίτια, πάρε και ένα σκύλο να παίζεις όταν πλένεις με το λάστιχο τ’ αυτοκίνητα.. Και τα παιδάκια..; Ε καλά, να μην έχουμε απόγονους, να συνεχίσουν τα’ όνειρο μωρέ..;
Όχι εκείνα Τότε τα λέγανε.. Τώρα που φύγανε οι «κακοί»..; Τώρα, βγαίνουν κάτι «φτωχοί» παππούληδες και τους παίρνουνε τα σπίτια.. Όχι για να ζήσουν, για να τα πουλήσουν.. Τραπεζίτες τους λένε θαρρώ, και από κει ξεκίνησε η κρίση αν δεν απατώμαι…
Άρα αφού δε θα γίνει τ’ όνειρο, εκείνο που θέλανε να έχουνε άσχετα κι αν καίγεται ο δίπλα τους..; Τότε τι..;
Α τότε..
Απλά θα δουν τον κόσμο να καίγεται…
Όπως τον είδαμε και ‘μεις…
Αν και εμείς είμαστε διαφορετικοί μωρέ! Ακούς εκεί Αμερικανάκια.. Εμείς είμαστε Ελληνάρες ρε!
Δε μας αρέσουν καταρχήν τα δύο ή τρία σε ένα, στη γυναίκα.. Είπαμε η δικιά μας να ‘ναι κυρία στο σπίτι, μάνα, νοικοκυρά, και δουλευταρού. Έτσι θέλουμε.. Γι’ αυτό υπάρχουν οι γκόμενες, για το κρεβάτι δηλαδή.. Νέο-έλληνες είπαμε…
Και δε θέλουμε δυο αυτοκίνητα. Κανένα ντάτσουν (καλά και τζιπάκι, να πάμε και κανένα κινύγι, ή να κάνουμε το κομμάτι μας βρε αδερφέ..), ή άντε καμιά μηχανή για δεύτερο προτιμάμε. Όσο για σκύλο.. Έλα μωρέ, τι να τα κάνεις τώρα τα κατοικίδια.. Να πρέπει να τα βγάλεις έξω όταν θα παίζει η όποια «ομαδάρα» μας δε λέει.. Οπότε ναι διαφέρουμε…
Μα έλα που υπάρχουν και τα παιδιά…
Εκείνα που τα παρατάνε οι περισσότεροι μπροστά από κανένα χαζοκούτι ή κανένα βιντεοπαίχνιδο.. Εκείνα που δεν έχουν ούτε χώμα να πατήσουν πια, μια και οι «πατεράδες» και «μανάδες» τους (κοινή τη συναίνεση, όπως αυτό με τους γκόμενους δηλαδή), τις δώσανε όλες τις αλάνες και γίνανε πολυκατοικίες.. Αυτά τα παιδιά που σε κλουβιά ζούνε…
Μονάχα που τα δικά μας, σε αντίθεση με τα Αμερικανάκια, έχουνε κάποια πλεονεκτήματα.. Όχι, όχι την έλλειψη του σκύλου, και το ντάτσουν.. Έχουνε κάτι ουσιαστικό, που όσο κι αν προσπάθησαν οι διάφοροι αδιάφοροι «γονείς» μα και οι «καθηγητάδες», δεν μπόρεσαν να τα εξαλείψουν…
Πρώτον, έχουν τη γλώσσα.. Όχι εκείνο το όργανο που γεύεται και βοηθά και στην ομιλία.. Εκείνη την άλλη λέμε.. Αυτή που τις σκέψεις με γραπτό λόγο εκφράζει.. Αυτή που Λόγο μεταφέρει, μα και Σκέψη προάγει… Αυτή την τόσο κουτσουρεμένη, μα που να τη σβήσουν δεν μπορούν…
Εκείνη τη γλώσσα που μιλούσαν αυτοί που ήταν πριν χρόνια πολλά εδώ, μα μοιάζουν εκείνα που μας άφησαν σαν σήμερα να είναι ειπωμένα... Εκείνη τη γλώσσα που έχει έννοιες, οι οποίες είναι εκείνες που κάνουν αυτό το πράγμα που ζούμε στο «Δυτικό Κόσμο» να έχει έστω μια επίφαση πολιτισμού..
Έννοιες όπως: Δίκαιο και Δικαιοσύνη, Ανθρωπιά, Νόμος, Δημοκρατία, Ελευθερία.. Έννοιες που από μας δανείστηκαν οι άλλοι. Και που τις παραποίησαν ναι.. Και ‘μεις παραποιημένες τις έχουμε..
Πόσο παραποιημένες..; Ας δούμε τον όρο Δημοκρατία.. Που σημαίνει, να έχει Λόγο, άποψη μα και ευθύνη ο Δήμος, ο Λαός δηλαδή, για αυτά που για ‘κείνον αποφασίζονται..
Αυτό κι αν είναι Ου-τοπία στη Χούντα που Ζούμε…
Ποια Δημοκρατία …;
Εκείνη την Κοινοβουλευτική..;! Που ψεύτες, μας λένε ψέματα, βγαίνουν και δεν μπορούμε να τους κουνήσουμε για τέσσερα χρονάκια…
Κοινοβουλευτική, γιατί μετά και καλά ψηφίζουμε.. Και βγάζουμε άλλη Χούντα…
Οπότε ποια; Απλά του όρου και της έννοιας παραποίηση, μια και είναι κάτι άλλο αυτό που βιώνουμε…
Άλλη έννοια.. Νόμος ας πούμε: (ο) ουσ. γραπτός κανόνας δικαίου |
Ποιο Δίκαιο με τους υπάρχοντες Νόμους τους…;
Αυτό που Αλλιώς ισχύουν για Εφραίμ και όποιον τα έχει..; Τα Ευρά..; Για να βγάλει βουλευτάδες να ψηφίσουν τους νόμους που τον βολεύουν..;
Αυτούς τους νόμους που σε πάνε μέσα για ένα καρβέλι, μα σε αθωώνουν για βίλες, σκάνδαλα με εκατομμύρια…;
Που Αθωώνουν οκτώ και καλά «αστυ-νομικούς» που βαράνε έναν φοιτητή, λέγοντας πως «έλα μωρέ, σε ζαρντινιέρα έπεσε ο ηλίθιος..».
Και άλλη.. Αυτή στην οποία αναφέρονται οι φωτισμένοι «Δημοσιογράφοι» μας…
Αναρχία: Να μην χρειάζομαι άρχοντες και δερβέναγες και φύλακες πάνω απ’ το κεφάλι μου.. Μια και θα δρω και θα φέρομαι, όπως θα ήθελα να μου φέρονται…
Μα αυτό θέλει Παιδεία.. Εκείνη που θα παράγει Σκεπτόμενους Ανθρώπους, και όχι άβουλους τεχνοκράτες…
Μα όσο παραποιημένες και να είναι, η αναφορά τους και μόνο βοηθά.. Σαν βάλσαμο είναι που τον πόνο της ψυχής τον απαλύνει, και για λίγο τα σκοτάδια τα σκορπά.. Αν και η κατανόηση, η ουσία, χρειάζεται Παιδεία..
Αυτή την Παιδεία που έχουν χτυπήσει πρώτα και έτσι μας έφεραν εδώ σε όσα τώρα βλέπουμε.. Μα ξέρεις κάτι..; Τους αφήσαμε να το κάνουν.. Σιγά, σιγά… Μια και μας εξαγόρασαν, φτηνά και ποταπά..
Ναι δε λέω, είχαμε τους λόγους μας.. Να, να πάρουμε μια θεσούλα στο δημόσιο, οπότε να φανούμε ευγνώμονες στον «κύριο» βουλευτή που μας έβαλε.. Να πάρουμε καμιά μετάθεση, κανένα επίδομα ή επιδότηση.. Τουλάχιστον ο Εφραίμ και ο κάθε μεγαλοβιομήχανος τους τα παίρνει μωρέ!! Δεν τρέχει και δε σκύβει ούτε φιλά κατουρημένα για επτακόσια ευρό..
Και πώς να αντιδράσουμε άραγε..; Που να κάνουμε απεργίες και άλλα «αναρχικά», αφού κοστίζουν και 70 ευρουλάκια τη φορά.. Έλα μωρέ, έχουμε και παιδιά να θρέψουμε…
Παιδία να θρέψουμε… Παιδία που όταν γίνονται έφηβοι, τα βλέπουμε και λέμε «πόσο χάλια είναι η σήμερον νεολαία».. Παιδία που έχουμε παρατημένα σε τηλεοράσεις μπροστά, να ρίχνει λάσπη στα μυαλουδάκια τους ο κάθε ανιστόρητος, Ηλίθιος και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.. Να τους «μιλάνε» από κει μέσα άνθρωποι που αν τους βλέπαμε θα τους φτύναμε, όχι να τους βάζαμε στα σπίτια μας..
Και τα τρέχουμε και σε φροντιστήρια και δεν ξέρω και γω που, και λέμε «να το κάναμε το καθήκον σα γονείς..». Εμείς για κείνα τρέχουμε.. Καλά άσχετα αν έχουμε και τη γκόμενα και τα μπουζούκια, και το ντάτσουν (να κυνηγήσουμε και κανένα σπουργίτι με την καραμπίνα, να φανούμε πιο αντράκια)..
Μα και να μην έχουμε τα περαιτέρω, μόνο τα της οικογένειας, για σκέψου..
Με το τρέξιμο και τα ευρά, μεγαλώνουν τα παιδιά..; Καλά ναι ψηλώνει, ομορφαίνει, και μετά..; Γίνεται τραγουδιάρα, ή μπαλαδόρος, σαν κι αυτά που βλέπει στο χαζοκούτι που τ΄ αφήσαμε..
Βέβαια μπορεί να αρέσει στη «μαμά» και τον «μπαμπά» αυτό.. Μα αυτοί, τότε, Γονείς δεν είναι…
Μια και αν ήταν θα ήξεραν, πως τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με ευρά και τρέξιμο.. Ούτε μ’ αδιαφορία για κείνα που μες την ψυχούλα τους περνάνε..
Αγάπη και ενδιαφέρον θέλουν. Και Παιδεία που θα τα μάθει ένα πράγμα βασικά…
Ένα…
Να σκέφτονται, και έτσι να ‘ναι Λεύτεροι..
Για να μη γίνουν Δούλοι.. Σαν και την αφεντιά μας…
Τώρα θα μου πεις, «έλα μωρέ, υπερβολικός είσαι..». «Εγώ έχω γυναίκα, αμάξια, σπίτι και παιδία! Τι δούλος και πράσινα άλογα μου τσαμπούνας.. Άντε καλά μπορεί να μη σκέφτομαι και πολύ, μπορεί να μη διαβάζω και καθόλου, μα έχω τόσες γκόμενες και ειδικούς να χαζεύω στην τηλεόραση, οπότε κι από κει μια χαρά. Άρα τι δούλος μου λες..;»
Μάλιστα.. Για να το δούμε λοιπόν..
Δούλος: ευρισκόμενος υπό την απόλυτη εξουσία κάποιου | (μτφ.) δέσμιος, υποχείριος, υποταγμένος σε κάτι.
Και επίσης, αυτός που αναγκάζεται να εκτελεί έργο, δουλειά, που δεν του αρέσει ενδεχομένως, με μη ικανοποιητική (υλική ή ηθική ή και τα δυο, αμοιβή..).
Οπότε ναι σπίτι και αυτοκίνητα, τα πιο πολλά χρεωμένα σε τράπεζες, κάρτες και δάνεια.. Και μια δουλειά, ας πούμε που μπορεί και να σ’ αρέσει (αν και οι περισσότεροι γιατί πρέπει), που αφήνει 700, 1000, 1200 ευρώ.. Που για να τη βρεις πρέπει να βρεθεί αφεντικό να σε πάρει (χμ, αφεντικό, ενδεικτική λέξη), ή αλλιώς να έχεις το κράτος για αφέντη. Είτε άμεσα στο Δημόσιο, είτε έμμεσα σαν «ελεύθερος» επαγγελματίας.. Τώρα τι σόι «ελεύθερος επαγγελματίας», αν πάνω απ’ τα μισά πάλι το κράτος θα στα τρώει..; Μάλλον πολιορκημένος και σίγουρα όχι ελεύθερος..
Και μ’ αυτά να πληρώσεις λογαριασμούς να θρέψεις τα παιδιά, και φροντιστήρια και να «ζήσεις» και συ λιγάκι…
Μάλιστα μια χαρά Ελεύθερος.. Αν δεν είναι αυτό μωρέ σκλαβιά τι είναι..; Ναι ξέρω υπάρχουν και χειρότερα..
Μα κάτι καλύτερο δεν μπορείς να σκεφτείς επιτέλους..; Να καταλάβεις πως το «Δόξα το Θεό, και καλά είμαστε», και τον Θεό και σένανε ντροπιάζει..;
Μα εντάξει, έχεις δίκιο.. Το καλύτερο θέλει Όνειρα.. Αλλά η φυλακή τους με διάφανα σίδερα είναι φτιαγμένη.. Και για το μυαλό μας είναι.. Μα αυτό φίλε και φίλη μου απλά δικαιολογία είναι… Και το γνωρίζεις μέσα σου καλά.. Όπως και όλοι μας…
Μια που απλά τους τα Όνειρα να πάρουν.. Με τη συναίνεση, και με την αδιαφορία.. Παραιτούμενος, ενώ όλο το είναι σου φωνάζει πως κάτι είναι στραβό.. Και χρειάζεται ν’ αλλάξει…
Πάντως, παρ’ όλα όσα δεν ενδιαφερόμαστε να δούμε, μια και δεν ασχολούμαστε στ’ αλήθεια με τα παιδιά, εκείνα Ξέρουν… Έχουν Κρίση, που δεν έχει ακόμα αλλοιωθεί ή συμβιβαστεί από καναπέδες, ρουτίνες και ξεπουλήματα, σαν των περισσοτέρων από μας..
Και βλέπουν και την Ψευτιά σε κείνα που οι «τηλεοράσεις» δείχνουν, και την Αδικία, και τη διγλωσσία.. Και αφού βλέπουν το Άδικο, το Δίκιο ζητούν..
Το Αληθινό, και όχι την λιγότερο χειρότερη λύση, σαν που κάνουν οι μεγάλοι (Ποιο κόμμα άραγες είναι το και καλά «δίλλημα»..; Το Μπλε καλέ ή πράσινο..; Μήπως κανένα ροζάκι ίσως..; Μα αν δεν θα βγει κανένας, αχ θα έχουμε αναρχία.. Λες και τώρα έχουμε καμιά Αρχή… Αλλά ναι είμαστε μαζόχες, τι θα αφήσουμε εκείνους τους «καλούς» μας πολιτικούς νηστικούς..; Τι θα κάνουν αν δεν μπορούνε να μας τα φάνε..;).
Όμως σε αντίθεση με τον παραλογισμό του βολέματος, τα παιδιά το Δίκαιο ζητούν και την Αλήθεια.. Και ξέρουν ότι είναι Εφικτό το καλύτερο. Και ψάχνουν για λύσεις και όχι μπαλώματα..
Πώς και γιατί…;
Μα είπαμε δύο είναι εκείνα που τα Ελληνόπουλα κάνουν να διαφέρουν..
Ένα η Γλώσσα, ο Λόγος και οι έννοιες που αυτή έχει..
Το άλλο..;
Η ιστορία..
Ναι εκείνη που την παραποιούν επίσης και όπως θέλουν τη μαθαίνουν..
Εκείνη που δείχνει όμως, όσο και να ‘θένε να το κρύψουν ένα πράγμα.. Πως ο Έλληνας, μια και μιλάμε για τη δικιά μας, και μια και ήταν Άνθρωπος, τη Σκλαβιά δεν τη μπορούσε.. Και ότι έπαιρνε το δόρυ, το καρυοφύλλι, το τουφέκι του, και έβγαινε μπροστά.. Και χωρίς εκείνα ακόμα.. Ακόμα και με γυμνά τα χέρια μπροστά σε Τανκς έμπαινε..
Δε μπα να του ρίχνανε τα «τσιράκια» τους οι αφεντάδες, με τις χιλιάδες.. Και πες τα όπως θες. Πες τα «στρατιώτες», πες τα ορδές και λεφούσια, πες τα ΜΑΤ..
Πολεμούσε ενάντια τους, και ας φαινότανε πως έχανε.. Μα τη μάχη τη δικιά του κέρδιζε.. Εκείνη με τη φωνή της συνείδησης μέσα του.. Που του έλεγε να υπερασπιστεί, την αξιοπρέπεια και τη Λευτεριά του..
Τα παιδιά το βλέπουν και το νιώθουν αυτό.. Γι’ αυτό και βγαίνουν στο δρόμο.. Όχι με ξύλα και πέτρες..
Αυτοί οι «κουκουλοφόροι», που ποτέ δεν πιάνονται, τσιράκια είναι.. Των αφεντικών, για να μη βγουν έξω τα παιδιά.. Και ο καθένας που ‘θε για το Δίκιο το δικό του και του Κόσμου να φωνάξει..
Μα εκείνα ξέρουν.. Γιατί έχουν Λογική που άλλοι «ξέχασαν».. Μέσα απ’ τη μιζέρια της «καθημερινότητας», της ρουτίνας που εκείνοι έφτιαξαν…
Ίσως γι’ αυτό λέγανε κάποιοι το «αφήστε τα παιδιά να έρθουν σε μένα, γιατί αυτά θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία των Ουρανών..».
Γιατί τα παιδιά με την ψυχή τους βλέπουν και με την κρίση, βάση του Δικαίου, σκέφτονται..
Και λένε, «δε θέλουμε Βασιλείες, μα στη Γη να φέρουμε του Ουρανού τη Δικαιοσύνη, την Αλήθεια, την Ευτυχία..».
Και το νιώθει και ο καθένας που μπορεί και Σκέπτεται, που τη Λογική χρησιμοποιεί, πως μπορεί αυτό και στο εδώ, Πραγματικότητα να γίνει…
Παιδιάστικες κουβέντες θα μου πεις…
Ναι μα το προτιμώ, από κάτι «σοφούς» και «μεγάλους» που να νιώσουν δεν ‘θένε και για τη μιζέρια τους γκρινιάζουν.. Μα τίποτα για να φύγουν απ’ αυτή δεν κάνουν…
Προτιμώ εκείνο το μικρό, ή και το «μεγάλο» το παιδί, που μπορεί να ερωτευτεί, να αγαπήσει, να γαληνέψει και να χαρεί μ’ ένα ηλιοβασίλεμα, με μια αγκαλιά..
Και που για να τα υπερασπίσει θα βγει στο δρόμο, και θα κινδυνέψει, και θα χαθεί αν χρειαστεί..
Μια και τα παιδία μπορούν να Σκεφτούν και να έχουν Λογική και Λόγο πέρα από τα μικροσυμφέροντά τους..
Και να φέρουν «Επι γης Ειρήνη και εν Ανθρώποις Ευδοκία..».
Όχι σαν κάτι «μεγάλους» που αφήσαμε να κυβερνούν και τον Κόσμο να φέρουν εδώ… Στη δικιά τους «πραγματικότητα», στα δικά τους «όνειρα», εκείνα της τσέπης τους. Και της εξουσίας των μαζών, κάνοντάς μας δούλους και τσιράκια τους..
Γιατί τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, έχουν Όνειρα.. Για κείνο το Όμορφο, το Αληθινό, το Δίκαιο, που τους λέει το μυαλό και η καρδιά τους, πως μπορεί να υπάρξει.. Και που ξέρουν ότι υπήρξε..
Και να μετουσιώσουν θέλουν και μπορούν, όλη αυτή την «πραγματικότητα», τα ψεύδη, που ζούμε σε μια άλλη..
Εκείνη της Καρδιάς τους…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
10-12-2008 @ 12:37 | Είδαμε και νιώσαμε πολλά…
Οργή, θλίψη, πίκρα…
Μα χρειάζεται να έχουμε κάτι άλλο.. Για να μπορέσουμε τον τρόπο να βρούμε..
Τον Τρόμο να χτυπήσουμε.. Εκείνο του πολίτη που το «Κράτος» συνέχεια πάνω του ασελγεί.. Με φόρους, με «δικαιωσύνες» σε επίπεδα, ανάλογα με τα λεφτά του, με την ανέχεια στην οποία τον έχει καταδικάσει..
Χρειάζεται Λογική και Ηρεμία..
Για να τους Χτυπήσουμε εκεί που θα πονέσουν..
Με το χάσιμο της καρεκλίτσας τους ας πούμε…
Και όχι με τη Ζωή τους, αν και μας την παίρνουν κάθε μέρα εκείνοι..
Και το όχι πάει στο ότι δεν έχουν Ζωή..
Μια και έχουν μόνο τσέπη, κι όχι Καρδιά, Αισθήματα, μα και ότι άλλο Άνθρωπους μας κάνει…
| | LILA KIRA
10-12-2008 @ 12:39 | Ένα αχ κι'ένα συγνώμη στη γενιά του σήμερα ,τίποτε άλλο. | | marakos1948
10-12-2008 @ 13:19 | Ηρώδηδες μας κυβερνούσαν και μας κυβερνούν ::cry.:: | | mantinada
10-12-2008 @ 15:18 | Τα παιδιά είναι το μέλλον μας...
Μόνο που ποτέ δε θελήσαμε να καταλάβουμε πως κι εμείς είμαστε το δικό τους μέλλον...
Γιατί αν εμείς δε δώσουμε στα παιδιά μας τα κατάλληλα εφόδια για εκείνο το μέλλον που περιμένουμε πως θα δημιουργήσουν,
πως είναι δυνατό να απαιτούμε από εκείνα το οτιδήποτε;
Η γενιά του φραπέ, των 700€ και του internet...
Βαρέθηκα να τα ακούω όλα αυτά...
Κουράστηκα...
Δεν είναι μόνο αυτά ετούτη η γενιά...
Έχει θάρρος μα και θράσος,
έχει όνειρα μα και εφιάλτες,
σκέφτεται σε έναν κόσμο που η σκέψη θεωρείται έγκλημα...
Όταν όλοι εμείς παρακολουθούσαμε τα γεγονότα των ημερών από το σπίτι μας εκείνα τα παιδιά ήταν στους δρόμους...
Διαδήλωναν το δίκιο τους...
Πολεμούσαν εκεί που εμείς θα 'πρεπε να πολεμάμε...
Δίχως μαντήλια στο πρόσωπο...
Αυτοί με τα μαντήλια δεν έχουν καμιά σχέση μ' ετούτα τα παιδιά...
Το ξέρουμε όλοι πολύ καλά πια...
Ελπίζω σ' αυτή γενιά...
Όπως ακόμα ελπίζω και σ' εμάς...
Γιατί βλέπω πως υπάρχουν ακόμα Άνθρωποι που σκέφτονται...
Άνθρωποι που θέλουν να κάνουν κάτι που θ' αλλάξει το "εδώ και τώρα" μας...
Άνθρωποι σαν κι εσένα...
Να είσαι καλά Ουρανέ μου,
καλό μας ξημέρωμα! | | Ηypocrisy
11-12-2008 @ 05:23 | Ναι μπορει
πραγματικοτητα να γινει το ονειρο
Με τα παιδια μαζι που το μπορουν
Η αληθεια τους η αγαπη κ η ορμη στους δρομους
Διχως τρομο δουλικο στο βλεμμα
Κ οτι βγει..... Κερδος
Θελω να σ αγκαλιασω να σε ευχαριστησω
Οι Ανθρωποι δεν εγκαταλειπουν βγαινουν στους δρομους
Μενουν Ανθρωποι απλωνουν τα χερια
Με μαυρα χερια ανοιγουν ανυπαρκτους οριζοντες | | mantinada
11-12-2008 @ 05:59 | “Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε.
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε.
Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν.
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν.
Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί
που θα ‘χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα.
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα”.
| | Ηypocrisy
11-12-2008 @ 06:13 | ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | ALYZIOS
11-12-2008 @ 09:09 | ποσο δικιο εχεις!!!!! ::up.:: ::yes.:: | | Black_BattleDragon
11-12-2008 @ 17:03 | Χαμένοι σε Λεωφόρους είμαστε... τεράστιες, εύκολοδιάβατες και ολόισιες, Λεωφόρους που δεν οδηγούν πουθενά ή στην καλύτερη σε ένα εξίσου μεγαλειώδες γκρεμό!!... και μια και εμείς δεν καταφέραμε να ακολουθήσουμε τα σοκάκια της καρδιάς μας, ας ελπίσουμε ότι θα δώσουμε στα παιδιά μας αυτή την ευκαιρία... και αν πάλι είμαστε τόσο ηλίθιοι ώστε να μη το κάνουμε ας ελπίσουμε ότι θα μας ποδοπατήσουν στην πορεία τους προς αυτά!! Νομίζω ότι οι παρακάτω στίχοι λένε πολλά...
I believe that children are our future
Teach them well and let them lead the way
Show them all the beauty they possess inside
Give them a sense of pride to make it easier
Let the children's laughter remind us how we used to be
Για να σωθούν αυτά... και αν δεν είναι πολύ αργά ίσως και εμείς.
Δυνατά τα λόγια σου Γιατρέ!! ::yes.:: | | Χ.Ρ.Υ.Σ.Α
12-12-2008 @ 08:47 | Αυτοί οι «κουκουλοφόροι», που ποτέ δεν πιάνονται, τσιράκια είναι.. Των αφεντικών, για να μη βγουν έξω τα παιδιά.. Και ο καθένας που ‘θε για το Δίκιο το δικό του και του Κόσμου να φωνάξει..
Έχεις απόλυτο δίκιο.... | | Νεφελοβάτης
12-12-2008 @ 11:09 | Καλησπέρα Στέλλα. Ένα συγνώμη σε ‘κεινα...
Μια και τα έχουμε αναγκάσει, να μεγαλώσουν πριν της ώρας τους…
Δεν έχω κάνει παιδιά ως τώρα..
Για λόγους διάφορους, μα εν πολλής ενσυνείδητα…
Αυτό το «σε τι κόσμο να τα φέρω..». Αισθάνομαι όμως συνύπευθος για τα παιδιά.. Που έτσι κι αλλιώς ήρθαν χωρίς να τα ρωτήσει κανείς, σε ένα κόσμο που σχεδόν σε κανένα δεν αρέσει..
Το σχεδόν πάει για τα «αφεντικά», τη μειοψηφία που τον έχει σχεδιάσει αυτό τον «Κόσμο», αν και κείνοι επίσης θα γκρινιάζουν… Μια και υπάρχουν ακόμα κάτι αιθεροβάμονες, που αμφισβητούν την «ιερή» τους πρόθεση…
Και για τα παιδιά μου επίσης.. Για εκείνα που δεν έχω, μα και που δε θέλω έτσι όπως είναι η κατάσταση.. Μια που αν δεν κάνω κάτι, ελάχιστο έστω για να αλλάξει, τα καταδικάζω και κείνα σε θάνατο…
Έτσι, κάνω κάποια πράγματα και στο χώρο που ζω. Λίγα και μικρά.. Είμαι από τους ελάχιστους που απεργούν ακόμα ας πούμε, και δε φοβάμαι ούτε τον «μπαμπούλα» των 70 ευρώ, ούτε και ότι θα υπηρετήσω τις μέρες που απέργησα μετά το τέλος της ειδικότητας..
Επίσης πάω στις συνελεύσεις του χώρου και κατεβαίνω και σε καμιά πορεία… Α και γράφω και καμιά σκέψη… και μιλάω με όποιο γνωστό έχω.. Και με αγνώστους δηλαδή.. Για όλο αυτό.. Τώρα θα μου πεις φτάνουν αυτά…; Σαφώς όχι, μια και αν έφθαναν, εδώ δεν θα ήμασταν…
Ναι μα χρειάζεται κάτι να κάνουμε, να σκεφτόμαστε και να μιλάμε με το συνάνθρωπο, για να αλλάξει κάτι.. Η αδιαφορία είναι που μας έφερε εδώ..
Και δυστυχώς το συγνώμη, δεν φτάνει.. Πράξεις χρειάζονται… Απ’ όλους μας… Και πιο πολλές..
Καλησπέρα Μάριε.. Ναι Ηρώδηδες είναι φίλε μου.. Και μεις…; Συνένοχοι, ο καθένας με τον τρόπο του… Δυστυχώς…
Ναι Μαρία μου.. Είναι το μέλλον μας.. Εκείνο που αρνούμαστε να έχουμε, με την αδιαφορία και την παραίτηση που μας αγκαλιάζει, μια και την αφήνουμε… Τα παιδιά εκείνα που αφήσαμε να μεγαλώσουν πριν της ώρας τους και να κάνουν εκείνα που εμείς θα έπρεπε να κάνουμε..
Να παλεύουν, να σκέφτονται, να προσπαθούν…
Μα σε μια κοινωνία, που το διάβασμα είναι «ποινικοποιημένο», κατακριτέο, κάτι που γέλια προκαλεί, πώς να υπάρχει σκέψη..;
Βλέπεις, καλόμαθαν οι «γονείς» αυτοί, στην τηλεόραση, και στον καναπέ, σε διαλυμένες σχέσεις χωρίς να μιλάνε για τίποτα μεταξύ τους, και χωρίς να δίνουν και στα παιδιά «τους» σημασία.. Και μετά να λένε «αχ καλέ, γιατί φέρεται έτσι…;».
Ηλιθιότητα και Α-νοησία..! Αυτό είναι το παρόν μας πάντως… Το μέλλον..
Εύχομαι να έχεις δίκιο και να είναι κάπως καλύτερο… Με κανένα όνειρο που να αξίζει.. Και όχι 35ωρο, με 1000 ευρά βασικό ας πούμε… Που και καλά ακούγεται μια χαρά «παραδεισένιο» στην ξεφτίλα του ζούμε…
Καλό σου βράδυ Θάλασσα…
Καλησπέρα Γιούλη… Μόνο αν ο καθένας μας από τους και καλά «μεγάλους», γίνει παιδί, μόνο τότε υπάρχει Ελπίδα…
Μια και μόνο σαν παιδιά, έχοντας πετάξει τη βόλεψη και όλα όσα μας βάλανε σαν ταμπού και ταμπέλες στα μυαλά μας, οι «μεγάλοι» και οι αφέντες, θα μπορέσουμε να δούμε χωρίς παρωπίδες.. Το Δίκιο και την Αλήθεια.. Και να παλέψουμε.. Για κείνα και για το όνειρο..
Καλησπέρα ALYZIOS. Σ’ ευχαριστώ.
Καλησπέρα Δημήτρη.. Ναι το έλεγε ο παππούλης μας αυτό.. Ο Πυθαγόρας όπως συζητούσαμε τότε, το «Λεωφόρους μη Βαδίζειν..». Μια και όταν πηγαίνουμε από τις οδούς αυτές, και τίποτα παρά μόνο όσα μας δείχνουν θα έχει το τοπίο, μα και χάνουμε και το ταξίδι στο όνομα του προορισμού… Και αυτές οι λεωφόροι που μας ‘βάλαν, σε μια πιο οργανωμένη φυλακή θα μας ‘παν…
Ναι το μέλλον είναι τα παιδιά.. Τα δεκαπεντάχρονα που στους δρόμους βγαίνουν, μα και κείνα που μέσα μας έχουμε, ο καθένας…
Εύχομαι να τους δώσουμε κάποια στιγμή σημασία…
Καλησπέρα Χρύσα.. Τα στοιχεία και οι ενδείξεις, εκεί οδηγούν.. Πως τσιράκια είναι, μια και ποτέ δεν πιάνονται, ποτέ δεν βρίσκονται, και πάντα τα σπάνε… Και τα ΜΑΤ, απλά κοιτάνε…
Εύχομαι κάποτε να αλλάξει αυτό..
Σας ευχαριστώ όλους. Καλό βράδυ.
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
