| |
Οι πρώτοι κτηνοτρόφοι , στα βάθη του χρόνου , εξημέρωσαν και πήραν υπό την προστασία τους τα γελάδια. Δεν το έκαναν από συμπάθεια. Τα γελάδια τους έδιναν όλα αυτά τα γνωστά και σημαντικά που παράγουν , οι κτηνοτρόφοι τους παρείχαν απλώς προστασία. Από τα βάθη του χρόνου λοιπόν ο όρος προστασία είχε κάτι το απεχθές και για τα γελάδια. Να γιατί:
1)Τα οδηγούσαν εκεί που αυτοί ήθελαν. 2)Τα άρμεγαν ανηλεώς .3)Τα έσφαζαν κατά βούληση. 4)Τα ζευγάρωναν επίσης κατά πως τους βόλευε (ορισμένοι τα «βόλευαν» προσωπικώς). 5)Τα τάιζαν ό,τι ήθελαν και για την πνευματική τους ανέλιξη χρησιμοποιούσαν το πασίγνωστο κουτόχορτο. Τα αποτελέσματα είναι ακόμα εμφανή. Τηλεόραση τότε δεν υπήρχε. Αιώνες αργότερα τα τάιζαν και με σάρκες , υπολείμματα πτωμάτων και διάφορα άλλα εμετικά με αποτέλεσμα να τρελαθούν τελείως.
Τα υποχρέωναν επίσης σε αυνανισμό και δημιούργησαν τις πρώτες τράπεζες , σπέρματος. Κυμαινόμενο επιτόκιο τότε δεν υπήρχε. Κυμαινόμενο ήταν το χέρι του άπληστου κτηνοτρόφου.
Αρκετές φορές στην ιστορία των γελαδιών υπήρξαν κάποια που στα μάτια τους δεν έλαμπε η συνήθης ευφυΐα. Στο τεράστιο κεφάλι τους έμπαιναν σκέψεις αιρετικές και συνθήματα όπως: Όχι στον έλεγχο της ζωής μας – Ελεύθερο το χόρτο (αυτό το υιοθέτησαν κι άλλοι μετά) – Το λιβάδι στο γελάδι – Μηρυκάζω όταν γουστάρω κ.α. Τις σκέψεις αυτές τις μοιράζονταν στη λιακάδα ή μπροστά στο παχνί τα κρύα βράδια με υπόκωφα μουγκρητά. Άλλα γελάδια τα ‘παιρναν στο κρανίο όταν διαπίστωναν ότι μικρά αδέλφια τους είχαν μεταβληθεί σε μπριζόλες. Ταύροι μουρμούριζαν «γ… το κέρατό μου , δεν είναι ζωή αυτή!» μα η αντίστασή τους περιορίζονταν στο να τρυπούν αραιά και που τα οπίσθια ταυρομάχου. Γιατί δεν τους έφτανε όλη η εκμετάλλευση , τα άτυχα – πάντα- αρσενικά , τα εξόντωναν και με ταυρομαχίες. Πόλεμοι γελαδιών δεν υπήρχαν τότε.
Ωστόσο οι πονηροί κτηνοτρόφοι νωρίς κατάλαβαν ότι έπρεπε να φυλάξουν τα νώτα τους. Εκπαίδευσαν σκυλιά για τη φύλαξη των κοπαδιών. Μεταξύ αυτών και πιτμπουλ. Η εξυπνάδα δεν ήταν το προτέρημά τους , ούτε άλλωστε των εκπαιδευτών τους , έκαναν όμως τη δουλειά τους για ένα κομμάτι κρέας.
Αστυνομία τότε δεν υπήρχε. Τα σκυλιά ξέσκιζαν κατόπιν παραγγελίας συνήθως. Κάποια πιτμπουλ όμως ξεπερνούσαν τις εντολές και δεν σκότωναν «κανονικά». Τις άθλιες δολοφονίες ονόμαζαν «μεμονωμένα περιστατικά» ή «παράπλευρες απώλειες». Όταν παραγυάλιζε το μάτι των γελαδιών εξόριζαν και κανένα τρελό σκύλο έτσι για τα μάτια , στο διπλανό βουστάσιο να συνεχίσει τη καριέρα του.
Οι κτηνοτρόφοι δεν περιορίστηκαν στα σκυλιά. Φρόντισαν μεθοδικά να εδραιώσουν απόψεις όπως: - Όποιος φεύγει απ’ το μαντρί τον τρώνε οι λύκοι – ο Θεός έτσι έπλασε τον κόσμο – η ανυπακοή είναι αμαρτία – την ιδιοκτησία προστατεύει το σύνταγμα (σ’ αυτό είχαν δίκιο γιατί οπλισμένα συντάγματα πυροβολούσαν όποιον αμφισβητούσε τα κεκτημένα τους).
Πολλά επίμονα γελάδια με ανοικτά μυαλά , οδηγήθηκαν στο σφαγείο και άλλα φαγώθηκαν μυστηριωδώς από λύκους. Φήμες οργίαζαν ότι πιτμπουλ έκαναν τη βρώμικη δουλειά.
Οι κτηνοτρόφοι για να εδραιώσουν τη κυριαρχία τους , έβαλαν στα βουστάσια κάτι αστεία πολύχρωμα πουλιά. Παπαγαλάκια τα έλεγαν. Ολημερίς κι ολονυχτίς τσαμπούναγαν τα νέα της πεδιάδας. Δημοσιογράφοι δεν υπήρχαν τότε. Για να βγάλουν τα σπόρια τους , έλεγαν τα νέα που υπαγόρευαν οι κτηνοτρόφοι. Λίγα όμως είχαν τη μαστοριά να κελαηδούν τα νέα έτσι που θα ορκιζόσουν ότι τους έβριζαν. Στην ουσία όμως φρόντιζαν για τις χοντρές κοιλιές των κτηνοτρόφων και για τις ακόμα πιο χοντρές τσέπες τους. Για τα γελάδια δουλειά και μαχαίρι αν και κάποια έκαναν δυο και τρεις δουλειές! Το πρωί στο χωράφι , το απόγευμα στο άρμεγμα , το βράδυ στον αραμπά. Το νυχτερινό άρμεγμα το είχαν για “party” και κάποιο γελάδι που είχε ταξιδέψει το ονόμασε party time. Αιώνες μετά άλλα ζώα δούλευαν part time , δίχως να γνωρίζουν πόσο διασκεδαστικό είναι το νυχτερινό άρμεγμα.
Η ιστορία κατέγραψε και ξεσηκωμούς γελαδιών. Ομάδες ή και ολόκληρα κοπάδια εφορμούσαν τρέχοντας και τα έκαναν γυαλιά καρφιά. Μάλιστα –εξακριβωμένο- κάποτε ταύρος με καταρράχτη έκανε μπούκα σε παντοπωλείο. Ο απέναντι παμπόνηρος υαλοπώλης έσπασε τα πάντα με τη βοήθεια της Κούλας (ένας βραδύγλωσσος την είπε Κου-κούλα) και διεκδίκησε την ασφάλεια. Έτσι από μια ακόμα απάτη η ιστορία κατέγραψε τη γνωστή ρήση: «Ταύρος εν υαλοπωλείω». Η Κούλα παραμένει άγνωστη.
Σε περιόδους ταραχών ανελάμβαναν υπερωρίες –απλήρωτες φυσικά- παπαγαλάκια και σκυλιά. Υπερωρίες έκαναν ενίοτε και τουφέκια που υποχρέωναν τα ξεσηκωμένα κοπάδια σε αιματηρή αναδίπλωση ή να κάνουν το βλάκα.
Πέρασαν χρόνια και οι κτηνοτρόφοι έκαναν δημοκρατική μεταρρύθμιση. Τα γελάδια ψήφιζαν για τον αρχηγό του κοπαδιού. Οι υποψήφιοι γίνονταν γνωστοί απ’ τα παπαγαλάκια και ασφαλώς ήταν κτηνοτρόφοι , ακόμα κι αν έμοιαζαν με βόδια. Για να πείσουν οι υποψήφιοι ότι ήταν δικοί τους , ήταν απλώς ο εαυτός τους. Μούγκριζαν , έτρωγαν σα βόδια , ήταν κερατάδες και σπανιότερα έπαιζαν τάχα κουτουλιές στην αρένα. Κοινοβούλιο δεν υπήρχε τότε. Αργότερα έφτιαξαν και κόμματα. Τα δυο μεγαλύτερα απ’ αυτά γειτόνευαν με μονές και τα ονόμασαν Μονοκόμματα. Δικομματισμός δεν υπήρχε τότε. Απλώς υπήρχαν συναλλαγές με τις μονές για τη διευθέτηση των ορίων των βοσκότοπων. Μάλιστα μια φορά απ’ τις πολλές αποκαλύφθηκε ότι «αφελής» κτηνοτρόφος , έδωσε μια τεράστια έκταση σε μονή για να πάρει βοσκότοπο σε …νερό λίμνης!
Ο κτηνοτρόφος φορούσε ψηλό καπέλο στην υπογραφή της συμφωνίας κι έμεινε στην ιστορία ως η συμφωνία «μονή – καπέλο».
Σας κουράζω με τα άλματα απ’ το ένα θέμα στο άλλο , ωστόσο για την ιστορική αλήθεια η λίμνη αρχικώς δεν είχε όνομα. Ο τάχα ηλίθιος κτηνοτρόφος που είχε αρπάξει τη μίζα του , είχε περάσει από ‘κει μόλις δυο φορές (τη μια για να προσευχηθεί). «Δις-τον-είδαν» λοιπόν τα παραλίμνια γελάδια και το προχωρημένο της ηλικίας του γραμματέα , έκανε το πρώτο γράμμα «Β». Δεν υπήρχε τότε (ούτε και τώρα) ορθογραφία αλλά υπήρχαν ένα σωρό άλλα προβλήματα για να στενοχωρηθούν…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
