| |
| | Πόλεμος |  | | | Συνοδευόμενο από ευχές για ευχάριστο, υγιές και δημιουργικό απόγευμα (δεν ακούγεται καλύτερα από το ξερό "καλησπέρα"?)! | | |
Με ένα άδειο πιστόλι,
θα πολεμήσω την πόλη.
Εικόνα μουντή, γκριζωπή.
Μια νότα χαλά τη σιωπή.
Κόντρα στους άγραφους νόμους
και σ` αδιέξοδους δρόμους.
Με όπλα πινέλα, μπογιά
και μια τρελή ζωγραφιά.
Χρώμα να δώσουν ξανά,
χαμόγελο, ελπίδα, χαρά.
Κόντρα σε άγραφους νόμους
και σ` αδικαιολόγητους τρόμους.
Ένα τραγούδι περνά,
το σφυρίζουν σιγά και κρυφά,
πρόσωπα στο δρόμο σκυφτά,
δικάζονται με την πρώτη ματιά,
σύμφωνα με άγραφους νόμους,
από αυστηρούς αστυνόμους…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Είμαστε όλοι αιχμάλωτοι στο βυθό της λογικής, αναπνέουμε με όνειρα... | | | |
|
petrwnas
11-12-2008 @ 06:13 | καλησπερα ΚΩΣΤΑ αν σε παρει χαμπαρι ο κουγιας;;;;;να δεις τι εχεις να παθεις | | Kostis Zorbas
11-12-2008 @ 06:39 |
Η αλήθεια είναι ότι θα χαρώ να τον ξαναδώ από κοντά, γιατί είναι από τους ελάχιστους Έλληνες που διαθέτουν χαμηλότερο ύψος από εμένα... ::laugh.:: Δεν ξέρω, φοβάμαι πολύ! Ίσως θα πρέπει να κυκλοφορώ με τακούνια! ::laugh.:: | | peiraiotissa
11-12-2008 @ 07:29 | Χρώμα να δώσουν ξανά,
χαμόγελο, ελπίδα, χαρά.
Κρατάω αυτό...τό΄χουμε όλοι ανάγκη!!! | | **Ηώς**
11-12-2008 @ 07:30 | Με όπλα πινέλα, μπογιά
και μια τρελή ζωγραφιά.
Χρώμα να δώσουν ξανά,
χαμόγελο, ελπίδα, χαρά.
Κόντρα σε άγραφους νόμους
και σ` αδικαιολόγητους τρόμους.
::hug.:: ::hug.:: | | katerinakon
13-12-2008 @ 02:11 | Σχόλια περι ύψους ακούω, Θεσσαλονίκη βλέπω...Βρε μπας και γνωριζόμαστε???... | | Kostis Zorbas
13-12-2008 @ 05:57 |
Ε, ναι λοιπόν. Το ομολογώ... Μετά από χρόνια προσπαθειών και επίπονης έρευνας... σε βρίσκω!!!!!!!!!!!! έφαγα τον κόσμο να σε βρω...Ο Χαρδαβέλλας μου είπε ότι σε πήρε το ΑΤΙΑ, αλλά η Νικολούλη δε συμφωνούσε με τα στοιχεία... Που ήσουν τόσα χρόνια? Ούτε ένα τηλέφωνο, ένα γράμμα, ένα SMS, ένα ταμ-ταμ, ένα ταχυδρομικό περιστέρι????? | | EleutheriaPL
02-01-2009 @ 03:00 | Σωστό βρίσκω το δεύτερο στίχο αυτού του ποιήματος. Πήγαν να πολεμήσουν την πόλη. Όλο το λαό τον πολεμάνε. Δηλαδή εμένα, εσένα, τωρινούς και μελλοντικούς τουρίστες, όλους οι οποίοι βασίζονται πάνω στην ειρήνη και άλλους τυχαίους και άθωους.
Πήγαν να πολεμήσουν τις πιο σημαντικούς νόμους της λογικής, γι' αυτό όλο αυτό που γράφουν με τα πίνελά τους πέφτει από τους τοίχους μόνο του... και τα αποτελέσματα της επίθεσης αυτής - θα τα νιώσουμε ακόμα όλοι μας. Τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά μας.
Μιλάνε ότι δήθεν πολεμάνε τους οπλισμένους πολιτικούς - μα δες πως έγιναν όπλο μερικούς από αυτούς - αυτούς που κάθονται τώρα στις καρέκλες πίσω, οι οποίοι ζητάνε να πιάσουν τις καρέκλες πιο μπροστά, χωρίς να λερώσουν τα δικά τους χέρια με την κόκκινη μπογιά...
Και έτσι το έκαναν, μαζί με τους δικηγόρους τους, ότι τα λόγια για ένδεια, για σεβασμό, για ελευθερία γελάνε τώρα για την ίδια τη φτώχια, για τον ίδιο το σεβασμό και για την ίδια την ελευθερία!
Φέρνουν άδεια πιστόλια - μακάρι να έφερναν έστω και για μία φορά ένα γεμάτο πιστόλι μαζί τους - και ταυτόχρονα μια εντολή να μην το χρησιμοποιήσουν σε καμία περίπτωση... ακόμα και όταν κάποιος μπροστά λέει να γίνει επικίνδυνος και δε λέει να σταματήσει... και φανερά περνάει καλά, με το κόστος δικό σου... Μακάρι να ένιωθαν ΑΥΤΗ την ανημπορία έστω και για μια στιγμή.
Μακάρι να είχαν αρκετή φαντασία να φανταστούν έναν άνθρωπο που από παιδί ήθελε να γίνει προστάτης και τελικά στα μάτια ανέμελων, αδιάφορων παιδιών είναι ένας μ...κας. Και να το ακούει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή. 'Ο,τι κι αν κάνει και ό,τι κι αν δεν κάνει. | | ΛΥΔΙΑ_Θ
13-01-2011 @ 01:19 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
