| |
| | Στιγμές ἀπό βροχή |  | | | κάτι βρόχινο, πολύ ΔΙΚΟ ΣΟΥ, αφιερωμένο | | |
[I][B][align=center]Στιγμές ἀπό βροχή
~~
Στό γωνιακό παρκάκι ἀπόψε βρέχει
τρέχει ὁ κόσμος νά προλάβει τή δουλειά, περνοῦν τά χρόνια
καί ταχυδρόμο διάλεξε ὁ χάρος, νά σού φέρει
στερνά ἕνα ἀντίο, κλάματα, δῶρο τή μοναξιά
ἐκεῖ στό τρίτο τό δικό μας τό παγκάκι, ὄχι τό τέταρτο
- στό τέταρτο παίζουν πασιέντζα ἀκόμα οἱ μοῖρες -
τό βρόχινο νερό στολίζει μέ Χριστούγεννα τίς μνῆμες
μά ἐμεῖς ἀγάπη μου, ποῦ μέ κρατᾶς γιά πάντα
φυλαγμένο στήν καρδιά σου, ἐμεῖς μονάχα
ἀπουσιάζουμε ἀπ’ τόν πίνακα ποῦ στόλισαν οἱ ἀγάπες
κι ἄν τοῦτο τό γραπτό μιλάει ἀκόμα γιά τά μάτια σου
νά μή νοιαστεῖς ἄν πάσχει ἀπό ὁμοιοκαταληξίες ἤ ἐπίθετα
θέλω καί τοῦτο, δές τό, νά μιλάει εὐθεία στήν καρδιά σου
στό γωνιακό παρκάκι ἀπόψε κλαίει ὁ Θεός
τόν ρώτησα ἄν εἶναι δάκρυα ποῦ χώρισαν οἱ δρόμοι μας
κι ἀπάντηση δέν πῆρα, θέλω γιά δές
θέλω νά πάρω μίαν ἀπάντηση ἀπό σένα
τό σ’ ἀγαπῶ εἶναι μία λέξη τόσο ἁπλή, τόσο φτηνή κι ἀστεία
τόσο μικρή γιά νά στολίσει ὅ,τι αἰσθάνομαι, ἀκοῦς; τό ἐννοῶ
κι ἀκούω τώρα τή φωνή σου νά προστάζει ‘μεῖνε λίγο ἀκόμα’
‘μεῖνε γιά λίγο ἀκόμα, σέ παρακαλῶ’
στό γωνιακό παρκάκι ἀπόψε βρέχει
μά ἐμεῖς ἀγάπη μου, ποῦ μέ κρατᾶς γιά πάντα
φυλαγμένο στήν καρδιά σου, ἀπουσιάζουμε ἀπ’ τόν πίνακα
ποῦ ζωγραφίζουν οἱ ἀγκαλιές μας
βλέπεις, ἀκόμα κι ἄν σταμάτησα νά γράφω γιά τά μάτια σου
τίποτα πιά δέ μέ βοηθάει νά σβήσω αὐτό ποῦ ζήσαμε
κι ἀκούω τώρα τή φωνή σου νά προστάζει ‘μεῖνε λίγο ἀκόμα’
‘μεῖνε γιά λίγο ἀκόμα, σέ παρακαλῶ’
πόσο καιρό, πόση βροχή, πόσα χαμένα μᾶς φιλιά ἀκόμα;
πόσες ἡμέρες, πόσες ὧρες γιά νά ‘ρθεῖς;
κρατῶ ἡμερολόγιο τό σῶμα, νά σημειώνω τίς σταγόνες τῆς βροχῆς
κι ἄν πίστευα
- μά τώρα ἔχουν πεθάνει κι οἱ ἐλπίδες μου μαζί σου -
πῶς ἀπό κάπου, ἔστω νεκρός, θά ξαναέβλεπα στά χείλη
ἕνα χαμόγελο ποῦ θά ‘σκαγε δειλά στό πρόσωπό σου
κι ἄν πίστευα πῶς θά γεννιόμουνα ξανά στήν ἀγκαλιά σου
ἦρθαν Χριστούγεννα καί φέτος κι ἀρρωσταίνω
ἔχω τραβήξει τό λοιπόν, ἕνα πελώριο τοῖχο μπρός στά μάτια μου
νά βλέπω τό σκοτάδι κατά μέτωπο, σημάδι πῶς πεθαίνω
παίζουν παράσταση οἱ σκιές στό παρελθόν μας
μία φάρσα, μ’ ἀρχηγό ἕνα ραμολιμέντο
στό γωνιακό παρκάκι ἀπόψε βρέχει
τό σ’ ἀγαπῶ εἶναι μία λέξη τόσο ἁπλή, εἶναι μία λέξη κρύα
τόσο ἄψυχη θά ἔλεγα, γι’ αὐτά ποῦ ‘χῶ νά γράψω
βλέπεις ἐμᾶς, κάτι πιό μακρινό μας ἔφερε νά σμίξουμε
καί κάτι τόσο δίπλα μας, σκιά ἴσως, μᾶς χώρισε
καί τώρα, μέ τόση ἀπόσταση μπροστά μας
παράλληλα ἀνταλλάσσουμε σταγόνες τῆς βροχῆς.
Γιῶργος_κ[/align][/B][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | | |
|
rosestar
15-12-2008 @ 12:52 | Δάκρυσα τώρα διαβάζοντας αυτό το υπέροχο κείμενό σου
που είναι κατάθεση ψυχής...
Σου εύχομαι να είσαι καλά να γίνεις καλά!
Ο χρόνος είναι καλός γιατρός...
Ο Χριστός σε αγαπά όπως είσαι!
Σε καταλαβαίνει Εκείνος απόλυτα...πιο πολύ από ανθρώπους που σε αγαπούν! ::hug.:: | | Xωρολάτρης
15-12-2008 @ 13:24 | Μου άρεσε..ολόκληρο..και κυρίως οι περισπωμένες σου ..που καθως λέει και ο Λουδοβίκος "όταν τις συναντω και μου ταιριάζουν ,κάνω πάντα το χρεος μου"..έτσι..ναι!! | | Ιππαρχος
16-12-2008 @ 00:41 | Με Χωρολάτρη..... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
