| |
Σπάσε τα δεσμά του λόγου
και άφησε να φανεί γυμνή η ομορφιά της ψυχής σου
πυρπολημένη σαν φλεγόμενη βάτος στην ερημιά του τοπίου…
Η πέτρα ανθίζει διαρρηγνύοντας τα σέπαλα του ερέβους…
Απόψε μη σκαλίσεις τη πέτρα
για να δώσεις μορφή στο άφατο
για να παγιδέψεις στο λόγο το ασύλληπτο…
Πάρε τα χείλη μου…
Δος μου τα φιλιά σου…
όταν θα καίγομαι στον σπαραγμό σου
Γείρε πάνω από αυτό το κορμί
που ακόμα σφαδάζει
γυρεύοντας τη λύτρωση στον έρωτα
σε λίγο θα μοιάζει με πέτρα στο βυθό της λίμνης
δοσμένο αδιάφορα στη διαβρωτική δύναμη του νερού,
στον καταιγισμό των χρωμάτων,
στη λήθη
Κοιμήσου …
το πρωί θα αναληφθούμε στους ουρανούς
μέσα από μια θάλασσα φωτός
Φοβάμαι αυτό το όνειρο μη γυρισμό δεν έχει…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
