| |
| | Ο ήχος |  | | | Τα ειλικρινά τα λόγια, στον πόνο φαίνονται! Και οι αληθινές οι λέξεις, στα ποιήματα περιπλέκονται... | | |
Ημέρα χαράς είναι σήμερα.
Γιατί εξέφρασα λοιπόν αυτόν τον ήχο;
Καθώς ακόμη αναπολώ,
τη σκιά σου και σήμερα αντικρίζω στο τοίχο∙
και ένα δάκρυ ευθύς ξεφεύγει κρυφά,
και άνευ ήχων…
Λόγια γεμάτα πόνο και θλίψη έβγαλα,
λόγια που έχουν τις ίδιες λέξεις με εχτές.
Μα γιατί;
Τι ήταν αυτό που με πλήγωσε;
Εσένα περιμένω να μου πεις∙
γιατί εγώ δεν ξέρω…
Περπάτησα και πάλι εκείνους τους δρόμους.
Ναι, το ξέρω πως βρέχομαι.
Τουλάχιστον έτσι δεν φαίνονται τα δάκρυά μου.
Πάντα θα νομίζεις απλώς πως βράχηκα.
Λέξεις πολλές βγήκαν από το στόμα μου.
Λέξεις που δεν τις άκουσε κανείς…
Ίσως να φταίει πως τότε ήμουνα μόνος μου,
και πως μάζευα απ’ το χώμα τις ευχές.
Ευχές παλιές μα τόσο καινούριες,
ευχές ξεχασμένες που τώρα τις θυμούνται πολλοί,
ευχές που πέταξες δέντρο για να φυτρώσει,
για να σου δώσει παραπάνω από αυτές.
Όμως εγώ δεν είδα τίποτα.
Χρόνια τις παρατηρούσα,
και έλεγα «περίμενε μη φεύγεις!
Όπου να ‘ναι θα βγει το δέντρο».
Όμως δεν φάνηκε ποτέ και έφυγες.
Εγώ ωστόσο,
περίμενα ακόμα.
Πέρασαν χρόνια πολλά.
Όμως τίποτα.
Έτσι,
από το χώμα μάζεψα τις τρεις σου τις ευχές
κ ήρθα να σου τις δώσω.
Ευχές κοινές,
ευχές ίδιες με όλες τις άλλες,
ευχές που πέταξες μια μέρα απ’ τις πολλές,
κάπου στο χώμα,
στο περιβόλι εκείνο με αναμνήσεις παλιές.
Σου έδωσα τις ευχές και τις πέταξες.
Εγώ,
πάντα θα ήθελα να κάνω μια ευχή,
μια αληθινή ευχή,
όμως δεν μου ‘δωσαν ποτέ καμία.
Κι εσύ τις είχες και τις πέταξες.
Μονάχος μου πολέμησα να κατακτήσω τις κραυγές,
το κάστρο εκείνο∙
που τώρα είναι μόνο ερείπια και πέτρες…
Μα είναι το δικό μου το κάστρο!
Δεν θα το χάσω ποτέ.
Μέχρι και τελευταίας σταγόνας του αίματός μου θα το υπερασπίζομαι.
Αν είχα μία από τις δικές σου τις ευχές,
το κάστρο αυτό θα γινόταν και πάλι ωραίο.
Λόγια πικρά και πάλι έβγαλα από το στόμα μου,
λόγια γεμάτα με λέξεις ξεχασμένες!
Στο σπίτι μου τώρα αναπολώ τις αρχές της ιστορίας μας.
Αυτής τις μικρής και σύντομης ιστορίας…
Μόνος μου κοιτάω πάλι έξω,
τη βροχή,
τα πορτοκαλοκίτρινα σύννεφα,
παρατηρώ τα φύλλα των δέντρων που πέφτουν πάλι ένα-ένα.
Μα για μια στιγμή!
Τη μέρα είναι σήμερα;
Παρασκευή νομίζω και έχει 12.
Ημέρα χαράς είναι σήμερα.
Δεν πρέπει να χω μέσα μου άλλο τον ήχο του πόνου!
Γιατί εξέφρασα λοιπόν αυτόν τον ήχο;
Καθώς αναπολώ,
τη σκιά σου και σήμερα αντικρίζω στο τοίχο∙
και ένα δάκρυ ευθύς ξεφεύγει κρυφά,
και άνευ ήχων…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | 1/11/2006 | | | |
|
**Ηώς**
12-12-2008 @ 07:43 | Μονάχος μου πολέμησα να κατακτήσω τις κραυγές,
το κάστρο εκείνο∙
που τώρα είναι μόνο ερείπια και πέτρες…
Μα είναι το δικό μου το κάστρο!
Δεν θα το χάσω ποτέ.
ΠΟΛΥ ΣΙΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΑΓΓΕΛΕ!......ΟΜΟΡΦΟ! ::hug.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
