| |
| | Η ομίχλη |  | | |
Στην απέραντη γαλήνη που με ταξίδευες όταν με έπαιρνες στην αγκαλιά σου
τώρα ψάχνω να βρώ το πραγματικο μου εαυτό για να μπορέσω να συνεχίσω να ζώ
Αλλού είσαι πλέον σε άλλη αγκαλιά και μαζί βαδίζετε τα μονοπάτια του έρωτα
κι εγώ εδώ σαν ένα πεσμένο φύλο που σε λίγο θα το μαζέψουν και θα το πετάξουν
Εσύ που μου χάριζες απλόχερα όλη την ευτυχία μαζεμένη σε μία αγκαλιά σου
εγώ τώρα λαμβάνω όλη τη δυστυχία του κόσμου με μιά ματιά σου και μόνο
Στο κελάιδημα των πουλιών δεν μπορώ να ανταποκριθώ πια γιατί έχασα και μ'αυτά την επικοινωνία
μα ούτε εσύ με ακούς γιατί το ένα που ήμασταν παλιά χωρίστηκε και ο καθένας ζεί για αυτόν και μόνο
όλα τα ψέματα και οι φοβίες ξεκλειδώθηκαν απ'το σεντούκι που τα είχαμε φυλαγμένα
και ξαφνικά βρίσκομαι να πολεμάω μαζί τους σε έναν άνισο αγώνα
που ενώ ξέρω πως θα ηττηθώ ακόμη ελπίζω πως ίσως μπορώ να κερδίσω τη μάχη
πως ακόμη και τώρα που όλα χάνονται μέσα στον χρόνο με μιά ομίχλη για να μη τα παρατηρήσει κανείς
εγώ προσπαθώ να βαδίσω ευθεία για να βρώ τον χαμένο μου δρόμο και κόσμο
μα στην ομίχλη είναι πιο δύσκολο να βρείς αυτό που ψάχνεις,πρέπει να κάνεις ένα βήμα τη φορά
κι εγώ που βιάζομαι,μα πόσο βιάζομαι,δε μπορώ να κάνω ένα ένα βήμα,γιατί βιάζομαι......
Κι έτσι χάνομαι μέσα στην ομιχλώδη ατμόσφαιρα ξέροντας πως κανένας δε θα με αναζητήσει,
κανείς δε θα μάθει ποτέ για το κορίτσι που έψαχνε τον δρόμο του,που πάνω σε αυτόν υπήρχαν χιλιάδες συναισθήματα
σκόρπια κι όχι μαζεμένα για να'χει μια γλύκα να το ψάξεις..μα το κορίτσι που βιαζόταν να τα βρεί,βρέθηκε όπως πάντα...
πάλι μόνη.........
μόνη μέσα στο σκοτάδι που κανείς δε μπορεί να ξεχωρίσει τα χρώματα που υπάρχουν στον αέρα
γιατί βλέπουν μόνο το μαύρο που ξεχωρίζει,μα αν ψάξεις λίγο βαθύτερα θα δείς και τα χρώματα που αχνοφαίνονται
κι έτσι μες στο σκοτάδι έχω μια ελπίδα να δώ το χρώμα των ματιών σου,αυτό που με γέμιζε έρωτα και όχι δυστυχία
έπειτα θα προσπαθήσω να βρώ και την αγκαλιά σου,μπορεί ο δρόμος να είναι μακρύς και ατελείωτος,αλλά αν το θελήσεις
μπορείς να βρείς αυτό που ζητάς αρκεί να το πιστέψεις..
Μα είμαι μόνη,χωρίς βοήθεια,χωρίς αγκαλιές,και τα χρώματα σιγά σιγά ξεθωριάζουν
ξεθωριάζουν μέσα στο μαύρο της ζωής των πολλών..Αφού κανείς δε μπορεί να δεί τα χρώματα που συνυπάρχουν,αυτά χάνονται..
Μα εγώ ξέρω,βλέπω,φαντάζομαι,αλλά είμαι μία προς χίλιους και η γνώμη μου ποτέ δε μετράει,ποτέ δε μέτραγε....
γι'αυτό κι εγώ χάνομαι στο δικό μου μαύρο,εκεί που ξέρω πως δε θα με βρεί κανείς,εκεί που μπορώ να κάνω όνειρα,
που μπορώ να φανταστώ,να ελπίζω να υπάρχω για'μένα..εκεί που μπορώ με το μυαλό μου να φτιάξω την εικόνα σου και πάλι..
στην αγκαλιά σου και πάλι να χαθώ μέσα να σε αφήσω για μια φορά να με πάρεις αγκαλιά και να τελειώσει έτσι..με όλη την ευτυχία του κόσμου
ξανά χαρισμένη σε'μένα..και μόνο εμένα..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | ...Bazinga... | | | |
|
alx_akosss
14-12-2008 @ 09:36 | ::cry.:: Υπομονή.Αν δε σε δεί αυτος πού ελπίζεις θα σε δεί κάποιος άλλος...έτσι πάει το παιχνίδι και βάσει
αυτών των κανόνων παίζουμε όλοι..... | | rosestar
14-12-2008 @ 12:11 | Αγαπητή Ελένη,δεν χάθηκαν όλα,η ζωή σου συνεχίζεται...
Όλοι θέλουμε να βρούμε τον έρωτα που θα γίνει αγάπη...
Σε άλλους έρχεται νωρίς και σε άλλους δυστυχώς αργεί...
αλλά δεν σημαίνει ότι δεν θα έρθει...
Έχω νιώσει για λίγο τον θάνατο τον πραγματικό
και γύρισα πίσω...ήταν χειρότερο από ο,τιδήποτε...
για αυτό κοιτώ μπροστά και ελπίζω ότι θα έρθει και σε μένα ο έρωτας...Οπότε δεν είσαι και η μόνη... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
