| |
Θυμάμαι πώς, χαρούμενη έμπαινα μες στο δίχτυ
γιατί θωρούσα πως αυτοί που παίζουν στο [B]νερό[/B]
στο να γλιστρούν, να ξεγλιστρούν έχουν μεγάλη τύχη
και πως ποτέ δεν πιάνονται κορόιδα, ευτυχώς.
Θυμάμαι πώς, [B]ατάραχα[/B] σφύριζα αδιαφορώντας
για τα μικρά σφιξίματα που ένιωθα στο λαιμό
έλεγα της γραβάτας μου ο κόμπος πως λυνόταν
κι ακόμα λίγο σφίξιμο πως ήθελε θαρρώ.
Θυμάμαι πώς, μου [B]μούδιαζαν[/B] τα χέρια και τα πόδια
και τ’ ελαφρά τσιμπήματα που είχα στην καρδιά
άγρια σκυλιά μου χίμαγαν στον ύπνο πεινασμένα
κι εγώ τους χαμογέλαγα σα να ‘τανε παιδιά.
Κι όταν ήρθε ο θάνατος, νόμιζα είναι [B]ψέμα[/B]
από αυτά τ’ ανέκδοτα που λένε και γελώ
μα σαν το αντιλήφθηκα πως κοίταζε εμένα
ήταν αργά να δράσω και αργά για να κρυφτώ.
Με την ύστατη δύναμη και μ’ όλο μου το θάρρος
κατάφερα στο δίχτυ πιο [B]βαθιά[/B] να μπερδευτώ
αυτά που με διασκέδαζαν, τώρα μου γίναν βάρος
μ’ ορθάνοιχτα τα βλέφαρα ακίνητη κοιτώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
