| |
| | Ο κήπος |  | | |
Ο παγωμένος κήπος που θωρείς
Θ’αναστηθεί καινούργιος κάποια μέρα
Τα βήματα σου αν σύρεις αγάπη μου εδώ πέρα
Πιο δυνατό και πιό χλωρό θα τονε βρείς
Γιατί η ζωή δεν έχει τελειωμό
Κι αν όλο γράφει κύκλους και ξεγράφει
Γίνονται λίκνα και πηγές οι τάφοι
Βλαστάρι βγαίνει απο τον κάθε χαλασμό
Κι η ζωή μου που έχει τώρα βουβαθεί
Και του χειμώνα την πνίγει η θλίψη
Η ζωή μου που έχει τώρα σκύψει
Δε χάθη και ποτέ δεν θα χαθεί
Γιατί κι αν στάθηκε η φτώχια της πολλή
Ήταν πάντα ανοιχτοχέρα
Κι η αγάπη μου πιο μεστωμένη κάθε μέρα
Πιο μελωμένη,πιο βαθιά και πιο καλή
Αν ξέραμε το μέγα μυστικό
Πάντα να δίνουμε ποτέ να μη ζητάμε
Αν ξέραμε να λέμε πάντα «νάμαι»
Οπου υψωνόταν ένα φράγμα στο κακό
Αν η ψυχή μας ήξερε ν’ανθεί
Στο γαλάξία του σύμπαντος,αστέρι
Αν η καρδιά μου κι η καρδιά σου ήτανε ταίρι
Δε χάθη η ζωή μου και ποτέ δεν θα χαθεί
Αν μιάν ερίξαμε και μείς σταλαγματιά
Το απέραντο ποτάμι για να γίνει
Αν δώσαμε μιά σπίθα ν’αυγατήνει
Το φώς του νού,της μάχης τη φωτιά
Αν στο θεμέλιο που χτιζότανε βαθύ
Μια πέτρα βάλαμε το κάστρο για ν’ανέβει
Τότε καλή μου ο χάρος δεν μας κλέβει
Δεν χάθη η ζωή μας και ποτέ δεν θα χαθεί
Κι αν πέντε μόνοι μείνουν ζωντανοί
Απ’τις χιλιάδες οπου γράψαμε τους στίχους
Θάναι η καρδιά που αφήνουμε στους τοίχους
Δυό ερωτευμένοι,μιά καρδιά μονή
Θάναι η καρδιά μας η φτωχή μας η καρδιά
Που τη χαρίσαμε στο μέλλον με σπατάλη
Θάναι στης ζωής απάνω την σκυτάλη
Η υπογραφή μας σφραγιστή, πλατιά -φαρδιά
Με αυτά θα ζούμε ησυχασμένοι σιωπηλοί
Σαν ζούνε τα νερά κάτω απ’την πέτρα
Θα ζούμε σ’άλλο πλάτος,άλλα μέτρα
Μια ζωή που άλλη γλώσσα θα μιλεί
Στου κόσμου ρουφηγμένοι τον σφυγμό
Στης ανθρωπότης το ρυθμό απλωμένοι
Θα ζούμε μια ζωή βαθιά κρυμμένη
Χωρίς αρχή,χωρίς σταθμό,χωρίς σωμό
Κι οπου ένα λούλουδο θ’ανοίγει μιάν αυγή
Στο μέγα ήλιον το μικρούλικο του στόμα
Οπου ένας σπόρος θα μοχτά κάτω απ’το χώμα
Στον αέρα μεθυσμένος για να βγεί
Οπου το δέντρο σκαλί σκαλί θα πιλαλά
Οπου θα σέρνεται πατιά πατιά χορτάρι
Εκεί η ζωή μας που άλλο σχήμα θάχει πάρει
Ανώνυμη θα ζεί και θα κυλά
Κι εκεί που τρέμει ,ένας ελάχιστος παλμός
Ή ανυπεράσπιστη ανασαίνει κάποια ανάσα,
Μα κι οπου ορμούν,πεζούρα αρίφνητη τα δάσα
Ή καβαλλάρης τριποδίζει ποταμός
Στα τρισμεγάλα και στα ταπεινά
Απο την πεταλούδα ως το λιοντάρι
Εκει η ζωή μας που άλλο σχήμα θάχει πάρει
Ανώνυμη θα ζεί και θα κυλά
Εκεί θα ζούμε ησυχασμένοι σιωπηλοί
Μ’αμέτρητο ένα στόμα θα την πιούμε
Εκεί θα ζείς ,θα ζώ ,θα ζούμε
Εκεί κι η αγάπη μας αθάνατη θα ζεί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Μοιάζω μ'εσένα
18-12-2008 @ 01:49 | Αθάνατη γραφή !
Πολύ όμορφο συντοπίτη! | | Ναταλία...
18-12-2008 @ 02:01 | Αν ξέραμε το μέγα μυστικό
Πάντα να δίνουμε ποτέ να μη ζητάμε
Αν ξέραμε να λέμε πάντα «νάμαι»
Οπου υψωνόταν ένα φράγμα στο κακό
Αντρέα Υπέροχο
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Helene52
18-12-2008 @ 08:46 | !!!!!!!!!!!!!!!
Σε θαυμάζω ... ::theos.:: ::theos.:: ::hug.:: | | swordfish
18-12-2008 @ 10:36 | Πολύ καλό!!!!!! Καλησπέρα Αντρέα!!! | | Xωρολάτρης
18-12-2008 @ 13:41 | Αφήνει μια αίσθηση συνέχεια η γραφή σου απο κήπους,απο μεσημέρια,από δειλές κινήσεις αγάπης,από ματιές πίσω απο ανθισμένα κλαδιά,από ..απο μια γαλήνια τρυφεράδα θα έλεγα Αντρέα..Υπέροχος! | | Celestia
18-12-2008 @ 15:35 | Μαγευτικο!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
