| |
Μην απορείς
που έχασα τα νιάτα μου
κοιτώντας μέσα σε φωτιές,
που στοίβαξα τα όνειρα
μιας γενιάς απρόσωπης
μέσα σε άχρωμες και βρώμικες
σακούλες πλαστικές...
Μην απορείς
που ξέχασα τον ήλιο να κοιτάξω,
δεν το προσπάθησα ποτέ
γιατί δεν έκλαψα ποτέ
κι όσο κι αν τώρα κλαίω
σαν γέλιο μου ακούγεται,
η εποχή που πέθανε ο άνθρωπος,
η εποχή που κάηκαν τα ρόδα...
Μην απορείς
στα δύο που τεμάχισα τον κόσμο.
Κι είδα εχθρούς, κι άλλους εχθρούς
και φίλο μόνο το παρόν και τρόμο.
Σειρήνες, ένοπλους θεούς,
καθόλου οξυγόνο...
Μην απορείς
που έχασα το νόημα
που λάσπωσα τα χέρια μου και έγινα
εγώ, ο ίδιος, ξεπερασμένο όριο,
περιπλανόμενο θηρίο...
Είν' η ζωή πια όνειρο
γι' αυτό αποκοιμήθηκα...
Μην απορείς
που ξέχασα το “Σ' αγαπώ”.
Το μόνο που θυμήθηκα
ήταν η υποσημείωση
που έλεγε με γράμματα καμένα
. . . “Δεν Ξεχνώ” . . .
Μην απορείς
που την κουκούλα έβγαλα,
έκοψα το κεφάλι μου
και μες στην αναστάτωση
απέναντι το πέταξα...
Σαν στόχο είχα τη ζωή
μα εκείνο κατρακύλησε
κι έφτασε φλεγόμενο
στα πόδια δολοφόνων...
Μην απορείς με μένα πια...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
